Κινηματογραφικό preview για το 2026

Το 2025 μας άφησε για κληρονομιά, όχι κάποιο κινηματογραφικό αριστούργημα, αλλά το σίριαλ εξαγοράς της Warner από την Netflix. Οπότε, ας μην απαιτούμε τους «Πολίτες Κέιν» και τους «Νονούς» της νέας εποχής από το 2026. Ας περιοριστούμε σε ένα απλό preview, χωρίς ιδιαίτερες προσδοκίες: με ιστορίες έρωτα και τρόμου, διαστημικά έπη, πολυφορεμένα σίκουελ, κουρασμένα franchise και ήρωες, από τον Οδυσσέα ως τον Μάικλ Τζάκσον και τον… Τομ Κρουζ.
Από την Ιθάκη στον πλανήτη Arrakis
Κάθε κινηματογραφικό τρέιλερ που σέβεται τον εαυτό του ξεκινά από το «Odyssey» του Κρίστοφερ Νόλαν. Όταν ο σκηνοθέτης του «Inception», του «Interstellar» και του «Oppenheimer» συναντά το έπος του Ομήρου δεν μπορεί παρά να αποτελεί μέγιστο γεγονός. Οι θαλασσοδαρμένες περιπέτειες του βασιλιά της Ιθάκης θα ζωντανέψουν μέσα από πανάκριβες κάμερες 70χιλιοστών. Στο τέλος, ο πολυμήχανος «Οδυσσέας» Ματ Ντέιμον θα συναντήσει σίγουρα την υπομονετική Πηνελόπη (Αν Χάθαγουεϊ). Μένει να δούμε αν και το έπος των 250 εκατομμυρίων θα βρει το κοινό του.
Αν δίπλα στο έπος, βάλετε την λέξη «διαστημικό», έχετε τους Ατρείδες του μέλλοντός μας και το «Dune: Part Three» του Ντενί Βιλνέβ. Ο χαρισματικός Γαλλοκαναδός σκηνοθέτης συνεχίζει με φόρα από το εντυπωσιακό δεύτερο μέρος το οποίο έλαμψε χωρίς, βέβαια, να είναι και η νέα «Οδύσσεια του Διαστήματος». Σημειώστε πως το κλείσιμο της τριλογίας θα τον βρει να φοράει άλλο καπέλο, πλάι σε κάποιον που οδήγησε Άστον Μάρτιν DB5 και είναι γνωστός με τον κωδικό «007».
Γοτθικός έρωτας και τρόμος
Οι λάτρεις του horror περιμένουν εναγωνίως το νέο πόνημα του Ρόμπερτ Έγκερς, μετά από τα «The Witch», «The Lighthouse», «The Northman» και «Nosferatu». Στο «Werwulf» ο γοτθικός τρόμος συναντά το λαϊκό φολκλόρ και ο Άαρον Τέιλορ Τζόνσον μας συστήνεται ως αιμοβόρος λυκάνθρωπος. Αν μεταφερθούμε από την Βρετανία του 13ου αιώνα στην βικτωριανή εποχή, θα βρούμε στο διάβα μας δύο εξίσου υποσχόμενες δημιουργίες: το πιο συμβατικό «Wuthering Heights» της Έμεραλντ Φίνελ και το ετεροχρονισμένο «The Bride» της Μάγκι Τζίλενχαλ.
Τόσο η Φένελ, όσο και η Τζίλενχαλ έχουν ως οδηγό την αριστουργηματική γραφίδα δύο σπουδαίων γυναικών: της Έμιλι Μπροντέ και της Μαίρη Σέλλεϊ. Στην πρώτη περίπτωση, ο τραγικός έρωτας της Κάθριν και του Χίθκλιφ ξαναγεννιέται στην οθόνη μέσα από τους Μάργκο Ρόμπι και Τζέικομπ Ελόρντι. Στη δεύτερη, το ταίρι του Φράνκενσταϊν αποκτά τη μορφή της Τζέσι Μπάκλεϊ, ενώ ο Κρίστιαν Μπέιλ ποζάρει στον ρόλο του διάσημου «τέρατος». Μια ιδιαίτερα πρωτότυπη, ποπ μεταφορά του μύθου στο «γκαγκστερικό» Σικάγο του ’30.
Μόδα, ποπ και… εξωγήινοι
Ποιος θα έλεγε «όχι» σε μια βιογραφία με θέμα το απόλυτο είδωλο, Μάικλ Τζάκσον; Προφανώς ουδείς, οπότε το «Michael» του Αντουάν Φουκουά βρίσκεται σε περίοπτη θέση της λίστας. Η ταινία διαθέτει ένα μεγάλο ατού: τον ρόλο του «βασιλιά της ποπ» υποδύεται ο ανιψιός του, Τζαφάρ Τζάκσον. Εκείνο που μένει να δούμε, είναι αν θα «χορέψουμε στο φεγγάρι» μαζί του… Αν καταφύγουμε στα επώνυμα brands, θα σκοντάψουμε αναγκαστικά σε κάποιο σίκουελ.
Τι λέτε λοιπόν για ένα «The Devil Wears Prada 2»; Έχουν περάσει δέκα χρόνια από την εκδίκηση της ανυποψίαστης μελαχρινής απέναντι στη βιομηχανία μόδας και θέλουμε -επιτέλους- να δούμε την στρίγγλα Μιράντα Πρίστλι (Μέριλ Στριπ) να γίνεται αρνάκι… Η ταινία του Ντέιβιντ Φράνκελ δεν θα σπάσει αυγά, όπως το «The Moment» του Έινταν Ζαμίρι, ένα ψευδοντοκιμαντέρ με «όχημα» την αυτοαναφορική πορεία προς τη δόξα της τραγουδίστριας Charli xcx.
Ούτε θα συζητηθεί, όπως η νέα εξόρμηση του Στίβεν Σπίλμπεργκ στον κόσμο του εξωγήινου sci-fi («Disclosure Day»). Ναι, σωστά διαβάσατε, ο παραμυθάς του σινεμά αποφάσισε να γυρίσει στην εποχή του «E.T.» και των «Στενών Επαφών Τρίτου Τύπου», με ένα καστ να το φιλήσεις (Τζος Ο΄Κόνορ, Έμιλι Μπλαντ, Κόλιν Φερθ).
Αλμοδοβάρ, Φίντσερ, Ιναρίτου και το Όσκαρ-έκπληξη
Αφού το έχουν και οι μέρες, αξίζει να αναφέρουμε το αλμοδοβαρικό «Bitter Christmas», μία ακόμα αυτοβιογραφική ανατομία στις ανθρώπινες σχέσεις από τον μαέστρο του είδους. Σημειώστε, επίσης, το αυτοσαρκαστικό «The Adventures of Cliff Booth» με τον Μπραντ Πιτ στον ομώνυμο ρόλο και τον Ντέιβιντ Φίντσερ να παίρνει τη σκυτάλη από τον Ταραντίνο.
Αν μιλάμε για art-house κινηματογράφο, από τη συζήτηση κόβονται «επώνυμα» σίκουελ τύπου: «Narnia: The Magician’s Nephew», «Spider-Man: Brand New Day», «Avengers: Doomsday» και «Star Wars: The Mandalorian and Grogu». Τώρα, αν κάποιο από τα αναμενόμενα blockbuster φέρει την σφραγίδα: Αλεχάντρο Ινιαρίτου, το ξανασυζητάμε.
Κι είναι εδώ που μπαίνει στην εξίσωση το «Digger» με πρωταγωνιστή-έκπληξη τον Τομ Κρουζ. Το πρώτο αγγλόφωνο φιλμ του Ιναρίτου μετά το «The Revenant» θέλει να συνεχίσει την εντυπωσιακή οσκαρική παράδοση του σκηνοθέτη. Αν τα κατάφερε ο Λεονάρντο ντι Κάπριο, γιατί όχι και ο σούπερ-σταρ του «Mission Impossible»; Ως γνωστόν, η βιομηχανία θεάματος λατρεύει τις ανατροπές…
Ελεύθερα, 28.12.2025