Κεντροδεξιά πλειοψηφία; Πως;

Ο Νίκος Χριστοδουλίδης επανέλαβε ότι η κυβέρνηση έχει κεντροδεξιό στίγμα και πως επιθυμεί κεντροδεξιά πλειοψηφία στη Βουλή.
Το επανέλαβε στη συνέντευξη του στον Φιλελεύθερο, απορρίπτοντας ταυτόχρονα τους ισχυρισμούς για «στροφή προς τα άκρα» και υπενθυμίζοντας πως η ιδεολογική του ταυτότητα είναι ο κοινωνικός φιλελευθερισμός.
Το πρόβλημα όμως δεν είναι ιδεολογικό ή τουλάχιστον δεν είναι μόνο ιδεολογικό. Είναι πρωτίστως πρόβλημα αριθμητικής. Στις βουλευτικές του ερχόμενου Μαΐου οι ενδείξεις δείχνουν πως θα οδηγηθούμε σε πολυκομματική πολυκομματική Βουλή, με τους δύο κύριους παραδοσιακούς πόλους στάσιμους γύρω στο 20%, με το ΕΛΑΜ τρίτο κόμμα, με το ΔΗΚΟ χαμηλά με μονοψήφιο ποσοστό, και με δύο νέους σχηματισμούς, το ΑΛΜΑ του Οδυσσέα Μιχαηλίδη και την Άμεση Δημοκρατία του Φειδία Παναγιώτου, να ανακατεύουν ή να μπερδεύουν την πολιτική τράπουλα.
Αν λάβουμε σοβαρά τις μετρήσεις που γίνονται από όλα τα κόμματα η «κεντροδεξιά πλειοψηφία» δεν προκύπτει ως φυσικό αποτέλεσμα. Προκύπτει μόνο ως συμφωνία, είτε ρητή είτε σιωπηρή, ανάμεσα σε διαφορετικές κοινοβουλευτικές ομάδες, με κόστος, ανταλλάγματα και συνεχή πάρε – δώσε.
Παράλληλα η κυβέρνηση Χριστοδουλίδη έχει παρουσιάσει ρήγμα στην πλευρά του ΔΗΚΟ. Στο θέμα του GSI, ο Νικόλας Παπαδόπουλος δεν κρύβει την ενόχληση του, μιλά για «προβληματική συνεργασία» και αφήνει να εννοηθεί ότι η στήριξη στην κυβέρνηση δεν είναι λευκή επιταγή. Η Προεδρία κρατά χαμηλούς τόνους και απαντά ότι η κυβέρνηση είναι υπέρ του στρατηγικού στόχου της διασύνδεσης, αλλά η πολιτική ζημιά της δημόσιας τριβής μένει.
Το τρίτο στοιχείο είναι η ίδια η κοινωνία, και ειδικά το κομμάτι που δεν συμμετέχει. Υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες πολίτες εκτός εκλογικού καταλόγου, με ιδιαίτερα υψηλά ποσοστά μη εγγεγραμμένων στις νεότερες ηλικίες, ενώ στις εκλογές αναμένεται να συνωστιστούν πολλοί σχηματισμοί. Αυτό ευνοεί την απρόβλεπτη ψήφο και τα νέα κομματικά μορφώματα και όχι τη «σταθερή πλειοψηφία» που ονειρεύεται κάθε κυβέρνηση.
Άρα πώς γίνεται η κυβερνητική στήριξη σε κεντροδεξιά πλειοψηφία; Στην πράξη, με δύο τρόπους. Ο πρώτος είναι οι ad hoc πλειοψηφίες, που θα σχηματίζονται νομοσχέδιο με νομοσχέδιο, όπως ήδη συμβαίνει. Ο προϋπολογισμός του 2026 πέρασε με ψήφους των ΔΗΣΥ, ΔΗΚΟ, ΕΛΑΜ, ΔΗΠΑ, ΕΔΕΚ και ανεξάρτητους, ενώ ΑΚΕΛ και Οικολόγοι καταψήφισαν εκ του ασφαλούς. Αυτό δείχνει ότι οι πλειοψηφίες δεν είναι πάντοτε «καθαρές», αλλά είναι περιστασιακές. Δεύτερον, με μια μορφή συνεννόησης με τον ΔΗΣΥ, ακόμη κι αν δεν λέγεται συνεργασία και ακόμη κι αν δεν συμμετέχει σε υπουργεία. Γιατί κεντροδεξιά πλειοψηφία χωρίς τον μεγαλύτερο κεντροδεξιό πόλο μοιάζει λίγο με ομελέτα χωρίς αυγά. Ίσως με αλχημεία να γίνεται, αλλά δεν τη λες και φυσιολογική.
Αν ο Πρόεδρος θέλει να αντέξει η κυβέρνηση μέχρι το 2028 χωρίς να σύρεται πίσω από τα αριθμητικά κενά, χρειάζεται δύο πράγματα ταυτόχρονα. Να μειώσει τα μέτωπα στη συμπολίτευση, ξεκινώντας από τα μεγάλα θέματα όπως η ενέργεια, και να χτίσει μια σοβαρή, προβλέψιμη γέφυρα κοινοβουλευτικής στήριξης προς τα δεξιά με τον ΔΗΣΥ. Αν δεν συμβεί κάτι τέτοιο η επόμενη Βουλή δεν θα «δοκιμάσει» απλώς την κυβέρνηση, αλλά θα την εκπαιδεύσει σε καθημερινή βάση στην τέχνη του συμβιβασμού, με τρόπο που καμιά προεκλογική διακήρυξη δεν περιγράφει.