Cocktail party και happy hour

Είχα πρωτακούσει τη λέξη cocktail party γύρω στο 70, όταν ο θείος Τάκης, πρόξενος της Γαλλίας, εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στο νέο τους μοντέρνο σπίτι και διοργάνωσαν πάρτι στον κήπο τους, ο οποίος διέθετε και μια μικρή πισίνα με σιντριβάνι και γρασίδι, σπάνια πολυτέλεια για την εποχή. Ενθουσιάστηκα με την ιδέα γιατί νόμιζα πως θα ήταν μια βραδιά κατά την οποία θα πρόσφεραν βουνά από τα αγαπημένα μου γλυκά, τα «κοκ» και γι’ αυτό την ονόμασαν έτσι. Μα εμείς τα παιδιά και οι γιαγιάδες δεν ήμασταν καλεσμένοι, γιατί το cocktail party ήταν μόνο για μεγάλους και «επίσημους» από την πρωτεύουσα και τη γαλλική πρεσβεία. Η tricolor γαλλική σημαία κυμάτιζε στον ιστό του κήπου, απέναντι από τα ιστιοπλοϊκά laser μικρά σκάφη του Ναυτικού Oμίλου Λεμεσού.
Το άλλο πρωί βρήκα στην κουζίνα έναν ασημένιο δίσκο που είχε φέρει η θεία Λυγία. Αντί κοκ όμως περιείχε μικροσκοπικά σαντουιτσάκια, που δεν θα έφταναν ούτε για να χορτάσουν οι κούκλες μου. «Ακούεις λαλούν τα καναπεδάκια», είπε η γιαγιά σπάζοντας στο γέλιο. Τα λιλιπούτεια καναπεδάκια λοιπόν, ήταν στολισμένα με αυγουλάκια, όπως αυτά της ρέγκας, τα οποία όμως ονομάζονταν «ρωσικό χαβιάρι». Είχε άλλα με μουχλιασμένο μπλε τυρί, που μύριζαν ποδαρίλα, γαρίδες, παράξενα θαλασσινά και ένα ψάρι πορτοκαλί στο χρώμα που λεγόταν σολομός. Όλα ήταν διακοσμημένα με ένα φυλλαράκι μαϊντανού και φετούλες λεμονιού ή πορτοκαλιού. Στον δίσκο των γλυκών υπήρχαν μπουκίτσες που μύριζαν κονιάκ και λικέρ και δεν άρεσαν σε μας τα παιδιά. Η γιαγιά, που για πρώτη φορά στα χρονικά της δεν κλήθηκε να κάνει τις κούπες, τα δάκτυλα και τα πουρέκια της σ’ ένα πάρτι, σχολίαζε με την αδελφή της την Ανδριανή «Μάνααα μου, αφήκαν τον κόσμον νηστικόν. Είντα άλλον εν να δουν τα μάδκια μας;».
Τα μάτια μας είδαν πολλά από τότε. Είδαν τις παραλίες της πόλης μας να εξαφανίζονται, μπροστά στα έκπληκτά μας μάτια, με την ανέγερση ξενοδοχείων και πολυκατοικιών πάνω στο κύμα. Τα περιβόλια με τις πορτοκαλιές και το τριφύλλι, όπου έβοσκαν αγελάδες και αρνάκια, έγιναν οικόπεδα, δόθηκαν αντιπαροχή και οι πρώην περιβολάρηδες και κτηνοτρόφοι άφησαν τα σπίτια τους με το πηγάδι στην αυλή, τα μποστάνια και τις κληματαριές και βρέθηκαν να βλέπουν τον κόσμο από ψηλά, από το στενό μπαλκονάκι της πολυκατοικίας τους.
Με τα χρήματα που απέκτησαν αγόρασαν ακριβά αυτοκίνητα με τα οποία κόβουν βόλτες πάνω-κάτω στη μοναδική λεωφόρο της πόλης που φέρει το όνομα Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ΄ και στην 28ης Οκτωβρίου που όλοι ξέραμε ως «o παραλιακός». Ως εκεί έφτανε η πόλη μας, τα όρια μας τζαι ο νους μας. Είδαμε πολέμους και ξεριζωμούς. Οι συνοικισμοί με τα αντίσκηνα έγιναν σιγά-σιγά συνοικισμοί με σπίτια, για να μην τα παίρνουν οι βοριάδες. Με τον καιρό συνηθίσαμε το σύνθημα «Δεν ξεχνώ» και την τουρκική σημαία χαραγμένη στον Πενταδάκτυλο.
Συνηθίσαμε και τα cocktail parties που δεν γίνονται πλέον μόνο σε πρεσβείες και γάμους αλλά μέχρι και σε σχολικές γιορτές, σε εγκαίνια καταστημάτων και περιπτέρων. Περνάς μεσημέρι Σαββάτου από τη λεωφόρο Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, που κάπως αστεία συνάπτεται της Γρίβα Διγενή, ή στρίβεις προς τη Σπύρου Κυπριανού και βλέπεις μες στη βαρυχειμωνιά ή υπό 40 βαθμούς το καλοκαίρι, ένα marquee ή μια τέντα, σαν πυραμίδα του Χέοπα. Ακούς εκκωφαντική μουσική και βλέπεις τραπεζάκια με φουρώ παρανυμφούλας και πάνω sushi, καναπεδάκια και μύγες να περιφέρονται και τον κόσμο να τσιμπολογάει κρατώντας ένα ποτήρι στο χέρι. Υπάρχει βέβαια και η πιο «κουλτουριάρικη» εκδοχή των κοκτέιλ σε γκαλερί ή σε εγκαίνια εκθέσεων, όπου το μόνο που δεν βλέπεις είναι τα έργα που εκτίθενται λόγω πολυκοσμίας. Εκεί με ένα ποτήρι στο χέρι το «φιλότεχνο» κοινό κόβει βόλτες και κουβέντες, βλέποντας o ένας τον άλλο, ξεχνώντας όμως προτού φύγουν να ρίξουν και μια ματιά στα έργα τέχνης.
Έρχεται στη συνέχεια ένα κουαρτέτο να παίξει τζαζ, που κάνουμε ότι μας αρέσει, αλλά κατά βάθος μας τη σπάει αυτή η μουσική. Αλλού φέρνουν δυο φανταχτερές βιολινίστριες που παίζουν χορεύοντας ένα συνονθύλευμα κλασσικής μουσικής, όπως αυτό των συναυλιών του André Rieu. Καταφθάνουν και οι παπαράτσι των κοσμικών περιοδικών τους οποίους τρέχουν από πίσω οι κυρίες και τους καλοπιάνουν να τις τραβήξουν μια φωτογραφία.
Οι μικρές μας ζωές περνούν καθημερινά από τις μεγάλες λεωφόρους και τους δρόμους που φέρουν τα ονόματα των μεγάλων μας ηγετών! Κάνουμε κύκλους γύρω από την πόλη, γύρω από τους εαυτούς μας και γύρω από τις ίδιες καφετέριες τα Σάββατα, σαν χρυσόψαρα στη γυάλα μας. Εξυπηρετούμε τους τουρίστες, πουλούμε τη γη μας σε ξένους, με αντάλλαγμα αυτοί να αποκτήσουν ευρωπαϊκό διαβατήριο και ταυτότητα ενώ εμείς χάνουμε τη δική μας.
Το νησί μετατράπηκε σ’ ένα ξενοδοχείο, με καθημερινά «happy hours» όπου οι τουρίστες πίνουν σε μισή τιμή κοκτέιλ «Love on the beach» ή «Bloody Mary» και σούζουν τα πόδια και τα χέρια τους στους ήχους της «μουσικής ξενοδοχείου». Τέτοια εποχή ο μουσικός παίζει στο synthesizer του και το Jingle Bells.
Καλό εορταστικό μήνα!