«A House of Dynamite»: Η ησυχία πριν την έκρηξη

Η ταινία A House of Dynamite της Kathryn Bigelow είναι ένα τεταμένο, διανοητικό θρίλερ που «βυθίζει» τον θεατή στην καρδιά μιας πυρηνικής κρίσης χωρίς ξεκάθαρο εχθρό. Η δυναμική της ταινίας δεν βρίσκεται στο θέαμα, αλλά στην πνιγηρή ένταση και την ηθική της αμφισημία.
Καθώς ένας αγνώστου προέλευσης πύραυλος κατευθύνεται προς το Σικάγο, τρεις οπτικές γωνίες συγκλίνουν: Η Olivia Walker (Rebecca Ferguson) στη Situation Room, ο στρατηγός Anthony Brady (Tracy Letts) στο STRATCOM και ο Πρόεδρος (Idris Elba) - που πρέπει να αποφασίσει αν θα αντεπιτεθεί.
Οι κριτικοί διχάζονται. Η USA Today τη χαρακτηρίζει «όχι εύκολη προς θέαση», επαινώντας την άρνησή της να προσφέρει εύκολες απαντήσεις. Το Heaven of Horror της δίνει 4/5 αστέρια, σημειώνοντας την αγχώδη ατμόσφαιρα και το συναισθηματικό της βάρος. Αντίθετα, το Cinephile Corner επικρίνει την αμφισημία της, λέγοντας πως «ξεθυμαίνει», παρά τις δυνατές ερμηνείες.
Υπάρχει σχεδόν μια ειρωνική θεαματικότητα στον τρόπο που η Bigelow πλαισιώνει την αγωνία και τη συνοχή του έθνους.
Στρατιώτες και αξιωματικοί προετοιμάζονται για το τέλος με σκοτεινή αποφασιστικότητα, θυσιάζοντας τον εαυτό τους για ιδανικά που όσοι βρίσκονται πιο κοντά στην εξουσία φαίνεται να επικαλούνται μόνο επιφανειακά.
Στις τελευταίες στιγμές του Σικάγο, ο υπουργός Άμυνας παίζει γκολφ, ο Πρόεδρος παρακολουθεί αγώνα μπάσκετ και οι σύμβουλοι ψιθυρίζουν για τις εντυπώσεις, ενώ ο κόσμος φλέγεται.
Είναι μαύρα χιουμοριστικό μέσα στην κοινοτοπία του και ακόμη πιο ανατριχιαστικό ακριβώς επειδή μοιάζει αληθοφανές.
Η απεικόνιση του Προέδρου είναι ιδιαίτερα πολύπλοκη. Ο χαρακτήρας του Elba δεν είναι ούτε ηρωικός ούτε μοχθηρός - είναι ένας άνθρωπος αντιμέτωπος με αδύνατες επιλογές.
Κάποιοι θεατές βλέπουν στην ταινία μια κριτική στην εκτελεστική εξουσία υπό πίεση, ενώ άλλοι τη θεωρούν νηφάλια αντανάκλαση της ηγεσίας σε συνθήκες κρίσης.
Το Netflix Tudum σχολιάζει την ερμηνεία του Elba ως «συγκρατημένη αλλά βαθιά ανθρώπινη», υπονοώντας πως η ταινία γέρνει προς την ενσυναίσθηση και όχι προς τη σάτιρα.
Η σκηνοθεσία της Bigelow είναι ωμή και αδυσώπητη. Η ταινία δεν αποκαλύπτει ποτέ την προέλευση του πυραύλου, ούτε προσφέρει κάθαρση. Αντίθετα, αναγκάζει τον θεατή να μείνει μέσα στην αβεβαιότητα - μια τολμηρή επιλογή, που καθρεφτίζει το πραγματικό γεωπολιτικό άγχος του σύγχρονου κόσμου.
Στο τέλος, το A House of Dynamite είναι λιγότερο μια ταινία δράσης και περισσότερο μια ψυχολογική μελέτη της λήψης αποφάσεων όταν το διακύβευμα είναι υπαρξιακό.
Είναι μια ταινία που απαιτεί υπομονή και στοχασμό, αλλά ανταμείβει όσους είναι πρόθυμοι να εμπλακούν με την ηθική της πολυπλοκότητα.
Κι αν υπάρχει ένα σημείο στο οποίο κριτικοί και θεατές φαίνεται να συμφωνούν, κι εγώ μαζί τους, είναι πως η ταινία είναι αναμφίβολα βαθιά στοχαστική.
Σε μια εποχή όπου η πολυπλοκότητα και η περισυλλογή γίνονται όλο και πιο σπάνιες, αυτή ακριβώς η στοχαστικότητα είναι που την κάνει πολύτιμη.
Δείτε την. Αφήστε την να σας «μείνει».