Όταν οι απελάσεις γίνονται εργαλείο…

Της Μπισάν Ιμπραχήμ
Τον τελευταίο καιρό ακούμε συνέχεια για τη «μεγάλη επιτυχία» της κυβέρνησης στο θέμα της ανεργίας. Τα ποσοστά κατεβαίνουν, τα δελτία ειδήσεων μιλούν για «ιστορικά χαμηλά», κι εμείς υποτίθεται ότι πρέπει να νιώθουμε πιο σίγουροι για το αύριο. Μόνο που αν κοιτάξουμε λίγο πιο προσεκτικά, βλέπουμε ότι αυτή η ωραία εικόνα δεν είναι ακριβώς τόσο καθαρή όσο παρουσιάζεται. Γιατί η μείωση της ανεργίας δεν προήλθε από μαγική βελτίωση της αγοράς εργασίας, ούτε από καλύτερους μισθούς ή νέες δουλειές. Προήλθε, κυρίως, από το ότι χιλιάδες άνθρωποι έφυγαν ή απελάθηκαν από την Κύπρο.
Μόνο το 2024 καταγράφηκαν σχεδόν 11 000 αποχωρήσεις μεταναστών. Η Κύπρος είχε την υψηλότερη αναλογία αποχωρήσεων προς αφίξεις σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, πάνω από 179%. Κι αυτό συνεχίζεται και το 2025 με μαζικές απορρίψεις αιτήσεων ασύλου. Όταν λοιπόν η κυβέρνηση βγαίνει και λέει ότι «η ανεργία μειώθηκε θεαματικά», αποφεύγει να αναφέρει ότι η χώρα έχει απλώς… λιγότερους ανθρώπους. Όλοι μας καταλαβαίνουμε ότι αν διώξεις χιλιάδες εργαζόμενους ή αν τους αποκλείσεις από την καταγραφή, τα νούμερα θα βελτιωθούν μόνα τους.
Από την άλλη πλευρά, η ακροδεξιά σπεύδει να καρπωθεί αυτή την πραγματικότητα. Το ΕΛΑΜ μιλά για «αυστηροποίηση της μεταναστευτικής πολιτικής» και «ανάγκη για περισσότερες απελάσεις», λες και μιλάμε για αντικείμενα κι όχι για ανθρώπους. Δεν λέει τίποτα όμως για το ότι οι αιτητές ασύλου δεν επιτρέπεται να εργαστούν για εννέα μήνες, ούτε για το ότι όταν επιτραπεί, περιορίζονται σε λίγους και συχνά κακοπληρωμένους τομείς. Δεν λέει ότι οι Σύροι που έμεναν στη χώρα πλέον δηλώνουν επάγγελμα και βγαίνουν από τη «μαύρη» οικονομία, ούτε ότι πολλοί φεύγουν μόνοι τους λόγω απελπισίας. Κι όμως, το αφήγημα παραμένει το ίδιο: φταίνε οι μετανάστες!
Κι εδώ έρχεται ένα ακόμη πιο ύπουλο κομμάτι… οι επίσημες έρευνες. Στις περισσότερες στατιστικές για την αγορά εργασίας, οι μετανάστες απλώς… δεν υπάρχουν. Δεν καταγράφονται όταν πρόκειται για ανεργία, μισθούς ή συνθήκες ζωής. Εμφανίζονται μόνο όταν πρέπει να αναδειχθεί «επιτυχία»… λιγότερες αφίξεις, λιγότερες αιτήσεις, περισσότερες επιστροφές. Ουσιαστικά, παρουσιάζονται μόνο ως βάρος, ποτέ ως μέρος της κοινωνίας. Κι έτσι δημιουργείται μια εικόνα που εξυπηρετεί πολιτικές σκοπιμότητες, όχι την αλήθεια.
Και μέσα σε όλο αυτό το παιχνίδι με τα νούμερα, ξεχνάμε ότι πίσω από κάθε στατιστική υπάρχει μια ιστορία, μια οικογένεια, μια αγωνία. Οπότε μένει ένα απλό ερώτημα: Πόσο αξιόπιστη είναι μια κυβερνητική πολιτική όταν ο «δείκτης επιτυχίας» της βασίζεται στην εξαφάνιση όσων δεν την εξυπηρετούν; Και αν τους αποκλείουμε από τις έρευνες, πόσο απέχουμε από το να τους αποκλείσουμε και από τα δικαιώματα;