Χωρίς όρια η ανικανότητα για επίλυση του κυκλοφοριακού

Του
Χρήστου Χαραλάμπους
Το ότι η Λεμεσός, εξαιτίας της αδράνειας ή και της ανικανότητας των αρμόδιων φορέων, εξελίχθηκε στην πιο ανυπόφορη πόλη λόγω του τεράστιου κυκλοφοριακού προβλήματος, το γνωρίζουν και οι… δρόμοι. Το μαρτύριο και η ταλαιπωρία που βιώνουν καθημερινά οι κάτοικοι, αλλά και γενικότερα ο κόσμος από άλλες περιοχές που, για επαγγελματικούς ή άλλους λόγους, διακινείται στη Λεμεσό, έχει φτάσει στο απροχώρητο.
Οι ευθύνες όλων για αυτή την αρνητική εξέλιξη είναι αναμφίβολα τεράστιες, αφού στα πλαίσια των δικών του αρμοδιοτήτων ο κάθε εμπλεκόμενος φορέας δεν αντιμετώπισε με σοβαρότητα το πρόβλημα. Δεν αναζήτησε κανένας, όλα αυτά τα χρόνια, ουσιαστικές και αποτελεσματικές λύσεις. Τόσο στο κέντρο της πόλης όσο και στις συνοικίες, τα όσα έγιναν για το κυκλοφοριακό μέχρι σήμερα κυμαίνονται μεταξύ του τίποτε και του ελάχιστου. Κυριάρχησαν οι εξαγγελίες, κάποιες σπασμωδικές κινήσεις και μεσοβέζικες ενέργειες, η ατολμία, η αναποφασιστικότητα και η αναβλητικότητα.
Πάνε χρόνια αφότου οι αρμόδιοι κρατούν στα χέρια τους το Σχέδιο Βιώσιμης Αστικής Κινητικότητας, που αποτελεί τον θεμέλιο λίθο για την απαλλαγή της πόλης από την κυκλοφοριακή ασφυξία, αλλά η εφαρμογή βασικών προνοιών του ΣΒΑΚ βρίσκεται ακόμα σε εκκρεμότητα. Κάποιες από τις ελάχιστες αποφάσεις που έχουν ληφθεί για το κυκλοφοριακό, ακόμα κι αυτές χάνονται μέσα στην προχειρότητά τους. Και βέβαια, τις συνέπειες αυτής της προχειρότητας και, κατ’ επέκταση, της ανεύθυνης τακτικής των υπευθύνων, τις πληρώνουν καθημερινά οι φορολογούμενοι πολίτες.
Το κυκλοφοριακό όμως δεν αποτελεί μόνο πρόβλημα της πόλης, αλλά ένα βραχνά για όλη την επαρχία και ιδιαίτερα για τους χιλιάδες κατοίκους της ορεινής Λεμεσού, που είναι αναγκασμένοι να έχουν καθημερινό πάρε-δώσε με την πόλη. Όλος εκείνος ο κόσμος της υπαίθρου βιώνει ένα κρατικό εμπαιγμό χωρίς προηγούμενο, όσον αφορά τουλάχιστον τα έργα σύνδεσης της υπαίθρου με την πόλη. Και ο περιβόητος δρόμος Λεμεσού–Σαϊττά αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Περισσότερα από 20 χρόνια, ο κόσμος της ορεινής Λεμεσού εμπαίζεται για την κατασκευή του. Ακόμα και η πρώτη φάση του έργου, μια απόσταση μόλις 3–4 χιλιομέτρων, που θα έπρεπε να είχε ξεκινήσει από το 2014, ξεκίνησε το 2020. Και όταν, μετά από 5 χρόνια, παραδόθηκε αυτή η μικρή διαδρομή, πανηγύρισαν όλοι εκείνοι που θα έπρεπε να απολογούνται και να δίνουν εξηγήσεις για την πρωτοφανή καθυστέρηση.
Κι ενώ μέχρι σήμερα ο δρόμος θα έπρεπε να είχε ολοκληρωθεί σε όλη την απόσταση των περίπου 23 χιλιομέτρων, δεν υπάρχει ακόμα κανένα σημάδι ή υπεύθυνη δήλωση για τη δεύτερη και την τρίτη φάση. Ακούστηκε πρόσφατα από αρμόδιους των Δημοσίων Έργων ότι οι προσφορές για τη δεύτερη φάση θα προκηρυχθούν στα τέλη του 2026 και τα έργα θα ξεκινήσουν το 2027.
Έχουν να περιμένουν, λοιπόν, οι κάτοικοι της υπαίθρου και όποιος αντέξει.