Φοβούνται την ελπίδα για την επανένωση της Κύπρου, «φοβούνται να ελπίσουν»

Ένας δημοσιογράφος σχολίασε το άρθρο που έγραψα πριν μερικές ημέρες, με θέμα το μνημείο για τους αγνοούμενους, υποστηρίζοντας ότι ήταν «κουφό» το επιχείρημα που χρησιμοποίησα για το ενδεχόμενο η συγκεκριμένη πρωτοβουλία να μολύνει τον αέρα αισιοδοξίας που δημιούργησε η εκλογή του Ερχιουρμάν. Μάλιστα, απόρησε με τη λογική μου. Του φάνηκε παράξενο έως ανόητο που θεώρησα ότι μπορεί να δημιουργηθεί αρνητικό κλίμα εάν στείλουμε το μήνυμα ότι δεν λαμβάνουμε υπόψη τον δικό τους πόνο.
Φυσικά δεν ήταν σκοπός μου να «κουφάνω» έναν συνάδελφο, ο οποίος, τάχα μου, δεν αντιλήφθηκε τις αντιδράσεις που προκάλεσε στην τ/κ κοινότητα η είδηση του μνημείου. Θεώρησα ότι κανένας καλόπιστος παρατηρητής των εξελίξεων δεν υποτιμά το κοινό αίσθημα στην τ/κ κοινότητα. Πίστεψα ότι όλοι αντιλαμβάνονται την ανάγκη για δημιουργία θετικού κλίματος ώστε να υπάρξει επιτέλους μια νέα προοπτική στο Κυπριακό και αναγνωρίζουν πόση μεγάλη σημασία έχει το αίσθημα της ελπίδας για μια κοινωνία που καλείται να κάνει ένα μεγάλο ιστορικό βήμα.
Η εκλογή του Τουφάν Ερχιουρμάν προκάλεσε το αίσθημα της αισιοδοξίας ακόμη και στα γραφεία του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη. Ο ίδιος ο ΓΓ του ΟΗΕ άφησε να νοηθεί ότι δημιουργείται νέα δυναμική στο Κυπριακό. Συνεπώς δεν είναι μια ψευδαίσθηση ορισμένων ονειροπαρμένων Ελληνοκύπριων, οι οποίοι λαμβάνουν υπόψη τις δηλώσεις και όσων ξένων αποφάσισαν να ασχοληθούν με το δικό μας πρόβλημα και να συμβάλουν στην προσπάθεια επίλυσης του Κυπριακού. Δεν είναι ντροπή, μα ούτε καν «κουφό» να ελπίζουμε για καλύτερες ημέρες στο Κυπριακό. Να επιθυμούμε την επανένωση της Κύπρου και τη συμβίωση με τους Τουρκοκύπριους συμπατριώτες μας.
«Κουφό» είναι να προσπαθείς να πείσεις τους κατοίκους αυτού του νησιού ότι η Ιστορία γράφτηκε και δεν ξεγράφεται. Είναι ακόμη πιο «κουφό» να γίνεσαι οπαδός του συρματοπλέγματος και του στάτους κβο. Να προσπαθείς να πείσεις τους άλλους ότι δεν υπάρχει πλέον ελπίδα στην Κύπρο. Αυτό είναι το πιο «κουφό» από όλα. Να αρνείσαι το μέλλον και να παραμένεις προσκολλημένος στο παρελθόν. Να απαρνείσαι την προοπτική. Να θεωρείς ότι δεν μπορείς να συμβιώσεις με τους συμπατριώτες σου και να νομίζεις πως για όλα τα προβλήματα φταίνε οι άλλοι. Να έχεις την άποψη ότι η Κύπρος θα επανενωθεί εάν αγνοήσουμε τον πόνο των Τουρκοκυπρίων και χωρίσουμε τα θύματα της κυπριακής τραγωδίας σε δικά μας και δικά τους. «Κουφό» είναι να σκοτώνεις την ελπίδα πριν ακόμη γεννηθεί.
Είναι στη φύση του ανθρώπου να ελπίζει. Η ελπίδα αποτελεί την κινητήριο δύναμη της Ιστορίας. Πόσα πράγματα θα είχε πετύχει ο άνθρωπος χωρίς ελπίδα; Αλλά, όπως είπε ο μεγάλος ποιητής Ναζίμ Χικμέτ, «φοβούνται την ελπίδα, φοβούνται να ελπίσουν». Αυτό είναι το θέμα, είπε ο Τάσος Λειβαδίτης, «φοβούνται τον ουρανό που κοιτάζουμε, φοβούνται το πεζούλι που ακουμπάμε». Και αυτόν τον φόβο, που οι ίδιοι νιώθουν όποτε αντικρίζουν ανθρώπους γεμάτους ελπίδα, τον περιτυλίγουν με μια δόση ειρωνείας και μας τον σερβίρουν με ύφος απαξιωτικό.