Υφυπουργείο Πολιτισμού, περιορισμένης ευθύνης

Του Στυλιανού Ιωάννου*
Δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο αποκαλυπτική παραδοχή για τη θέση του πολιτισμού στις προτεραιότητες της κυβέρνησης απ’ εκείνη που έδωσε το ίδιο το Υφ. Πολιτισμού την περασμένη εβδομάδα.
Κατά τη συζήτηση του προϋπολογισμού του για το 2026, σε ερώτηση βουλευτών του ΑΚΕΛ για τους λόγους απόρριψης του αιτήματος της Δέσποινας Μπεμπεδέλη για επιχορήγηση της τελευταίας της παράστασης στο πλαίσιο του σχεδίου «ΘΥΜΕΛΗ», προτού αυτή αποσυρθεί, οι παρευρισκόμενοι, εμβρόντητοι, ενημερώθηκαν από υψηλόβαθμο στέλεχος του Υφυπουργείου ότι δεν απορρίφθηκε «ακριβώς», απλά «το κονδύλι είχε εξαντληθεί».
Βλέπετε, μπορεί στη Γερμανία να έχουν ονομαστεί θέατρα προς τιμήν του Μπρεχτ, στην Ισπανία του Λόρκα ή στην Ελλάδα του Μάνου Κατράκη και της Κατίνας Παξινού, όμως στην Κύπρο το ζήτημα είναι αυστηρώς λογιστικό.
Άλλωστε, είναι με λογιστικούς όρους που το ίδιο το Υφυπουργείο συνόψισε τη στρατηγική του, στο πλαίσιο του Κρατικού Προϋπολογισμού. Πώς, διαφορετικά, να αντιμετωπίσει το αίτημα της Μπεμπεδέλη ένα Υφυπουργείο «Πολιτισμού», που περιγράφει ανερυθρίαστα ως αποστολή του την εφαρμογή στρατηγικής με άξονα τη «βιωσιμότητα» και την «οικονομική ανάπτυξη»;
Πέραν από τις πλασματικές αυξήσεις που παρουσιάζονται στους αριθμούς, πίσω από τις πομπώδεις διακηρύξεις για επένδυση στην καλλιτεχνική δημιουργία και τον πολιτισμό, ένα μέρος της κοινωνίας δεν «αγοράζει» τη φανταχτερή βιτρίνα του Υφυπουργείου:
Είναι οι καλλιτέχνες, των οποίων το καθεστώς εργοδότησης παραμένει για χρόνια μετέωρο.
Είναι αυτοί που βλέπουν τις αιτήσεις τους στα διάφορα χορηγικά προγράμματα του Υφυπουργείου να απορρίπτονται με λογής-λογής προφάσεις.
Είναι οι συνταξιούχοι εργάτες του πνεύματος και της τέχνης, που πρόσφεραν για δεκαετίες στην πολιτιστική ανάπτυξη του τόπου, αλλά είδαν το συμβολικό, τιμητικό επίδομά τους να αποκόπτεται, γιατί κάποιοι είχαν τη φαεινή ιδέα να συνδέσουν τα κριτήρια του με αυτά του ΕΕΕ.
Είναι οι εργαζόμενοι στην Κυπριακή Βιβλιοθήκη, που αναγκάζονται να δουλεύουν σε απαράδεκτες συνθήκες εργασίας.
Είναι οι μουσικοί της Συμφωνικής Ορχήστρας, για χρόνια χωρίς μόνιμη στέγη που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες μιας σύγχρονης συμφωνικής ορχήστρας.
Είναι και χιλιάδες άλλοι που επηρεάζονται από την παθητική, αμέτοχη στάση του Υφυπουργείου σε σειρά ζητημάτων που ταλανίζουν τον δύσμοιρο χώρο του πολιτισμού.
Μπορεί στην αρχαία Ελλάδα οι τέχνες και ο πολιτισμός να θεωρούνταν ακρογωνιαίοι λίθοι της παιδείας, της ηθικής καλλιέργειας, της κοινωνικής συνοχής και της πνευματικής ανάπτυξης, όμως εδώ στην Κύπρο το Υφυπουργείο και η κυβέρνηση ξέρουν καλύτερα: με δημοσιονομική προσοχή και πειθαρχία στις οικονομικές οροφές, να μοιράσουμε την πείνα μας.
*Κοινοβουλευτικός συνεργάτης ΑΚΕΛ