Τρεντ οι ληστείες στα Μουσεία

Μονοπώλησε το ενδιαφέρον η κινηματογραφική ληστεία που σημειώθηκε στις 19 Οκτωβρίου στο μουσείο του Λούβρου στο Παρίσι. Οι τρύπες στην ασφάλεια και το θράσος των ληστών είχαν ως αποτέλεσμα να αφαιρεθούν κοσμήματα του γαλλικού στέμματος αξίας €88 εκατ. με βαρύνουσα ιστορική σημασία.
Άφαντες μέχρι και σήμερα οι καρφίτσες, τα μενταγιόν, τα σκουλαρίκια και τα στέμματα από τη συλλογή του Ναπολέοντα και της αυτοκράτειρας Ευγενίας.
Λίγο πολύ, όλα αυτά είναι γνωστά.
Ωστόσο, δεν πέρασε ούτε μήνας και γίνεται γνωστή μια νέα ληστεία. Αυτή τη φορά στο Εθνικό Μουσείο της Δαμασκού, από το οποίο εκλάπησαν έξι μαρμάρινα αγάλματα.
Το εν λόγω μουσείο είναι ένα από τα παλαιότερα ιδρύματα πολιτισμού της Μέσης Ανατολής και φιλοξενεί μια μεγάλη συλλογή αρχαιολογικών και καλλιτεχνικών θησαυρών της Συρίας.
Η όποια απώλεια εκθεμάτων αποτελεί τεράστιο πλήγμα, καθώς αποτελούν ανεκτίμητα τεκμήρια της ιστορικής ταυτότητας της περιοχής και του πολιτισμού που άνθισε.
Μπορεί κανείς, λοιπόν, και να μαραζώσει με τις εν λόγω ειδήσεις. Διότι δεν πρόκειται για ληστείες σε μια τράπεζα. Δεν είναι χαρτί, το οποίο μπορεί να ξανατυπωθεί. Είναι κομψοτεχνήματα από μια αλλοτινή εποχή. Από μια ένδοξη στιγμή του ανθρώπινου. Είναι κομμάτι του χρόνου, ο οποίος δεν αγοράζεται και δεν ανακτάται.
Αναπόφευκτα σου έρχεται στο μυαλό μετά από όλα αυτά: «Ληστέψανε την τράπεζα και τι με νοιάζει εμένα; Δεν είμαι με κανένα», που τραγουδάει και ο Παύλος Σιδηρόπουλος, υποδεικνύοντας πόσο προκλητικό είναι να είναι γεμάτες εκατομμύρια, ενώ ο λαός πεινάει.
Το γεγονός παραμένει ένα. Με όσα άρπαξαν από τα μουσεία, φτωχότεροι είμαστε όλοι.