Το ΡΙΚ και η αγαπημένη μας… Girne

Ο Δήμος Κερύνειας διαμαρτυρήθηκε και ζήτησε απολογία από το ΡΙΚ για την προβολή χάρτη στο δελτίο ειδήσεων όπου η Κερύνεια αναφερόταν με την κατοχική ονοματοδοσία Girne. Το ΡΙΚ δεν απολογήθηκε και ο διευθυντής του ΡΙΚ απάντησε ότι «δεν υπήρχε σκοπιμότητα» και ότι το συμβάν ήταν ένα «ατυχές περιστατικό». Το ΡΙΚ όφειλε να απολογηθεί διότι και προϊόν παράβλεψης να είναι η ιστορία, αν το συμβάν καταλήγει να θίγει, ακόμα και τότε, όφειλε το ΡΙΚ να απολογηθεί. Η δε απουσία απολογίας αφήνει έκθετο όχι μόνο τον διευθυντή αλλά και το ίδρυμα και το συμβούλιο του.
Τώρα το «δεν υπήρχε σκοπιμότητα» δεν εξειδικεύθηκε περισσότερο. Τί εννοείται; Ότι δεν το πρόσεξαν στο ΡΙΚ; Δηλαδή αν στη θέση της Κερύνειας αναγραφόταν ας πούμε Ουγάνδα ή Τορόντο ή Kάτω Ακουρδάλια και πάλι δεν θα υπήρχε εντοπισμός και διόρθωση; Αυτό, όμως, δεν μου φαίνεται πολύ αληθοφανές. Συνεπώς, πάνω από αυτή την υποτιθέμενη παράβλεψη, αν είναι παράβλεψη, φαίνεται να μετεωρίζεται η διαβόητη πολιτική στάση «αφού την Κερύνεια έτσι και αλλιώς θα την κρατήσουν οι Τούρκοι…».
Ο διευθυντής του ΡΙΚ κ. Τσώκος περιγράφει το συμβάν ως ένα «ατυχές περιστατικό». Όταν το περιγράφει ως «ατυχές» υπονοείται ότι είναι μεμονωμένο και παραφωνεί ως προς την κατά τα άλλα ορθή πρακτική ελέγχου που ασκεί το ΡΙΚ. Μεμονωμένο όμως και παραφωνία σίγουρα δεν ήταν. Και έχω ιδίαν αλγεινή εμπειρία με τις πρακτικές του ΡΙΚ. Στα 50χρονα της εισβολής είχα ανοίξει την τηλεόραση μου στο ΡΙΚ για να παρακολουθήσω το επετειακό πρόγραμμα του. Πίστευα ότι με το αρχείο που διαθέτει και τη δημοσιογραφική του εγκυρότητα θα ήταν σε θέση να παρουσιάσει κάτι αξιόλογο. Με κατάπληξη μου άκουσα στην επετειακή του εκπομπή διάφορους σχολιαστές, Έλληνες και Τούρκους, να παρουσιάζουν τη θέση ότι η πρώτη φάση τις εισβολής ήταν δικαιολογημένη!
Αυτή η θέση βεβαίως δεν έχει έρεισμα στο διεθνές δίκαιο. Πέραν τούτου, όμως, προσέβαλλε σκαιότατα όλα εκείνα τα παιδιά που αντιστάθηκαν στην εισβολή και έχασαν ακόμα και τη ζωή τους υπερασπιζόμενοι τα πάτρια. Διότι σύμφωνα με αυτούς τους σχολιαστές οι αγωνιστές κατά της εισβολής αντιμάχονταν τη νόμιμη προσπάθεια της Τουρκίας να αποκαταστήσει τη συνταγματική τάξη!
Με επιστολή μου ημερομηνίας 26 Ιουλίου 2024 έθεσα το ζήτημα προς τον πρόεδρο και το συμβούλιο του ΡΙΚ και ζήτησα, ως πολίτης, να τύχω ενημέρωσης αν το ΔΣ του ιδρύματος ήταν ενήμερο του περιεχομένου της εκπομπής, αν το συγκεκριμένο περιεχόμενο συνάδει με την πολιτική του ιδρύματος και τέλος, τί μέτρα προτίθενται να λάβουν. Απάντηση δεν λάμβανα και υποχρεώθηκα να στείλω αριθμό υπενθυμίσεων. Τελικά στις 25 Νοεμβρίου(!) έλαβα την απάντηση μου. Όχι από τον πρόεδρο ή το ΔΣ αλλά και σε αυτή την περίπτωση από τον κ. Τσώκο, ο οποίος, όπως φαίνεται, θεωρείται ο αρμόδιος επί… «ατυχών συμβάντων». Ανάμεσα στα διάφορα που κατέγραφε ανέφερε και τα εξής: «Στην προκείμενη περίπτωση ακούστηκαν θέσεις και απόψεις πανταχόθεν… και υπόκεινται στην αξιολογική κρίση ενός εκάστου… Θεωρώ ότι στην υπό αναφορά εκπομπή περιλαμβάνονται όλες οι απόψεις…»
Με άλλους λόγους, το ΡΙΚ θεωρεί μέρος της αποστολής του να αναπαράγει και τις τουρκικές θέσεις περί νομιμότητας της εισβολής! Και δη σε επετειακή εκπομπή για τα 50 χρόνια της εισβολής (με συγχωρείτε οφείλω και εγώ να ακριβολογώ. Όχι εισβολή αλλά στρατιωτική επέμβαση των Τούρκων η οποία κατά τους Έλληνες συνιστά εισβολή και κατά τους Τούρκους ειρηνευτική επιχείρηση στο πλαίσιο των εγγυητικών τους δικαιωμάτων).
Για να αντιληφθούμε ακόμα περισσότερο το απαράδεκτο της ιστορίας ας το τοποθετήσουμε σε ξένα εθνικά πλαίσια: Ο κρατικός σταθμός του Ισραήλ δίδει βήμα στην άποψη ότι τελικά δεν υπήρξε εβραϊκό ολοκαύτωμα. Ο κρατικός σταθμός της Αρμενίας μεταδίδει την τουρκική θέση ότι τελικά δεν έγινε γενοκτονία αλλά υπήρξαν θύματα των συγκρούσεων και από τις δύο πλευρές. Φανταστείτε δε να συνέβαιναν αυτά τα αδιανόητα ατοπήματα σε επετειακές ημέρες. Είναι σίγουρο ότι αν συνέβαιναν αυτά θα έπεφταν κεφάλια! Και κυριολεκτικά ακόμα. Διότι η αντίδραση όφειλε να ήταν ανάλογη του ατοπήματος.
Μήπως η Κύπρος και το ΡΙΚ όμως δεν έχουν σχέση με τέτοια συναισθηματικού τύπου ανακλαστικά; Μήπως έχουν εξευρωπαϊστεί υιοθετώντας ένα προοδευτικό αέρα κοσμοπολίτικης οικουμενικότητας; Η πραγματικότητα όμως είναι άλλη. Η κυπριακή κοινωνία έχει καταληφθεί από μια νοοτροπία ωχαδελφισμού. Το συλλογικό (ή εθνικό αν θέλετε) έχει υποχωρήσει πλήρως έναντι του ατομικού και η θρασύτητα των ολίγων χορεύει πάνω στην παθητικότητα των πολλών.
Αυτό είναι γενικευμένο φαινόμενο και όχι μόνο στο ΡΙΚ. Το πρόβλημα όμως είναι ότι το ΡΙΚ διαμορφώνει συνειδήσεις και στάσεις. Θα έπρεπε υπό την καθοδήγηση πολιτικής ηγεσίας και του συμβουλίου του να αντιμάχεται αυτή την παρακμιακή εικόνα παραίτησης. Όχι να τη σιγοντάρει όπως καληώρα. Για αυτό οι ευθύνες του και του συμβουλίου του είναι ασύγγνωστες.
Σημείωση: Μετά την ανωτέρω επιστολική ανταλλαγή με το ΡΙΚ δεν έχω ξαναπροσκληθεί ξανά στο ίδρυμα. Χαμογελώ με αυτό. Τουλάχιστον η επιστολή μας πάτησε κάποιους κάλους…
* Δικηγόρος