Το ποδήλατο και το αδύνατο

Το πιεστικό ωράριο της εργασίας διακόπτει ένας καβγάς στον δρόμο μπροστά από τα κτήρια της εφημερίδας. Τίποτα το ιδιαίτερο, τίποτα το σπάνιο. Πολλές φορές στα στενά της παλιάς Λευκωσίας υπάρχουν εντάσεις για κάποιον που χάθηκε, κάποιον που μπήκε κατά λάθος σε μονόδρομο, κάποιον που έχασε τον προορισμό του και πρέπει να κάνει ξανά όλο το τετράγωνο για να βρεθεί στο σωστό σημείο. Ένας ποδηλάτης κινείται προσεκτικά στην άκρη του δρόμου, φορώντας κράνος, γιλέκο, και λίγη από εκείνη τη σπάνια αρετή που λέγεται υπομονή. Πίσω του, ένα αυτοκίνητο. Ένας οδηγός που κορνάρει, φωνάζει, χειρονομεί. «Τράβα δεξιά, ρε φίλε! Μας καθυστερείς ρε κουμπάρε!».
Η σκηνή κρατά κάποια λεπτά. Ο οδηγός επιμένει πως δεν έχει κανένα δικαίωμα ο ποδηλάτης να βρίσκεται στον δρόμο, δεν μπορεί να τον καθυστερεί, την ίδια στιγμή που ο ίδιος εξαιτίας του καβγά έχει προκαλέσει μια τεράστια ουρά που δεν την πιάνει το μάτι μας και ξεκινά να κορνάρει το ένα αυτοκίνητο μετά το άλλο. Ήταν λίγα δευτερόλεπτα που ωστόσο συμπυκνώνουν δεκαετίες νοοτροπίας.
Δεν ήταν απλώς ένας καβγάς στον δρόμο, είναι ο καθρέφτης μιας κοινωνίας που θέλει πάντα να περνά πρώτη, να προλαβαίνει, να φτάνει κάπου γρηγορότερα, ακόμη κι αν δεν ξέρει πού πάει. Ο οδηγός ήταν ο νόμιμος, ο ξερόλας, αυτός που γράφει πάντα στο «πού πήγαμε και δεν μας άρεσε», αυτός που ξέρει και ποιος σκότωσε τον Κένεντι, αυτός που ξέρει πώς θα λύσουμε το Κυπριακό. Ο ποδηλάτης είναι ο «ενοχλητικός», αυτός ο τύπος που δεν ταιριάζει στο σύστημα που φτιάξαμε, εκεί που το μέταλλο μετριέται περισσότερο απ’ τον άνθρωπο.
Στην Κύπρο οι δρόμοι πλέον έχουν μετατραπεί σε αρένα. Το τιμόνι έχει μετατραπεί στο όπλο και ο ποδηλάτης παίζει τη ζωή του κορώνα γράμματα. Ακόμη και αν είναι προσεκτικός, πάντα φταίει, πάντα είναι αυτός που καθυστερεί, δεν ταιριάζει στους κανόνες. Πόσο θα τρέξει στην παλιά Λευκωσία; Ποιος ξέρει. Αυτό όμως μάθαμε. Να κυλούν όλα με την ίδια ταχύτητα με εμάς που μεταφέρει μετά στην ίδια σκέψη για όλα τα πράγματα, να κυλούν όλα με την ίδια δική μας αγένεια.
Το πρόβλημα μας είναι πως δεν μάθαμε ποτέ ότι η κοινωνία δεν χτίζεται μόνο με άδειους κανονισμούς, αλλά με κατανόηση. Και δυστυχώς πάσχουμε από την παιδεία του δρόμου και όχι απλώς την οδική συνείδηση. Δεν ξέρουμε να περιμένουμε, να μοιραζόμαστε, να ζούμε μαζί, μάθαμε να ζούμε μονάχοι σε έναν τόπο που θεωρούμε αποκλειστικά δικό μας. Είτε αφορά τους δρόμους, είτε αφορά τον ίδιο τον τόπο μας.
Κι αν θέλουμε να το συνδυάσουμε με όλα όσα συμβαίνουν τελευταία; Ο πολιτισμός δεν φαίνεται από τα μνημεία ή τα like, αλλά φαίνεται από το πώς φερόμαστε στον πιο αδύναμο, στον πιο αργό, σε εκείνο που δεν είναι ίδιος από εμάς. Σε αυτόν που διαφέρει, και εντέλει ο ποδηλάτης αντανακλά στο περιστατικό αυτό που μας ενοχλεί. Ότι θα μπορούσαμε να ζήσουμε μαζί με άλλους, και μπορούμε να προχωρούμε με πιο καθαρό μυαλό, αλλά επιλέγουμε το μόνοι μας. Ωστόσο, όσο κι αν κορνάρεις, όσο κι αν φωνάζεις, μένεις κολλημένος στο ίδιο σημείο, ακίνητος. Χωρίς προοπτική.