Το θέατρο του παραλόγου και η πολιτική αμνησία της Δεξιάς

Της Νεφέλης Παλαζή
Βγήκε ο Μάριος Πελεκάνος πριν λίγες μέρες να τοποθετηθεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για το περιστατικό που έγινε στο σχολείο στην Αγλαντζιά. Με τον ίδιο (πρώην στέλεχος του ΔΗΣΥ, νυν στέλεχος του ΕΛΑΜ) να γράφει: «Ο κ. Τορναρίτης και ο ΔΗΣΥ προσπαθούν με επικοινωνιακά τεχνάσματα να μας πείσουν ότι ξύπνησαν. Καταθέτουν πρόταση νόμου για ένα θέμα για το οποίο έχει κατατεθεί από το 2020 πρόταση από το ΕΛΑΜ –η οποία συζητήθηκε μόλις πρόσφατα στην Επιτροπή Εσωτερικών και η φιλοσοφία της υιοθετήθηκε απο τους αρμόδιους φορείς– και το παρουσιάζουν ως φαεινή ιδέα. Έπρεπε να ζήσουμε όλα όσα βιώσαμε τα τελευταία χρόνια, αλλά και να προηγηθούν τα πρόσφατα περιστατικά σε Αγλαντζιά, Λεμεσό, Πάφο και οδό Λήδρας, για να έρθουν να αντιγράψουν την πρόταση του ΕΛΑΜ, παρουσιάζοντάς την ως πρωτότυπη; Ας ανοίξουν επιτέλους τα συρτάρια τους και ας μελετήσουν την πρόταση μας. Πρόταση την οποία καταθέσαμε όταν οι ίδιοι κυβερνούσαν τον τόπο. Από την πλευρά μας, είμαστε ανοιχτοί σε όποια πρόταση μπορεί να επιφέρει βελτιώσεις. Για να μην αναφέρουμε τι μας αποκαλούσαν, μέχρι και το πρόσφατο περιστατικό στην Αγλαντζια, επειδή τολμήσαμε εδώ και χρόνια να προτείνουμε μια σειρά από λύσεις για το μεταναστευτικό, θα αρκεστούμε στο εξής: Δεν βρέχει».
Πέραν από τις υπόλοιπες ασυναρτησίες, εμείς κρατάμε αυτό: «Όταν οι ίδιοι κυβερνούσαν τον τόπο». Όταν δηλαδή ο ΔΗΣΥ κυβερνούσε τον τόπο; Άρα και ο ίδιος; Όταν ο ΔΗΣΥ κυβερνούσε τον τόπο, κ. Πελεκάνε, εσείς ήσασταν ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΣ της ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ που ΚΥΒΕΡΝΟΥΣΕ τον τόπο.
Ζούμε το θέατρο του παραλόγου, μπορεί να πει κανείς. Και αν δεν ήταν τόσο τραγικό, θα ήταν απλώς γελοίο. Να βλέπεις ανθρώπους που υπηρέτησαν για χρόνια ένα κόμμα, που έπαιρναν μέρος στις αποφάσεις του, να βγαίνουν τώρα και να το κατηγορούν, λες και δεν είχαν καμία συμμετοχή. Τόση σταθερότητα έχει το κόμμα του ΔΗΣΥ, που ακόμη προσπαθούν να μας «πείσουν» ότι καμία σχέση δεν έχουν με το ΕΛΑΜ, ακόμα και αν μέρα παρά μέρα στελέχη τους φεύγουν από το ΔΗΣΥ και κατεβαίνουν με το ΕΛΑΜ…
Αλήθεια, ποιον νομίζουν ότι κοροϊδεύουν; Τον λαό που έζησε στο πετσί του τις πολιτικές τους και ξέρει καλά ποιος κυβερνούσε και ποιος σήμερα προσποιείται τον «ανεξάρτητο πατριώτη»; Το πρόβλημα δεν είναι ποιος αλλάζει κόμμα, αλλά ποιος αλλάζει πεποιθήσεις κάθε φορά που φυσάει ο άνεμος.
Ο τόπος έχει χορτάσει από «σωτήρες» που μετακινούνται ανάλογα με το ποιος τους εξυπηρετεί. Έχει ανάγκη από πολιτικούς που να λογοδοτούν, όχι να μεταμφιέζονται. Γιατί όσο η ακροδεξιά ρητορική ντύνεται με τον μανδύα της «πατριωτικής ευαισθησίας», τόσο περισσότερο θα δηλητηριάζεται ο δημόσιος διάλογος. Η κοινωνία, όμως, δεν ξεχνά. Κι αν κάποιοι νομίζουν ότι μπορούν να ξαναγράψουν την ιστορία, ας το σκεφτούν καλά, γιατί το κοινό δεν γελά πλέον με το θέατρο. Το αποδοκιμάζει.