Τα Χριστούγεννα που δεν θα ξαναέρθουν

Βασανιστικό, σχεδόν μαρτύριο κάθε χρόνο οι γιορτές των Χριστουγέννων. Σαν μελομακάρονα χωρίς γαρύφαλλο και κανέλα. Άνοστα…
Είναι τα Χριστούγεννα που βιώνει ο άνθρωπος με την ενηλικίωση, αφού η μνήμη πάντα σε παίρνει από το μανίκι και σε τραβάει βίαια, στα χρόνια που η φάτνη ήταν σχεδόν ο πυρήνας αυτής της θαλπωρής, που την αισθάνονται μόνο τα παιδιά.
Ανεβαίνοντας την σκάλα του χρόνου, η φάτνη έγινε εξάρτημα που καθηκόντως έπρεπε να στηθεί κάτω από το δέντρο, το οποίο βαρυφορτώθηκε με τόσα λαμπάκια και στολίδια που έμοιαζε πιο πολύ με την λατέρνα του Αυλωνίτη και του Φωτόπουλου, στην κλασσική ταινία της δεκαετίας του ’60. Άσε που πρέπει να εξηγήσω για ποια δεκαετία ’60 μιλάω, αφού ακόμα δεν έχει φτάσει. Του ’60 του περασμένου αιώνα.
Έλεγα λοιπόν για τα Χριστούγεννα, τότε που ψάχναμε εξαντλητικά τον ουρανό για να δούμε αν κάπου φωτίζει ακόμα εκείνο το άστρο που ακολούθησαν οι μάγοι με τα περίεργα ονόματα. Βαλτάσαρ, Μελχιόρ και Γκασπάρ. Δεν ξέρω ούτε έναν που να τον βάφτισαν με τέτοιο όνομα και όμως τότε ήταν οικεία.
Τότε, που μισούσα και μόνο το όνομα του Ηρώδη, που ευτυχώς δεν κατάφερε να εντοπίσει την Μαρία και τον Ιωσήφ που ταξίδεψαν με γαϊδουράκι από την Βηθλεέμ στην Αίγυπτο.
Και μέσα σε όλα αυτά, πάντα υπήρχε μια μελαγχολία και ένας κόμπος που έκανα πως τον σνόμπαρα. Η δασκάλα, μας φόρτωνε με τόσες εργασίες για τις διακοπές, που μετά τις γιορτές δεν θα σήκωνα κεφάλι, μέχρι να ανακαλύψω και την τελευταία δασυνόμενη λέξη σε διήγημα του Παπαδιαμάντη ή να κάνω τόσους πολλαπλασιασμούς και διαιρέσεις, όσα τα φραγκοδίφραγκα που μάζευα στα κάλαντα. (Υπήρχαν και χειρότερα. Πεντάρες, δεκάρες, εικοσάρες και πενηνταράκια!).
Ήταν τα χρόνια που δεν υπήρχαν κινητά, δεν υπήρχε internet και δεν υπήρχε καμία χαμογελαστή selfie που να πιστοποιεί την χαρά της στιγμής.
Ήταν τα χρόνια της «πάρτα όλα», που αποτελούσε την παράδοση του τζόγου σε σχεδόν ακίνδυνη έκδοση. Τώρα κάποιος σου τα παίρνει όλα χωρίς να χρειαστεί να παίξεις με την τύχη σου. Την ξέρεις από την ώρα που θα αρχίσεις να κάνεις φορολογική δήλωση και να δεις τυπωμένο το όνομα σου στους λογαριασμούς του ηλεκτρισμού και του τηλεφώνου.
Εκείνα τα Χριστούγεννα, εκείνες τις μέρες, εκείνα τα χρόνια έχουν αφήσει ένα τραύμα που δεν γιατρεύεται, γιατί δεν θα ξαναέρθουν ποτέ.