Τακούνια, θεότητες και μάτια λάγνα

Του Κυριάκου Λοΐζου
Μπορεί η συζήτηση για τα έργα του Γιώργου Γαβριήλ να συνεχίζεται με ένταση, καθώς στο χορό μπήκε και ο Μπογδάνος ο οποίος πουλούσε πνεύμα στον εικαστικό σε εκπομπή στο κανάλι OPEN στην Ελλάδα, ωστόσο νιώθω την ανάγκη, πρώτα να μιλήσω σε πρώτο ενικό και μετά να καταγράψω κάποιες σκέψεις που έκανα πριν από μερικές μέρες.
Η πρώτη σκέψη που έκανα ήταν ότι ένας πίνακας, και γενικώς η Τέχνη, είναι πρώτα και κύρια έκφραση, μια έκφραση η οποία αποτυπώνεται ανάλογα με τον καλλιτέχνη, και μάλιστα ποικιλοτρόπως, καθώς στο κεφάλι και στην ψυχή μας υπάρχουν πλανήτες ολόκληροι, άλλοτε μαύροι, άλλοτε φωτεινοί γεμάτοι αστέρια που λάμπουν.
Στο ψητό: Αν υποθέσουμε ότι βλέπουμε έξω έναν άντρα να φοράει τακούνια, είτε πολύ ψηλά είτε «διακριτικά», είναι βέβαιο ότι πάρα πολλοί θα κάνουν διάφορες σκέψεις που σχετίζονται με τον αντρισμό, όπως π.χ. «αν είναι δυνατόν, πού καταντήσαμε, αν ήταν γιος μου θα τον σκότωνα» και άλλα πολλά που τα έχουμε ακούσει ουκ ολίγες φορές. Αυτός ο άντρας, λοιπόν, νιώθει κάτι και φοράει τακούνια, άρα εκφράζεται, διότι περί έκφρασης πρόκειται. Ψυχοσυναισθηματικά, πολλοί θα νιώσουν απέχθεια, προσβολή, μίσος, θυμό, και άλλα συναισθήματα που συνοδεύονται από τη γενικότερη οπτική τους για την κοινωνία.
Μέχρι εδώ όλα «καλά», διότι το συναίσθημα έρχεται πάντα πρώτο, δηλαδή βλέπεις κάτι και αισθάνεσαι πρώτα, και μετά σκέφτεσαι, ενεργείς. Δεν μπορεί κανείς να πει σε κάποιον «μη νιώθεις απέχθεια για έναν άντρα που φοράει τακούνια», διότι αυτό νιώθει, και τέλος, δικαιούται· είπαμε, οι λόγοι είναι αδιάφοροι για τη συγκεκριμένη σκέψη. Όταν όμως αυτό το συναίσθημα μετατραπεί σε πράξη –όπως να τον φτύσεις, να τον βρίσεις, να τον χτυπήσεις, να τον προσβάλεις, να τον τρομοκρατήσεις, να τον ταπεινώσεις, να γράφεις κείμενα μίσους κ.ά.– παύεις να είσαι το μοναδικό ατομικό ον που νιώθει ό,τι του προστάζει η ψυχή του, αλλά γίνεσαι βίαιος, κάτι που προφανώς δεν έχεις κανένα δικαίωμα να κάνεις.
Έτσι και με την Τέχνη, και ειδικότερα με την υπόθεση του Γιώργου Γαβριήλ. Ο εικαστικός δεν κάνει τίποτα παρά εκφράζεται μέσα από σχέδια που, ο καθένας είναι ελεύθερος στην ψυχή του να νιώσει όπως θέλει βλέποντάς τα. Κανείς δεν υποχρέωσε κανέναν να πάει, να πληρώσει και να δει τις εκθέσεις του ζωγράφου, πόσω μάλλον να αγοράσει και έργο μάλιστα. Η έκφραση, από τη στιγμή που δεν καταφέρεσαι λεκτικά ή φυσικά εναντίον κάποιου και δεν τον απειλείς με διαφόρους τρόπους, ναι, δεν έχει όρια.
Η εκάστοτε ζωγραφιά μπορεί να ενοχλήσει και είναι ανοιχτή, ορθάνοιχτη στην κριτική. Μέχρι εκεί.