Τέσσερεις προϋποθέσεις και δέκα απαιτήσεις! Πέρα από τα χαμόγελα και τους εναγκαλισμούς…

Γιορτινή η σημερινή μέρα κι όλοι έχουμε πολλές να δώσουμε και να πάρουμε ευχές. Τα χριστουγεννιάτικα χωριά μάς περιμένουν με τοπικά φαγητά και εισαγόμενα στολίδια. Είναι ευκαιρία να διαφύγεις από την πραγματικότητα αλλά το εγχείρημα δεν φαίνεται εύκολο με όσα βρίσκονται σε εξέλιξη – εκείνα που ακούμε και τα άλλα (τα σοβαρότερα) που ούτε ακούμε ούτε ξέρουμε.
Η γενοκτονία στη Γάζα δεν έκλεισε την τραγική διαδρομή της. Πολύ συζητήθηκε αν ήταν ή δεν ήταν γενοκτονία, ωσάν εκείνο που είχε σημασία ήταν το όνομά της κι όχι τα ονόματα των δεκάδων χιλιάδων θυμάτων, περισσότεροι ανάμεσά τους παιδιά, γυναίκες κι άλλοι άμαχοι. Όλοι αθώοι, θύματα μιας μακάβριας εθνοκάθαρσης, είτε με τον “κανονικό” τρόπο (των όπλων) είτε με τη βαναυσότητα της πείνας και των ασθενειών. Κι όταν ο αριθμός των θυμάτων είναι πια μικρότερος από την ημερήσια επίδοση των ισραηλινών δυνάμεων “άμυνας” (άκου άμυνας!) μπορούν διεθνείς οργανισμοί και περιφερόμενοι ειρηνοποιοί να διακηρύττουν πως συνέβαλαν στην “ειρήνη”. Μια ειρήνη που ποτέ δεν ήρθε – η κατοχή κι ο εποικισμός παραμένουν και παραμονεύουν. Ο χειμώνας φτάνει και οι άνθρωποι ούτε στα αντίσκηνά τους μπορούν να αισθανθούν ασφαλείς… Χτες ήταν η Διεθνής Μέρα Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό. Μια μέρα δεν φτάνει…
Πέρα στη Ουκρανία, πάει να κλείσει ο τέταρτος χρόνος. Ο εισβολέας και το θύμα του συνεχίζουν να πολεμούν ενώ έχουν ανάγκη την ειρήνη. Δυο γενιές Ουκρανών και Ρώσων έχουν χαθεί. Ο σερίφης παραμέρισε τον ΟΗΕ (που δεν διαμαρτυρήθηκε), παραμέρισε όσο μπορούσε και την Ευρώπη (που είχε επενδύσει σε τούτο τον πόλεμο) κι έκανε τον λογαριασμό του πως πρέπει ο εισβολέας να …βγάλει τουλάχιστον τα έξοδά του – δικιά του η Κριμαία, δικά του όσα κατέκτησε μέχρι τώρα, να πάρει και κάτι παραπάνω σαν …αποζημίωση για πιθανά “διαφεύγοντα“ κέρδη λόγω …ειρήνης!
Κατά καιρούς το ακούμε από διάφορους ένοχους πως έχουμε ειρήνη στην Κύπρο. Είναι φανερό πως πολύ διαφορετικά την εννοούν οι άμεσα και οι έμμεσα εμπλεκόμενοι κι όσοι μεθοδεύουν πώς θα αποκομίσουν τα περισσότερα οφέλη. O Sener Levent σε πρόσφατο άρθρο του (Πολίτης, 26.11.2025) σημειώνει: “… Mε αποκαλούν ουτοπιστή επειδή ονειρεύομαι μια πατρίδα, ένα κράτος και έναν λαό… Αν ντρέπονται επειδή αναγκάστηκαν να επιλέξουν το καλύτερο κακό, ας ντρέπονται εκείνοι!”.
Λίγες μέρες πριν την αναβληθείσα, λόγω “δυσκολίας” συντονισμού τού Erhürman με τον Erdoğan, επίσκεψη της Προσωπικής Απεσταλμένης του Γενικού Γραμματέα, αιωρούνται οι τέσσερεις προϋποθέσεις που τέθηκαν από τον κατοχικό ηγέτη για να αρχίσει ο “διάλογος” και οι δέκα απαιτήσεις για να δημιουργηθεί “ατμόσφαιρα λύσης” – νέος όρος. Eίναι απαραίτητο να προβάλει και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας τις δικές του προϋποθέσεις και απαιτήσεις. Όχι για λόγους ανταγωνισμού αλλά για μια ατμόσφαιρα ειλικρίνειας και αλήθειας!
Είμαστε ακριβώς σ΄αυτό το σημείο. Είναι τα πενήντα ένα χρόνια, είναι η κατοχή, ο εποικισμός, ο σφετερισμός. Είναι χρήσιμη η οικοδόμηση εμπιστοσύνης και η δημιουργία ατμόσφαιρας λύσης. Αλλά πώς; Mε την κατάργηση των διώξεων των σφετεριστών όπως προνοεί ο …δεκάλογος Erhürman ή, καλύτερα, με την κατάργηση του ίδιου του σφετερισμού; Σταματάς να διώκεις εγκληματίες όταν σταματήσει το έγκλημα. Εδώ το κατοχικό καθεστώς ετοιμάζεται να καταθέσει τον θεμέλιο λίθο για το “Ornithi Project”, στον τόπο ταφής και εξαφάνισης περισσότερων των 70 Ασσιωτών… Tι νόημα και ποιο συμβολισμό θα έχει αν πάνε τελικά “οι δυο ηγέτες” στο εργαστήριο της ΔΕΑ; Σε ποια “ατμόσφαιρα λύσης” συμβάλλει αυτή η ανειλικρίνεια, ανεξάρτητα από χαμόγελα και εναγκαλισμούς;
Γίνεται αντιληπτό πως η Doğuş Derya δεν ανήκει στους “περιθωριακούς” που ονομάζει ο Ηakan Fidan. Oι απόψεις της πάντως συχνά ενοχλούν το καθεστώς. Είναι στέλεχος του Ρεπουπλικανικού κόμματος, με ηγέτη τον Erhürman, και μέλος της ψευδοβουλής. Πριν λίγες μέρες δήλωσε γι΄αυτόν πως «Aν πρόκειται να χρησιμοποιήσει ένα τόσο σκληρό και ασυμβίβαστο τόνο, τότε θα είναι το ίδιο ωσάν να είχε παραμείνει ο Ersin Tatar” (Kıbrıs Postası, 26.11.2025).
Η Κυρία Ηolguin θα συναντηθεί με τους “δυο ηγέτες” και θα βρει πάλι τον χρόνο να συναντήσει αυτή την επιλεγμένη “κοινωνία των πολιτών” από την οποία, σύμφωνα με την παράδοση (κυριολεκτικά), έχουν αποκλειστεί οργανώσεις εκτοπισμένων! Η πρακτική μονόπλευρης υποβολής όρων και προϋποθέσεων δεν είναι δηλωτική καλών προθέσεων αλλά, αντίθετα, δείχνει πρόθεση επιβολής και αξιοποίησης των δεδομένων της κατοχής και της στρατιωτικής ισχύος…