Συντήρηση

Μεγάλο πράγμα η συντήρηση. Μεγάλη ανακάλυψη τελικά. Άμα είναι φαγητό, έχει μια ωραία μαγεία: το βάζεις στο ψυγείο, το φυλάς σωστά, κι όταν ανοίξεις την πόρτα την επόμενη μέρα σε περιμένει έτοιμο, σωτήριο, σαν να σου λέει «μην ανησυχείς, έχω τη λύση για σένα». Η συντήρηση είναι ρε παιδί μου μια ασφάλεια. Είναι η άρνηση της έκπληξης. Κι αυτό, στην κουζίνα, το εκτιμάς. Αυτά είναι βασικές γνώσεις που τις ξέρεις και τις χαίρεσαι. Συντήρηση έχεις και στο αυτοκίνητο. Άμα το συντηρείς το αμαξάκι σου και δεν είσαι ο πλούσιος που θα αγοράσεις εύκολα άλλο, τότε θα το έχεις για αρκετά χρόνια. Δεν θα σε εγκαταλείψει έτσι εύκολα. Σέρβις, λάδια, νερά, πιέσεις στα λάστιχα, δεν του αλλάζεις τον χαρακτήρα, απλώς το διατηρείς να κινείται χωρίς δράματα.
Στην πολιτική η συντήρηση δεν είναι ψυγείο, είναι θέμα στρατηγικής, αφού είναι παράλληλα το χάδι στο προβλέψιμο στο έλα μωρέ «μην αλλάξεις τίποτα, έτσι σε θέλω» για να μπορέσεις να κινείσαι σωστά. Και οι πολιτικοί το ξέρουν καλά. Το κοινό τους δεν θέλει απαραιτήτως λύσεις, αλλά θέλει την αίσθηση πως κάποιος το καταλαβαίνει όπως είναι, με τα άγχη και τις προκαταλήψεις του.
Πάρτε παράδειγμα τον Τραμπ. Είναι έτοιμος να σώσει τον κόσμο και να σταματήσει έναν πόλεμο. Και εκεί που λες βρε τον άτιμο την παλεύει, έρχεται με κάτι δηλώσεις για την Ευρώπη τύπου «οδηγείται προς αφανισμό λόγω μεταναστών» και θυμάσαι ποιος είναι. Κι αυτό δεν είναι ανάλυση ή κάποια πρόβλεψη, είναι απλά… συντήρηση. Συντήρηση φόβου, συντήρηση ταυτότητας, συντήρηση ενός αφηγήματος που λέει στο κοινό του «έχεις δίκιο να ανησυχείς, μόνο εγώ σε προστατεύω». Το πολιτικό ισοδύναμο του προχθεσινού φαγητού: μπορεί να μην είναι φρέσκο, αλλά είναι γνώριμο.
Από την άλλη, ο Χριστοδουλίδης. Ένας μίνι ανασχηματισμός τάχα για την αποτελεσματικότητα, μα στην ουσία για να συντηρήσει συμμαχίες. ΔΗΚΟ, ΔΗΠΑ, ΕΛΑΜ - ο καθένας με τους υπολογισμούς του, όλοι μαζί με το βλέμμα στις βουλευτικές και ακόμα πιο πέρα, στις προεδρικές. Συντήρηση πολιτικών αποθεμάτων. Να διατηρηθεί η θερμοκρασία σωστή, μην χαλάσει το προϊόν.
Και μετά υπάρχει κι ο Φειδίας. Άλλο παράδοξο φρούτο της εποχής: εκείνος δεν συντηρεί τους παραδοσιακούς ψηφοφόρους, συντηρεί όμως τους «άστεγους». Εκεί που περίμενες να μαζέψει μια άλλη κάστα ανθρώπων, τελικά επιβεβαιώνει τη μύτη που έβαλε στο πρόσωπό του. Τσίρκο κανονικό, μαζεύοντας αυτούς που χρόνια τώρα απαντούν «δεν ξέρω/δεν απαντώ», που δεν διάβασαν πολιτικές θέσεις αλλά έχουν άποψη. Και ένας τύπος χωρίς θέσεις τους είναι γάντι φούρνου, καθώς συντηρεί την προσδοκία τους, ότι ο καθένας μπορεί να γίνει πολιτικός στη λογική του οι άλλοι είναι καλύτεροι;
Εν τέλει, το πρόβλημά μας και Κύπρο, όπως και αλλού, μπορεί στο ψυγείο να τα πάμε καλά, αλλά η συντήρηση στην πολιτική δείχνει φόβο. Κανείς δεν τολμά να... μαγειρέψει κάτι καινούργιο. Κανείς δεν ανοίγει το κουτί, να δοκιμάσει άλλη συνταγή. Κι έτσι μένουμε με τα ίδια υλικά, ξανά και ξανά, μέχρι που ξεχνάμε πως υπάρχει κι άλλος τρόπος να τραφούμε, πολιτικά και πραγματικά. Μεγάλο πράγμα η συντήρηση. Σπουδαίο. Αλλά κάποτε, πρέπει και να μαγειρεύεις. Και όχι να τα μαγειρεύεις.