Στη λάμψη μιας εκκωφαντικής σιωπής

Όλα προμηνύουν ότι εισήλθαμε σε τροχιά της μεγάλης εορτής των Χριστουγέννων. Ως συνήθως, κάθε χρόνο τέτοιες μέρες ένα διάχυτο πέπλο φωτός, ένας εντυπωσιακός διάκοσμος, μια ξεχωριστή φωταγώγηση σε φόντο σχημάτων και χρωμάτων, ένας εκθαμβωτικός στολισμός, έρχεται να καλύψει κεντρικές λεωφόρους πόλεων και πλατείες κωμοπόλεων και κοινοτήτων. Και να δημιουργηθεί ανάλογο κλίμα, το ούτω καλούμενο εορταστικό…
Όλα τόσο ευφάνταστα, σε μια ξεχωριστή πανδαισία, που όμως συνοδεύεται από μια εκκωφαντική σιωπή: τη μαρτυρία του ίδιου του μηνύματος της μεγάλης γιορτής, των Χριστουγέννων. Του Χριστού την Θεία Γέννηση. Ούτε ένα «Καλά Χριστούγεννα», μετά δυσκολίας μπορείς να ανιχνεύσεις πού και πού. Ούτε καν το, μέχρι πρότινος, «άχρωμο» και γενικόλογο «Καλές Γιορτές»… Και αυτό εν πολλοίς παραμένει καταζητούμενο…
Καθόλου βέβαια τυχαία η απουσία, η αποστασιοποίηση, το ξεθώριασμα βαθύτερων μηνυμάτων και νοημάτων. Δεν περιορίζεται μόνο στις γιορτές και στα πανηγύρια. Ούτως ή άλλως και η ίδια η ζωή στην εποχή του «έγχρωμου» και του φανταχτερού, φαντάζει τόσο άχρωμη και ξεθωριασμένη… Πρόκειται για το αποκορύφωμα μιας μακράς διαδικασίας αποστασιοποίησης από το βαθύτερο περιεχόμενο και νόημα γεγονότων και πραγμάτων, αλλά ακόμα και των γιορτών. Άλλοτε οι γιορτές ήταν το χρώμα, το νόημα, η ίδια η ζωή…
Τώρα όλα θυσία στο σαρωτικό πέρασμα μιας παγκοσμιοποίησης, η οποία αφήνει αποτυπώματα οδοστρωτήρα και όχι της τόσο υποσχόμενης εκδοχής της.
Αν το «Χρόνια Πολλά» ήταν το προηγούμενο στάδιο μιας καλπάζουσας εκκοσμίκευσης, οπότε η γιορτή από πανηγύρι ζωής μετατρεπόταν σε μια γενική, άοσμη πολιτισμική ευχή, σήμερα περνούμε στο στάδιο της πλήρους αποδόμησης, της αποκαθήλωσης του περιεχομένου και του νοήματος. Τα Χριστούγεννα, όχι ως βαθύτερου νοήματος εορτή, όχι ως πανηγύρι ζωής που ξεπηδά από το γεγονός της Γέννησης του Θείου Βρέφους, αλλά πιο πολύ ως δημόσιο θέαμα, έχουν πλέον μετατραπεί σε μια αισθητική άσκηση του φωτός, της λάμψης, του show.
Ο διάκοσμος δεν υπηρετεί πλέον το νόημα της γιορτής, αλλά την ατμόσφαιρα. Με τη σειρά της αυτή υπηρετεί την κατανάλωση και την αγορά. Τα φώτα είναι εκεί για να στήνουν ψευδαισθήσεις ευφορίας και «στείρα φόντα» σε μια άλλη πραγματικότητα, σ’ ένα νέο ακόμα πιο σύγχρονο κόσμο. Η ομορφιά της φωταγώγησης, του διάκοσμου, των φανταχτερών αναμφισβήτητη, αλλά η απουσία του μηνύματος καθιστά τη λάμψη αποξενωτική και αλλοτριωτική. Για τον σύγχρονο κόσμο, ο εορτασμός έχει εκπέσει σε μια άχρωμη εικόνα και όχι σε νόημα και περιεχόμενο.