Προκλητική κάθε κακόγουστη ζωγραφιά, προκλητικότερη κάθε πολιτική υποκρισία

«Σε μια αιμορροούσα πατρίδα σφαζόμαστε για τις ζωγραφιές κάποιου Γαβριήλ. Τι ζωγραφίζει σπίτι του, ουδόλως με απασχολεί. Τι ποστάρει στον τοίχο του στο facebook, το ίδιο. Όποιου δεν του αρέσουν δεν τις βλέπει. Τελεία!…. Όσο για την υποκρισία, απεριόριστη. Ένα σωρό εκφράζονται με ανάλογο απαξιωτικό τρόπο για κάποιους εκ των πρωταγωνιστών στους πίνακες αλλά δεν ζητά κανείς να τους αποκεφαλίσουν. Θα στήσουμε γκιλοτίνα για όλους;
Από εκεί και πέρα, ναι, ξεκάθαρα δηλώνω ότι δεν μου αρέσουν τα έργα του. Ναι, ξεκάθαρα δηλώνω ότι αν τα συζητούσαν στην παρέα μου θα εκφραζόμουν αρνητικά κρίνοντας τα ως έργα τέχνης. Όχι για το περιεχόμενό τους αλλά επειδή έχω διαφορετικά γούστα στην τέχνη.
Ξεκάθαρα, όμως, και χωρίς τον παραμικρό δισταγμό δηλώνω και ότι δεν θα ζητούσα ποτέ την κεφαλή του επί πίνακι. Επειδή αυτό είναι φασισμός. Επειδή αυτό είναι μεσαίωνας. Επειδή πρέπει να συγκρατούμε την διαφωνία μας (ακόμη και την ενόχλησή μας). Μόνο έτσι αυτή η κοινωνία θα έχει μέλλον. Μόνο έτσι θα αποφύγει τον γκρεμό στον οποίο οδηγεί ο ανεξέλεγκτος φανατισμός και η διχόνοια!».
Προφανώς και πρόκειται για την επιτομή της υποκρισίας. Και της ειρωνείας. Όσα διαβάσατε πιο πάνω εντός εισαγωγικών τα έγραφε η στήλη προ πέντε ετών! Ναι, αγαπητοί φίλοι. Προ πέντε ετών. Για την ακρίβεια, στις 18 Σεπτεμβρίου 2020. Το τελευταίο διήμερο, ο ίδιος πρωταγωνιστής, ο ίδιος ζωγράφος, κάποια άλλα σχέδια του, προκαλούν νέο σάλο. Υπάρχουν δύο διαφορές σε σχέση με το 2020. Και οφείλουμε να τις επισημάνουμε.
Πρώτον, τότε απείχαμε οκτώ μήνες από τις βουλευτικές εκλογές. Σήμερα, μόλις πέντε. Σημαντικός παράγοντας. Διότι τότε η μικρή διαφορά απόστασης από τις εκλογές προκάλεσε μικρότερη εμπλοκή κομμάτων. Περισσότερο είχε προκληθεί σύγκρουση φανατικών ένθεν και ένθεν εντός της κοινωνίας. Σήμερα, κάποιοι θεώρησαν πως είναι η τέλεια αφορμή να φορέσουν την πανοπλία του πολέμου και να ανασύρουν το σπαθί από το θηκάρι. Ελπίζοντας ότι θα προκληθεί πόλωση και θα μπορέσουν να αγγίξουν ευαίσθητες χορδές μερικών ψηφοφόρων τους. Ιδιαίτερα των απογοητευμένων, ώστε να τους ξαναφέρουν κοντά τους.
Δεύτερον, τότε οι περιβόητες ζωγραφιές του Γαβριήλ περιλάμβαναν κυρίως πολιτικούς του παρόντος και του παρελθόντος. Σήμερα ενέπλεξαν και τα θεία και την πίστη. Ως ένα βαθμό, αναμενόμενες και σεβαστές οι εντονότερες αντιδράσεις. Μεταξύ των πολιτών βεβαίως. Διότι από πλευράς κομμάτων, επαναλαμβάνουμε, σκέτη υποκρισία. Με ξεκάθαρη στόχευση το εκλογικό όφελος.
Με ταχύτητα φωτός, λες και ήσαν παραταγμένα τα στρατόπεδά τους από καιρό και ανέμεναν την σπίθα που θα προκαλούσε την έκρηξη, βρέθηκαν με εφ’ όπλου λόγχη οι φανατικοί της θρησκείας. Και από την άλλη πλευρά οι φανατικοί άθεοι.
Έτοιμοι όλοι να βγάλουν τα μάτια ο ένας του άλλου. Τι τραγικό όμως; Την ίδια στιγμή που ως εχθροί είναι έτοιμοι να μαχαιρώσει ο ένας τον άλλο, λειτουργούν και ως συνεργάτες στην ίδια δολοφονία. Της ανοχής στην αντίθετη άποψη. Της ελευθερίας έκφρασης. Δικαίωμα του καθενός να πιστεύει ό,τι θέλει. Δικαίωμά του να είναι και φανατικός. Ο φανατισμός, όμως, οφείλει να περιορίζεται μέχρι του ορίου εκείνου, που δεν παραβιάζει τα όρια της ανοχής. Διότι τότε καθίσταται άκρως επικίνδυνος.
Σε τι διαφέρει άραγε ο φανατισμός τον οποίο προκάλεσαν οι ζωγραφιές του Γαβριήλ από την τραγωδία της επίθεσης στο περιοδικό Charlie Hebdo; Μια καρικατούρα του Μωάμεθ οδήγησε στην τρομοκρατική επίθεση και 17 ανθρώπους στον τάφο.
Τι ειρωνεία. Προφανώς, τότε η πλειονότητα και από τα δύο στρατόπεδα που σχίζονται σήμερα για τις υπό συζήτηση ζωγραφιές, κατακεραύνωσαν τους τρομοκράτες φονταμενταλιστές φωνάζοντας από κοινού “Je suis Charlie”. Τους καταδίκασαν και δικαίως. Γιατί όμως; Διότι ακριβώς, ο φανατισμός τους ξεπέρασε τη λεπτή γραμμή και εισέβαλε βίαια στο χώρο της ανοχής. Άλλο η διαφωνία, άλλο η κριτική και άλλο η άσκηση βίας. Η επίθεση στο Παρίσι ήταν βίαιη, ακραία και χάθηκαν ανθρώπινες ζωές.
Ο έγκριτος νομικός Αχιλλέας Αιμιλιανίδης διατύπωσε εύστοχα το διακύβευμα σε χθεσινή του ανάρτηση: «Ο καθένας έχει δικαίωμα να του αρέσει ή όχι ένα είδος τέχνης και να εκφέρει την άποψή του, ακόμα και έντονα, όχι όμως προφανώς με απειλές. Οποιοσδήποτε ποινικής φύσης περιορισμός της ελευθερίας της τέχνης κατ’ επίκληση προσβολής των συναισθημάτων μερίδας του κοινού είναι πλήρως ανεπιθύμητος σε μια δημοκρατική κοινωνία.
Η δημοκρατία είναι χώρος ανταλλαγής απόψεων, μερικές φορές ακραίων, άλλοτε αποκρουστικών, και είναι σκόπιμο να μην μεταβάλλεται η άποψή μας ως προς τη σημασία της ελευθερίας της έκφρασης, αναλόγως αν μας αρέσει ή όχι η εκάστοτε έκφραση. Όταν εξάλλου, πολιτικά πρόσωπα συμμετέχουν σε δημόσιο διάλογο αναφορικά με παρόμοια ζητήματα πρέπει να επιδεικνύουν τη δέουσα αυτοσυγκράτηση, καθώς η άσκηση δημόσιας εξουσίας δεν μπορεί να γίνεται με σκοπό την καταστολή της καλλιτεχνικής ελευθερίας».
Πράγματι. Σε μια αιμορροούσα πατρίδα, με χίλια μύρια προβλήματα, κάποιοι πολιτικάντηδες εκτίμησαν πως κάποιες ζωγραφιές, κάκιστες από ζωγραφικής πλευράς και αισχρές ως προς το περιεχόμενο, είναι το μέγιστο πρόβλημα αυτού του τόπου. Παραμέρισαν όλα τα άλλα, τα οποία πραγματικά καίνε το λαό, για να αξιοποιήσουν όλη τη φαιά ουσία του εγκεφάλου τους σε ένα καρακιτσαριό ανάξιο λόγου.
Προκλητική κάθε κακόγουστη ζωγραφιά. Προκλητικότερη κάθε πολιτική υποκρισία.