Πέθανε ο «βασιλιάς των strip clubs» του Λας Βέγκας – Από την Καστοριά, ταξιτζής στις ΗΠΑ έως την αυτοκρατορία της νύχτας

Η είδηση του θανάτου του 92χρονου Πίτερ (“Πιτ”) Ηλιάδη σκόρπισε θλίψη στην ελληνική ομογένεια αλλά και στην επιχειρηματική κοινότητα του Λας Βέγκας. Ο ομογενής επιχειρηματίας είχε γίνει γνωστός ως ο «βασιλιάς των strip clubs» στη Νεβάδα και η ζωή του θυμίζει μυθιστόρημα -από ένα χωριό της Ελλάδας μέχρι την κορυφή της νυχτερινής ζωής της Αμερικής.
Ο Ηλιάδης έφυγε από τη ζωή στα τέλη Οκτωβρίου 2025, αφήνοντας πίσω του μια ιστορία επιτυχίας, επιμονής και προσφοράς. Επρόκειτο για έναν αυτοδημιούργητο Έλληνα που κατέκτησε το αμερικανικό όνειρο και άφησε ανεξίτηλο το αποτύπωμά του στη νυχτερινή διασκέδαση του Λας Βέγκας.
Από την Καστοριά στο αμερικανικό όνειρο
Ο Πίτερ (Αριστοτέλης) Ηλιάδης γεννήθηκε το 1933 στην Αγία Κυριακή Καστοριάς, στη βόρεια Ελλάδα. Σε ηλικία 18 ετών μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες αναζητώντας ευκαιρίες – έφτασε μέσω του Έλις Άιλαντ με λίγες αποσκευές αλλά μεγάλη αποφασιστικότητα για μια καλύτερη ζωή. Αφού πέρασε από τη Μινεσότα και το Σικάγο, εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Λας Βέγκας το 1955.
Τα πρώτα χρόνια ήταν δύσκολα: εργάστηκε ως μάγειρας και στη συνέχεια ως οδηγός ταξί επί 17 συναπτά έτη, δουλεύοντας ατελείωτες ώρες και αποταμιεύοντας κάθε δολάριο. Η επιμονή του απέδωσε καρπούς, καθώς κατόρθωσε τελικά να αγοράσει την εταιρεία ταξί στην οποία δούλευε και να εξελιχθεί σε μεγαλομέτοχο του μεγαλύτερου δικτύου ταξί του Λας Βέγκας, της Yellow-Checker-Star της κομητείας Κλαρκ.
Η επιχειρηματική του δραστηριότητα δεν περιορίστηκε στα ταξί. Ο νεαρός τότε Πίτερ επένδυσε σε διάφορες μικρές επιχειρήσεις: απέκτησε ένα πρατήριο καυσίμων (North Main Gulf) και άνοιξε μπαρ, όπως το Whiskey A-Go-Go και το Fuddy Duddy’s στο Λας Βέγκας. Μέσα από σκληρή δουλειά και ευφυείς κινήσεις, ο άλλοτε φτωχός μετανάστης μεταμορφώθηκε σε έναν ανερχόμενο επιχειρηματία. Ποτέ δεν φοβήθηκε τις νέες ευκαιρίες και σύντομα αποφάσισε να επεκταθεί πέρα από τις μεταφορές, στον χώρο της διασκέδασης και φιλοξενίας.
Χτίζοντας μια αυτοκρατορία νυχτερινών κέντρων στο Λας Βέγκας
Με το Λας Βέγκας να γνωρίζει οικονομική άνθηση στα τέλη της δεκαετίας του ’80 – ιδιαίτερα μετά το άνοιγμα του θρυλικού καζίνο Mirage το 1989 – ο Πίτερ Ηλιάδης διέβλεψε μια μεγάλη ευκαιρία. Την ίδια χρονιά (1989) έκανε το τολμηρό βήμα να επενδύσει στη νυχτερινή ζωή της πόλης. Άνοιξε το Olympic Gardens, ένα εντυπωσιακό strip club έκτασης 25.000 τετραγωνικών μέτρων, το οποίο σύντομα γνώρισε μεγάλη επιτυχία και έγινε σημείο αναφοράς στη λεωφόρο του Λας Βέγκας.
Το εγχείρημα αυτό τον καθιέρωσε ως πρωτοπόρο επιχειρηματία της νύχτας: για πρώτη φορά ένας Έλληνας ομογενής βρισκόταν στο τιμόνι ενός από τα πιο δημοφιλή ανδρικά κέντρα διασκέδασης στην «πόλη των αμαρτιών». Η μεγαλύτερη κίνησή του ήρθε λίγα χρόνια αργότερα. Το 2002 ο Ηλιάδης εγκαινίασε το περίφημο Sapphire Gentlemen’s Club (συχνά αναφερόμενο απλώς ως Sapphire) στη λεωφόρο Industrial Road του Λας Βέγκας. Το Sapphire σύντομα ανακηρύχθηκε το μεγαλύτερο strip club στον κόσμο, με συνολική έκταση περίπου 71.000 τετραγωνικών μέτρων.
Για αρκετά χρόνια αποτέλεσε το «στέμμα» της αυτοκρατορίας του Ηλιάδη στη νυχτερινή διασκέδαση. Μαζί με το Olympic Gardens, αυτά τα δύο κλαμπ συγκαταλέγονταν στα διασημότερα νυχτερινά κέντρα της πόλης που δεν κοιμάται ποτέ.
Το Sapphire εντυπωσίαζε τόσο με το μέγεθός του όσο και με τη χλιδή του. Μόνο η κεντρική είσοδος του κλαμπ κόστισε περίπου 750.000 δολάρια για να κατασκευαστεί, σχεδιασμένη σε πολυτελές στυλ art-deco. Μια τεράστια γυάλινη σκηνή υψωνόταν μέχρι και τον δεύτερο όροφο του κτιρίου, ενώ έξω από το κλαμπ δέσποζε η φαντασμαγορική φωτεινή επιγραφή του Sapphire με πολύχρωμες οπτικές ίνες – ένα σόου φωτός από μόνη της.
Η ατμόσφαιρα που δημιουργούσε ο χώρος ήταν μοναδική: όπως είχε δηλώσει η κόρη του Ηλιάδη, Ντολόρες, «η ψευδαίσθηση έχει να κάνει με κάτι πιο αναβαθμισμένο, που ταυτόχρονα προσφέρει μια διαφορετική ατμόσφαιρα». Πράγματι, το όραμα του Ηλιάδη ήταν να προσφέρει όχι απλώς ένα ακόμη στριπτιζάδικο, αλλά μια εμπειρία διασκέδασης πολυτελείας, όπου ο επισκέπτης θα ένιωθε βασιλιάς.
Πολυτέλεια με κανόνες: το μοντέλο του Sapphire
Παρά τον προκλητικό χαρακτήρα των strip clubs, ο Πίτερ Ηλιάδης επέμενε ότι οι επιχειρήσεις του θα λειτουργούν νόμιμα και με αυστηρές προδιαγραφές. «Δεν πρόκειται για μέρος όπου γίνονται ναρκωτικά ή πορνεία», τόνιζε σε συνεντεύξεις του, υπογραμμίζοντας ότι το Sapphire είχε αυστηρούς κανόνες λειτουργίας. Πράγματι, το κλαμπ λειτουργούσε υπό καθεστώς αυστηρής εποπτείας: σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, ήδη από το 2003 το Sapphire απασχολούσε 147 υπαλλήλους και συνεργαζόταν με περίπου 2.300 χορεύτριες.
Πιτ Ηλιάδης: Πέθανε ο «βασιλιάς των strip clubs» του Λας Βέγκας – Από την Καστοριά, ταξιτζής στις ΗΠΑ έως την αυτοκρατορία της νύχτας
Οι χορεύτριες εργάζονταν ως ανεξάρτητες επαγγελματίες – πλήρωναν μάλιστα ένα ημερήσιο αντίτιμο $105 για να εμφανιστούν στο κλαμπ – και υπόκειντο σε συγκεκριμένους κανόνες. Υπήρχε ειδική πίσω είσοδος από την οποία έμπαιναν στο κτίριο όλες οι χορεύτριες, όπου γινόταν έλεγχος των ταυτοτήτων και των αδειών εργασίας τους.
Δείτε βίντεο, το Sapphire, προ δεκαετίας:
Οι ερμηνεύτριες του Sapphire όφειλαν να τηρούν αυστηρά τις συμβάσεις συνεργασίας τους, οι οποίες καθόριζαν λεπτομερώς τι επιτρέπεται και τι όχι κατά τη διάρκεια του show. Για παράδειγμα, απαγορευόταν ρητά κάθε σωματική επαφή με πελάτες πάνω από το ύψος των ώμων, σε πλήρη συμμόρφωση με τον σχετικό νόμο του 2002. Εάν τα έσοδα (φιλοδωρήματα) μιας χορεύτριας έπεφταν κάτω από $60 σε μια βραδιά, το κλαμπ διατηρούσε το δικαίωμα ακόμη και να διακόψει τη συνεργασία μαζί της.
Την ίδια στιγμή, η Αστυνομία του Λας Βέγκας εκτιμούσε ότι συνολικά στην πόλη εργάζονταν νόμιμα περίπου 5.000 επαγγελματίες χορεύτριες, με εισόδημα που κυμαινόταν από $800 έως $2.000 τη βραδιά – ενδεικτικό των τεραστίων χρηματικών ροών στον χώρο αυτό.
Το μοντέλο διοίκησης του Sapphire συχνά παρουσιάστηκε ως παράδειγμα για το πώς μπορεί να λειτουργεί ένα τέτοιο κέντρο διασκέδασης χωρίς να εξελιχθεί σε εστία παρανομίας.
Δικαστική διαμάχη και η «πτώση» από την κορυφή
Για πάνω από μια δεκαετία, ο Πίτερ Ηλιάδης γεύτηκε την κορυφή ως ο απόλυτος «άρχοντας» των strip clubs στο Λας Βέγκας. Ωστόσο, η άνοδος του αυτή δεν έμεινε χωρίς προκλήσεις – ακολούθησε και μια ηχηρή «πτώση». Το 2006 ξέσπασε μια μεγάλη δικαστική διαμάχη ανάμεσα στον Ηλιάδη και τον τότε συνεταίρο του, τον Ντέιβιντ Τάλλας. Ο Τάλλας κατηγόρησε τον Έλληνα συνεργάτη του για οικονομική απάτη στην κοινή τους επιχείρηση, ενώ ο Ηλιάδης αντέτεινε ότι ο Τάλλας λειτουργούσε με κρυφούς συνεταίρους και ιδιοτελή κίνητρα.
Η αντιπαράθεση κορυφώθηκε στις αίθουσες των δικαστηρίων του Λας Βέγκας, σε μια πολύκροτη δίκη ενώπιον της δικαστού Ελίζαμπεθ Γκονζάλες και με την παρουσία αρκετών επιφανών προσωπικοτήτων της πόλης.
Η απόφαση του δικαστηρίου έφερε το τέλος μιας εποχής: ο Τάλλας δικαιώθηκε εν μέρει και απέκτησε την αποκλειστική ιδιοκτησία του Sapphire, καταβάλλοντας στον Ηλιάδη περίπου 80 εκατομμύρια δολάρια για το μερίδιό του. Ουσιαστικά, ο Έλληνας επιχειρηματίας αναγκάστηκε να αποχωρήσει από το «στολίδι» που ο ίδιος δημιούργησε, λαμβάνοντας όμως μια γενναία αποζημίωση. Ο Ηλιάδης έφυγε από το Sapphire με περίπου 40 εκατομμύρια δολάρια – ποσό που αντιστοιχούσε στο 50% της εκτιμώμενης αξίας του κλαμπ. Όπως σχολίασε τότε με νόημα ο δικηγόρος του, Μαρκ Τράτος, «40 εκατομμύρια από επένδυση 14 εκατομμυρίων δεν είναι καθόλου άσχημα». Ο ίδιος ο Ηλιάδης, διατηρώντας την ψυχραιμία φέρεται να δήλωσε βγαίνοντας από το δικαστήριο: «Ας πάρει το Sapphire. Χωρίς κακία».
Με αυτή τη φράση, έκλεισε συμβολικά το κεφάλαιο του μεγαλύτερου strip club του κόσμου στην επιχειρηματική του διαδρομή. Μετά την απώλεια του Sapphire, ο Πίτερ Ηλιάδης ουσιαστικά αποσύρθηκε από το προσκήνιο των strip clubs.
Είχε ήδη γράψει ιστορία στον χώρο και διέθετε πλέον μια σημαντική προσωπική περιουσία. Η φήμη του ως «βασιλιάς των στριπτιζάδικων» παρέμεινε, αλλά ο ίδιος απέφυγε να εμπλακεί περαιτέρω σε συγκρούσεις ή νέες επενδύσεις τέτοιου μεγέθους. Η «πτώση» του, αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι, συνοδεύτηκε από αξιοπρέπεια και οικονομική εξασφάλιση – σε αντίθεση με άλλες περιπτώσεις αυτοκρατοριών της νύχτας που κατέρρευσαν εκκωφαντικά, ο Ηλιάδης επέλεξε να φύγει ήρεμα και χωρίς να θρέφει έχθρες.
Εν τω μεταξύ, το κλαμπ μηνύθηκε το 2009, στη μετά Ηλιάδη εποχή, σύμφωνα με το Forbes, επειδή κατέταξε εσφαλμένα τους εξωτικούς χορευτές ως ανεξάρτητους εργολάβους, αντί για υπαλλήλους, και επειδή δεν τους κατέβαλε μισθούς και υπερωρίες όπως απαιτείται από τον Νόμο περί Δίκαιων Εργατικών Προτύπων (FLSA), έναν ομοσπονδιακό νόμο που ρυθμίζει την καταβολή μισθών και υπερωριών από τους εργοδότες.
Προσωπικές δοκιμασίες και το τέλος μιας εποχής
Τα επόμενα χρόνια επιφύλασσαν και προσωπικές τραγωδίες για τον Πίτερ Ηλιάδη. Το 2007 σημειώθηκε ένα δυστύχημα που συγκλόνισε την οικογένειά του: μια από τις κόρες του, η Αφροδίτη, οδηγώντας ένα βράδυ σε λάθος λωρίδα κυκλοφορίας, συγκρούστηκε μετωπικά και προκάλεσε τον θάνατο ενός 26χρονου οδηγού σε άλλο όχημα.
Η οικογένεια του θύματος διεκδίκησε και πέτυχε αποζημίωση ύψους 11,5 εκατομμυρίων δολαρίων, ποσό που η Αφροδίτη Ηλιάδη αδυνατούσε να καταβάλει πλήρως. Τελικά, αποφάσισε να κηρύξει πτώχευση για να διαχειριστεί το υπέρογκο χρέος, αποφεύγοντας παράλληλα τις ποινικές κατηγορίες για ανθρωποκτονία εξ αμελείας ή απερίσκεπτη οδήγηση.
Σύμφωνα με τις αναφορές της εποχής, υπήρχαν υποψίες ότι η κόρη του επιχειρηματία οδηγούσε υπό την επήρεια ουσιών, ωστόσο δεν της απαγγέλθηκαν σχετικές κατηγορίες. Το τραγικό αυτό περιστατικό αποτέλεσε ένα βαρύ πλήγμα για τον Ηλιάδη, που παρά τις επαγγελματικές του επιτυχίες είχε να αντιμετωπίσει και το βάρος μιας ανείπωτης οικογενειακής απώλειας. Έναν χρόνο αργότερα, το 2008, ο Πίτερ Ηλιάδης έχασε και τη σύζυγό του, την Τζάνετ, με την οποία ήταν παντρεμένος για 54 χρόνια.
Η Τζάνετ υπήρξε συνοδοιπόρος του από τα νεανικά τους χρόνια – είχαν γνωριστεί τη δεκαετία του ’50 στις ΗΠΑ – και μαζί ανέθρεψαν παιδιά και εγγόνια. Η απώλειά της σηματοδότησε το τέλος μιας σημαντικής προσωπικής εποχής για εκείνον.
Ο Ηλιάδης εκείνη την περίοδο είχε ήδη αποσυρθεί από τις μεγάλες επιχειρηματικές περιπέτειες, αφιερώνοντας περισσότερο χρόνο στην οικογένειά του και σε πιο ήσυχες δραστηριότητες. Παρά τη δημοσιότητα που είχε λάβει από τα κατορθώματά του, ο Πίτερ Ηλιάδης παρέμεινε άνθρωπος χαμηλών τόνων. Απέφευγε τις κοσμικές εμφανίσεις και τα φώτα της δημοσιότητας, προτιμώντας να στηρίζει διακριτικά την κοινότητά του. Υπήρξε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Business Bank of Nevada για οκτώ χρόνια, αξιοποιώντας την εμπειρία του στον επιχειρηματικό κόσμο.
Παράλληλα, ως υπερήφανος Έλληνας της διασποράς δεν ξέχασε ποτέ την πολιτιστική του κληρονομιά: ήταν ενεργό μέλος της ελληνοαμερικανικής κοινότητας του Λας Βέγκας, στηρίζοντας τον ελληνορθόδοξο ναό του Αγίου Ιωάννη και το ετήσιο Ελληνικό Φεστιβάλ της πόλης. Μέχρι το τέλος της ζωής του, διατηρούσε στενούς δεσμούς με την ομογένεια και χαιρόταν να βλέπει τις νέες γενιές Ελλήνων μεταναστών να προοδεύουν.
Ο Πίτερ Ηλιάδης άφησε την τελευταία του πνοή ήσυχα στις 26 Οκτωβρίου 2025 στο Λας Βέγκας, σε ηλικία 92 ετών. Η κηδεία του συγκέντρωσε πολλούς φίλους, συγγενείς και ανθρώπους της κοινότητας, που πήγαν να αποτίσουν φόρο τιμής σε έναν άνθρωπο που ξεκίνησε από το μηδέν και κατόρθωσε τόσα πολλά.
Με τον θάνατό του, κλείνει ένα κεφάλαιο της ιστορίας της ελληνικής ομογένειας στις ΗΠΑ, αλλά η ιστορία του θα συνεχίσει να μεταδίδεται ως έμπνευση.