Ο πόνος δεν έχει ταυτότητα: Αντίδραση στη γελοιογραφία του Πιν που διασπείρει μίσος στην Κύπρο

Η πρόσφατη γελοιογραφία του Πιν, που δημοσιεύτηκε στις 30 Οκτωβρίου 2025, προκάλεσε έντονες αντιδράσεις, καθώς πλήττει τον πόνο των οικογενειών των αγνοουμένων της Κύπρου και στρέφεται με απαράδεκτο τρόπο κατά των Τουρκοκυπρίων, συγκρίνοντάς τους με τους Ναζί.
Οι συγγραφείς Μαρίνα Μιχαηλίδου-Καδή και Deniz Birinci επισημαίνουν ότι τέτοιες προσεγγίσεις δεν προκαλούν γέλιο, αλλά διχόνοια και θλίψη, θολώνοντας την ιστορική αλήθεια.
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, από τους 2.002 αγνοουμένους της Κύπρου, οι 1.510 είναι Ελληνοκύπριοι και οι 492 Τουρκοκύπριοι, με ταυτοποιήσεις να έχουν γίνει για 761 Ελληνοκύπριους και 296 Τουρκοκύπριους χάρη στη συνεργασία και των δύο κοινοτήτων. Οι συγγραφείς τονίζουν ότι η ενσυναίσθηση, η ισότητα και ο σεβασμός πρέπει να διδάσκονται στα παιδιά, ώστε να χτιστεί μια Κύπρος όπου η ειρήνη και η αδελφοσύνη υπερισχύουν του μίσους.
Καλούν, τέλος, τις αρμόδιες αρχές να λάβουν μέτρα κατά κάθε μορφής ρητορικής μίσους, υπογραμμίζοντας ότι η χώρα μας χρειάζεται σεβασμό και αλήθεια για να οικοδομηθεί ένα κοινό μέλλον ειρήνης και επανένωσης.
Ακολουθεί στα τουρκικά και αγγλικά.
——–
Ο πόνος δεν έχει ταυτότητα – Μία απάντηση στον Πιν
Ένα από τα πρώτα ηθικά διδάγματα που δίνουμε στα παιδιά είναι να μη γελούν με τον πόνο του άλλου. Τα μαθαίνουμε, μέσα από την καλλιέργεια της ενσυναίσθησης, ότι ένα αστείο εις βάρος κάποιου άλλου παύει να είναι αστείο. Πόσο μάλλον όταν στρέφεται εναντίον μιας ολόκληρης κοινότητας.
Η πρόσφατη γελοιογραφία του Πιν, που δημοσιεύτηκε στις 30 Οκτωβρίου 2025 στον Φιλελεύθερο, προσβάλλει με τον πιο απεχθή τρόπο τον πόνο ανθρώπων που έχασαν αγαπημένα τους πρόσωπα στις τραγικές σελίδες της σύγχρονης ιστορίας της Κύπρου. Μια γελοιογραφία που παραγνωρίζει το γεγονός ότι και οι Τουρκοκύπριοι θρήνησαν δικούς τους ανθρώπους, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να τους εξισώσει με τους ίδιους τους Ναζί. Πρόκειται για ένα “αστείο” που δεν προκαλεί γέλιο, αλλά βαθιά θλίψη. Διότι ο Πιν δεν σατιρίζει, αλλά διασπείρει μίσος.
Όσο κι αν κάποιοι επιλέγουν να βλέπουν μόνο τη μισή αλήθεια, τα ιστορικά δεδομένα δεν σβήνονται. Από τους 2.002 αγνοουμένους της Κύπρου, οι 1.510 είναι Ελληνοκύπριοι και οι 492 Τουρκοκύπριοι, που χάθηκαν στις περιόδους 1963–1964 και 1974. Μέχρι σήμερα, χάρη στις επίμονες προσπάθειες της Διερευνητικής Επιτροπής Αγνοουμένων (ΔΕΑ) -η οποία συγχρηματοδοτείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση- έχουν ταυτοποιηθεί 761 Ελληνοκύπριοι και 296 Τουρκοκύπριοι αγνοούμενοι. Καθοριστικής σημασίας υπήρξε η συνεργασία ανθρώπων και από τις δύο κοινότητες, που εργάστηκαν πλάι πλάι με αξιοπρέπεια και σεβασμό στον ανθρώπινο πόνο.
Δυστυχώς, πολλά νέα παιδιά δεν γνωρίζουν αυτή την πτυχή της ιστορίας μας και εκπλήσσονται όταν ακούσουν ότι υπήρξαν αγνοούμενοι κι από την άλλη κοινότητα. Γελοιογραφίες σαν αυτή, συμβάλλουν στην απόκρυψη μιας οδυνηρής ιστορικής αλήθειας και κτίζουν τείχη διχόνοιας. Εμείς είχαμε την τύχη να σπουδάσουμε στο εξωτερικό, στο ίδιο πανεπιστήμιο, να ζήσουμε μαζί και να καταλάβουμε πως όσα μας ενώνουν είναι πολύ περισσότερα από όσα μας χωρίζουν. Όμως δεν θα έπρεπε να χρειάζεται κανείς να φύγει από την πατρίδα του για να μάθει την αξία της ενσυναίσθησης, της ισότητας και του σεβασμού.
Αυτή η μικρή χώρα, ποτισμένη με το αίμα των απλών ανθρώπων, έχει ανάγκη να γυρίσει σελίδα, να αφήσει πίσω της το μίσος, να αναζητήσει τη συγχώρεση, την ελπίδα και τελικά την επανένωση. Αυτό που θέλουμε για τα παιδιά μας, είναι να μάθουν ότι η Κύπρος είναι το κοινό τους σπίτι, η κοινή τους πατρίδα, ότι η ειρήνη δεν είναι ουτοπία, αλλά ευθύνη όλων μας.
Η απαράδεκτη προσέγγιση του Πιν δεν μπορεί και δεν πρέπει πλέον να γίνεται ανεκτή μέσα στην κοινωνία μας. Καλούμε τις αρμόδιες αρχές να λάβουν τα αναγκαία μέτρα εναντίον κάθε μορφής ρητορικής μίσους. Διότι η Κύπρος που αξίζουμε -και που οφείλουμε στα παιδιά μας- είναι μια Κύπρος όπου ο σεβασμός, η αλήθεια και η αδελφοσύνη υπερισχύουν του μίσους και της διχόνοιας.
——–
Acının Kimliği Yok – Pin’e Bir Yanıt
Çocuklara verdiğimiz ilk ahlaki derslerden biri, başkalarının acısıyla alay etmemektir. Empati duygularını geliştirerek, bir başkasını hedef alarak yapılan bir şakanın artık komik olmadığını öğretiriz, hele ki bu şaka, bütün bir toplumu hedef alıyorsa.
Pin imzasıyla 30 Ekim 2025 tarihinde Phileleftheros gazetesinde yayımlanan karikatür, Kıbrıs’ın yakın tarihinin trajik sayfalarında sevdiklerini kaybeden insanların acısını en aşağılayıcı biçimde küçümsemektedir. Bu karikatür, Kıbrıslı Türklerin de kendi kayıplarının yasını tuttukları gerçeğini görmezden gelmekte ve hatta onları Nazilerle bir tutacak kadar ileri gitmektedir. Bu bir “şaka” değil; derin bir üzüntü kaynağıdır. Çünkü Pin, hiciv yapmak yerine, nefret yaymaktadır.
Bazı insanlar yalnızca gerçeğin yarısını görmeyi tercih edebilir, ancak tarihsel gerçekler silinemez. Kıbrıs’ta kayıp olduğu bildirilen 2.002 kişi arasında 1.510’u Kıbrıslı Rum, 492’si ise Kıbrıslı Türk’tür. Bu kişiler 1963–1964 ve 1974 yıllarında kaybolmuştur. Avrupa Birliği’nin mali desteğiyle çalışmalarını sürdüren Kayıp Kişiler Komitesi’nin (CMP) ısrarlı çabaları sayesinde bugüne kadar 761 Kıbrıslı Rum ve 296 Kıbrıslı Türk’ün kimliği tespit edilmiştir. Bu sürecin en önemli unsuru, iki toplumdan insanların acısına saygı duyabilmek ve onurla yan yana çalışabilmektir.
Ne yazık ki günümüz gençlerinin birçoğu tarihimizin bu yönünü bilmemekte ve diğer toplumda da kayıplar olduğunu duyunca şaşırmaktadır. Bu tür karikatürler, bu acı verici tarihi gerçeği gizlemeye hizmet etmekte ve aramızdaki duvarları kalınlaştırmaktadır. Biz aynı üniversitede yurtdışında eğitim görme şansına sahip olduk; birlikte yaşadık, birbirimizi tanıdık ve bizi birleştiren şeylerin ayıranlardan çok daha fazla olduğunu gördük. Ancak hiç kimse, empati, eşitlik ve saygının değerini öğrenmek için ülkesini terk etmek beklemek zorunda olmamalıdır.
Sıradan insanların kanıyla yoğrulmuş bu küçük ülke artık yeni bir sayfa açmalı; nefreti geride bırakmalı, bağışlamayı, umudu ve nihayetinde yeniden birleşmeyi hedeflemelidir. Çocuklarımızın Kıbrıs’ı ortak vatanları olarak görmelerini ve barışın bir hayal değil, hepimizin ortak sorumluluğu olduğunu anlamalarını istiyoruz.
Pin’in bu kabul edilemez yaklaşımı artık daha fazla tolere edilemez. Bu bağlamda, ilgili tüm yetkilileri, her türlü nefret söylemine karşı gerekli önlemleri almaya çağırıyoruz. Çünkü hak ettiğimiz —ve çocuklarımıza borçlu olduğumuz— Kıbrıs, nefretin ve bölünmenin değil; hakikatin, saygının ve birliğin hüküm sürdüğü bir Kıbrıs’tır.
——–
Pain Has No Identity – A Response to Pin
One of the first moral lessons we teach children is not to laugh at the pain of others. Through cultivating empathy, we help them understand that a joke at someone else’s expense ceases to be funny — especially when it targets an entire community.
The recent cartoon by Pin, published on 30 October 2025 in Phileleftheros, offends in the most repugnant way the pain of those who lost loved ones during the tragic chapters of Cyprus’s modern history. It disregards the fact that Turkish Cypriots also mourned their own losses, even going so far as to equate them with the Nazis themselves. This is a “joke” that evokes not laughter but profound sorrow. Pin does not satirize; he spreads hate.
No matter how much some may choose to see only half the truth, historical facts cannot be erased. Of the 2,002 missing persons in Cyprus, 1,510 are Greek Cypriots and 492 are Turkish Cypriots, who disappeared during the periods 1963–1964 and 1974. Thanks to the persistent efforts of the Committee on Missing Persons (CMP) —co-funded by the European Union— 761 Greek Cypriots and 296 Turkish Cypriots have been identified to date. Crucially, people from both communities worked side by side with dignity and respect for human suffering.
Unfortunately, many young people are unaware of this aspect of our history and are surprised to learn that there were missing persons from the other community. Cartoons like this one contribute to concealing a painful historical truth and build walls of division. We were fortunate to study abroad, at the same university, to live together, and understand that what unites us far outweighs what divides us. Yet no one should have to leave their homeland to learn the value of empathy, equality, and respect.
This small country, soaked in the blood of ordinary people, needs to turn a page — to leave hatred behind, seek forgiveness, hope, and ultimately reunification. What we wish for our children is for them to learn that Cyprus is their shared home, their common homeland, and that peace is not a utopia but a responsibility for each one of us.
Pin’s unacceptable approach can and should no longer be tolerated in our society. We call on all responsible authorities to take the necessary measures against all forms of hate speech. The Cyprus we deserve -and owe to our children- is one where truth and respect prevail over hatred and division.
Marina Michaelidou-Kadi and Deniz Birinci”