Ο καταναλωτισμός ως ασπίδα αυτοϊκανοποιησης

Μαύρη Παρασκευή σήμερα και πάντα ουρλιάζουν οι διαφημίσεις. Από αύριο όμως πρέπει να μαζευτούν. Όποιος τσίμπησε τσίμπησε…
Οι πελάτες - καταναλωτές φέτος έδειξαν μια κάποια αυτοσυγκράτηση. Από τη μια η ακρίβεια κι από την άλλη η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, προκάλεσαν ένα μούδιασμα με φανερή μια κόπωση από τη βροχή των… προσφορών.
Τι είναι αυτό που μου έλειπε χθες και πρέπει οπωσδήποτε να το αποκτήσω σήμερα; Και αν δεν θα υπάρχει αύριο και μεθαύριο, θα είμαι ένας… κατεστραμμένος άνθρωπος που του λείπουν τα βασικά αγαθά και νιώθει στερημένος;
Ζούμε σε έναν κόσμο όπου βασιλεύει ο παραλογισμός. Δύσκολα, πολύ δύσκολα, μπορείς να εντοπίσεις εστίες λογικής που να αντιστέκονται ακόμα στην από παντού βροχή της παράνοιας.
Το πρόβλημα είναι παγκόσμιο και δεν υπάρχει προοπτική ανάσχεσης του αχαλίνωτου πόθου απόκτησης κι άλλης υπεροχής. Περί αυτού πρόκειται. Όσα περισσότερα έχω, τόσο πιο ισχυρός αισθάνομαι. Κι όμως, όσο και να λέμε πως «δεν είναι έτσι τα πράγματα», κατά βάθος δεν το πιστεύουμε. Ο Έριχ Φρομ στο βιβλίο του «να έχεις ή να είσαι;» πριν μερικές δεκαετίες, φώτισε το θέμα αλλά δεν το έλυσε. Οι άνθρωποι από τη φύση τους όλο και θα θέλουν κάτι παραπάνω. Από το κατάστημα έως την πολιτική. Εξωτερική και εσωτερική. Και φυσικά ατομική. Δεν αρκούνται στο έχειν, αλλά κατασπαράζονται αναμεταξύ τους στην επέκτασή του. Υπάρχουν όμως εκατομμύρια άνθρωποι που «ζούνε» στο περιθώριο ακόμα και της πιο μαύρης καθημερινότητας. Ποιο καταναλωτισμό να επιδείξουν οι καθυποταγμένοι άνθρωποι στη Γάζα; Ούτε κάτοικους δεν μπορείς να τους ονομάσεις πια, αφού ζούνε σε παραπήγματα και δεν μπορούν να φανταστούν πλέον μια υποφερτή μόνιμη κατοικία. Στην Ουκρανία, που μετρά εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, ή τους απέναντι χιλιάδες Ρώσους νεκρούς που πέθαναν και για ποιο σκοπό δεν ήταν σίγουροι…Στο Σουδάν, όπου χιλιάδες θάβονται όπως- όπως, για να μην μολυνθούν οι υπόλοιποι…
Κι όμως υπάρχουν μέρη στον κόσμο που άνθρωποι κατασκηνώνουν έξω από καταστήματα προσμένοντας πότε θα ανοίξει η…πύλη του παραδείσου!
Έβλεπα ψες ένα ντοκιμαντέρ για την πτώση του Χίτλερ. Με καθήλωσαν οι τελευταίες στιγμές του. Σκέφτηκε να πάρει υδροκυάνιο, αλλά το φοβήθηκε…Άκουσον - άκουσον! Ο… άνθρωπος, ο μεγάλος Φύρερ, φοβήθηκε! Και βρήκε σίγουρη λύση στο όπλο του. Η δε τρελαμένη Εύα Μπράουν, πήρε το δηλητήριο λέγοντας πως προτιμά να αφήσει πίσω της ένα όμορφο πτώμα...
Τελικά και στη ζωή και στον θάνατο οι άνθρωποι επιλέγουν ακόμα… Τι κατά τη γνώμη τους τους συμφέρει…Νομίζουν ότι είναι δυνατό να κατατροπώσουν τη ματαιότητα της ύπαρξής τους με την ανυπαρξία οποιασδήποτε βεβαιότητας. Καλές αγορές και καλό κουράγιο…