Ο δρόμος της κοινωνικής ισορροπίας

Του Κωνσταντίνου Ζαχαρίου
Ο δρόμος της κοινωνικής ισορροπίας
Η φορολογική μεταρρύθμιση δεν είναι ένα στεγνό τεχνοκρατικό εγχείρημα. Κάθε της παράμετρος λειτουργεί ως καθρέφτης της πολιτικής και κοινωνικής φιλοσοφίας εκείνων που τη σχεδιάζουν. Οι απαντήσεις στα ερωτήματα ποιος στηρίζεται, ποιος προστατεύεται, ποιος σηκώνει το βάρος και ποιος μένει στο απυρόβλητο αποκαλύπτουν αλήθειες που συχνά κρύβονται πίσω από εύηχες διακηρύξεις.
Η αντίδραση των κοινωνικών και οικονομικών φορέων στην κυβερνητική πρόταση είναι ενδεικτική. Τράπεζες και μεγάλες εργοδοτικές οργανώσεις έσπευσαν να τη χαιρετίσουν, καθώς προσφέρει ελαφρύνσεις στους πολύ υψηλόμισθους και μειώνει θεαματικά τη φορολογία στα μερίσματα. Αντίθετα, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, οι πολύτεκνες οικογένειες και τα νοικοκυριά που πιέζονται από το υψηλό κόστος ζωής βλέπουν το βάρος να μεταφέρεται πάνω τους.
Σε αυτό το περιβάλλον, η παρέμβαση του ΑΚΕΛ –μέσω της δέσμης προτάσεων που κατέθεσε ο Γενικός Γραμματέας του κόμματος, Στέφανος Στεφάνου– παρουσιάζεται ως μια συνεκτική εναλλακτική στρατηγική. Μια προσπάθεια διόρθωσης των στρεβλώσεων και αποκατάστασης των κοινωνικών ισορροπιών. Δεν αγνοεί τη δυναμική της οικονομίας· αναγνωρίζει όμως ότι η κοινωνία δεν μπορεί να λειτουργεί επ’ άπειρον ως «εφεδρικό ταμείο» για τη χρηματοδότηση των κερδών των λίγων.
Ο φόρος υπερπλουσίων για περιουσίες άνω των 3 εκατομμυρίων ευρώ, η μόνιμη μείωση του ΦΠΑ στο ρεύμα στο 5%, η μηδενική φορολογία στα βασικά αγαθά και η απαλλαγή των Ταμείων Προνοίας από το φόρο εισοδήματος δεν αποτελούν κινήσεις συμβολισμού. Είναι στοχευμένα μέτρα κοινωνικής εξισορρόπησης, που ανταποκρίνονται στις πραγματικές πιέσεις που βιώνουν τα νοικοκυριά και οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις.
Η επιλογή είναι καθαρή. Από τη μια πλευρά βρίσκεται το κυβερνητικό μοντέλο που ανακουφίζει όσους ήδη ευνοούνται από τη συγκυρία. Από την άλλη η πρόταση του ΑΚΕΛ, που επιχειρεί να στηρίξει τους πολλούς και να επαναφέρει την αίσθηση δικαιοσύνης στο φορολογικό σύστημα.
Το ζήτημα δεν είναι κομματικό· είναι βαθιά κοινωνικό. Μια ανάπτυξη που δεν μοιράζεται δίκαια δεν είναι ούτε πραγματική ούτε βιώσιμη.
Ίσως, λοιπόν, ήρθε η στιγμή να αναρωτηθούμε τι είδους κοινωνία θέλουμε; Μια κοινωνία που διευρύνει τις ανισότητες ή μια κοινωνία που διασφαλίζει ότι η ευημερία αφορά τους πολλούς και όχι τους λίγους;
Σε αυτό το ερώτημα, οι προτάσεις του ΑΚΕΛ δίνουν μια καθαρή και συνεκτική απάντηση που αξίζει να συζητηθεί χωρίς στερεότυπα και χωρίς παραμορφωτικούς φακούς. Και στο τέλος, η κοινωνία θα τους κρίνει όλους στις βουλευτικές εκλογές του 2026.