Ο γαλάζιος ουρανός της Ρόμι Γκόνεν και της Άννας Φρανκ

Τα προχθεσινά δημοσιεύματα για τη συνέντευξη της 25χρονης Ρόμι Γκόνεν (Romi Gonen) στον δημοσιογράφο Ben Shani του ισραηλινού τηλεοπτικού καναλιού «12», εστίασαν στη μαρτυρία της για τη σεξουαλική κακοποίηση που υπέστη στη διάρκεια των 471 ημερών ομηρίας της από τους βιαστές και φονιάδες της Παλαιστινιακής Χαμάς στη Γάζα. Η κοπέλα είχε απαχθεί με άλλους 250 συμπατριώτες της στις 7 Οκτωβρίου 2023 ενώ παρευρισκόταν στο μουσικό φεστιβάλ Nova στο νότιο Ισραήλ, από άνδρες της τρομοκρατικής οργάνωσης και είχε αφεθεί ελεύθερη στις 19 Ιανουαρίου 2025.
Η Ρόμι περίγραψε σε έκταση τη φρίκη και την ανθρώπινη ασχήμια που έζησε, αλλά η στήλη επιλέγει να επικεντρωθεί στη σπάνια ομορφιά μιας στιγμής – όταν η κοπέλα ήταν μόνη στο μπάνιο του σπιτιού όπου κρατείτο αιχμάλωτη. «Θυμάμαι – είπε – αυτή τη στιγμή που κοίταξα έξω από εκείνο το υποτιθέμενο παράθυρο, από εκείνο το μικρό τετράγωνο σαν κορνίζα και είπα στον εαυτό μου ότι ενώ εγώ βρίσκομαι σε αυτή την κατάσταση, έξω είναι ο γαλάζιος ουρανός και τα πουλιά που κελαηδούν. Είδα τη διαφορά μεταξύ της ζωής έξω, της όμορφης, φυσιολογικής, καθαρής ζωής και της βρωμιάς, της βαρβαρότητας και της απόλυτης αηδίας που συμβαίνει εδώ μέσα κι αυτή είναι μια στιγμή που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου». Τέτοιες αξέχαστες στιγμές έζησε και η μικρή Εβραιοπούλα Άννα Φρανκ (Anne Frank) ενώ κρυβόταν από τους Ναζί για δύο χρόνια με την οικογένειά της στη σοφίτα ενός σπιτιού στο Άμστερνταμ της Ολλανδίας στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η 13χρονη τότε, Άννα, κατέγραψε στο Ημερολόγιο της τις σκέψεις της (από το καλοκαίρι 1942 μέχρι το καλοκαίρι 1944), πριν συλληφθεί από τους Γερμανούς και σταλεί στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπέργκεν-Μπέλσεν όπου πέθανε από τύφο τον Φεβρουάριο 1945.
«Σχεδόν κάθε πρωί πηγαίνω στο παράθυρο για να αναπνεύσω καθαρό αέρα από το αγαπημένο μου σημείο», έγραψε στις 23 Φεβρουαρίου 1944. «Απ’ εκεί κοιτάζω τον γαλάζιο ουρανό, τη γυμνή μου καστανιά και τις σταγόνες της βροχής να γυαλίζουν στα κλαδιά της, κοιτάζω τους γλάρους και τα άλλα πουλιά καθώς πετούν στον αέρα. Σκέφτομαι ότι ενόσω υπάρχει το δέντρο μου κι ενόσω ζω για να το βλέπω, όσο υπάρχει και διαρκεί το φως του ήλιου, δεν μπορώ να είμαι δυστυχισμένη».
Καθώς σήμερα τελειώνει ο χρόνος που διανύουμε και αύριο πρωί ξημερώνει ο νέος, νιώθουμε ακόμα πιο έντονο το φως του ήλιου και το γαλάζιο του ουρανού μέσα στη σκέψη και στην καρδιά της Ρόμι Γκόνεν και της Άννας Φρανκ…