Ο γάιδαρος, η τίγρη και το λιοντάρι…

(Μια μυθοπλασία για το πώς δεν πρέπει να χάνει κανείς το χρόνο του άσκοπα, προσπαθώντας να πείσει τους άλλους για τα αυτονόητα).
Μια φορά κι ένα καιρό, ο γάιδαρος συνάντησε την τίγρη και εκεί που κουβέντιαζαν, ξαφνικά της λέει:
-Κυρία τίγρη, το ξέρεις ότι το γρασίδι είναι μπλε;
Η τίγρης τότε, έκπληκτη, του απάντησε:
-Τι βλακείες είναι αυτές κύριε γάιδαρε;! Μα είσαι σοβαρός; Δεν το βλέπεις ότι το γρασίδι είναι πράσινο;
Είναι μπλε, όχι είναι πράσινο, μπλε, πράσινο, εγώ έχω δίκιο, όχι το δίκιο είναι δικό μου…η συζήτηση άναψε, η τίγρης αγριώνει, ο γάιδαρος μουλαρώνει,...κανείς δεν δείχνει διατεθειμένος να υπαναχωρήσει, οπόταν στο τέλος αποφασίζουν να πάνε στο λιοντάρι, τον βασιλιά της ζούγκλας, να τους κάνει τον «διαιτητή» και να λύσουν έτσι τη διαφορά τους.
Φτάνουν λοιπόν στο δάσος, πηγαίνουν και βρίσκουν το λιοντάρι που καθόταν στο θρόνο του. Υποβάλλουν τα σέβη τους και ο γάιδαρος, χωρίς να χάσει χρόνο, παίρνει πρώτος τον λόγο:
-Μεγαλειότατε, δεν είναι αλήθεια ότι το γρασίδι είναι μπλε;
Το λιοντάρι απάντησε:
-Βεβαίως και είναι μπλε! Αλίμονο…υπάρχει κανείς που αμφιβάλλει γι’ αυτό;
Ο γάιδαρος τότε, νιώθοντας δικαιωμένος, απαντά:
-Η τίγρης Μεγαλειότατε! Νά, η τίγρης διαφωνεί και επιμένει ότι το γρασίδι είναι πράσινο, με αποτέλεσμα να με εκνευρίζει…σας παρακαλώ λοιπόν, τιμωρήστε την!
Ο βασιλιάς τότε δήλωσε:
-Η τίγρης καταδικάζεται για τη βλακεία που είπε σε 5 χρόνια σιωπής. Το θέμα θεωρείται λήξαν!
Ο γάιδαρος τότε, αγκάνισε θριαμβευτικά 3-4 φορές, χοροπήδησε χαρούμενα άλλες τόσες, και αφού έριξε μια περιφρονητική ματιά στην τίγρη, πήρε τον δρόμο του γυρισμού, δικαιωμένος, και επαναλαμβάνοντας ώστε να τον ακούσουν όλοι:
-Το γρασίδι είναι μπλε! Εγώ έχω δίκιο! Το γρασίδι είναι μπλε!
Σαν έμειναν μόνοι, η τίγρης, απορημένη, λέει στο λιοντάρι:
-Μεγαλειότατε, ασφαλώς και θα σεβαστώ την απόφασή σας, υπόσχομαι ότι από τώρα και στο εξής, για 5 χρόνια δεν θα βγάλω τσιμουδιά, αλλά...με όλον το σεβασμό, γιατί με τιμωρήσατε; Συγγνώμη, αλλά…εσείς Μεγαλειότατε δεν το βλέπετε πως το γρασίδι είναι πράσινο;!
Το λιοντάρι απάντησε:
-Πώς και δεν το βλέπω! Για βλάκα με πέρασες; Και βεβαίως το γρασίδι είναι πράσινο!
Η τίγρης ρώτησε:
-Ε, αφού συμφωνείτε μαζί μου…τότε γιατί με τιμωρήσατε;...
Το λιοντάρι χαμογέλασε και της λέει:
-Αγαπητή τίγρη, αυτό δεν έχει να κάνει καθόλου με το ερώτημα 'αν το γρασίδι είναι μπλε ή πράσινο'. Ο λόγος που αποφάσισα να σε τιμωρήρω είναι επειδή αδυνατώ να αντιληφθώ πώς ένα γενναίο και έξυπνο πλάσμα σαν κι εσένα καταδέχεται να σπαταλάει τον χρόνο του διαπληκτιζόμενο με έναν γάιδαρο, που σε όλους είναι γνωστό μέχρι πού φτάνει ο νους του, και επιπλέον έρχεται και ενοχλεί κι εμένα με αυτή την ηλίθια ερώτηση!
Δίδαγμα: Δεν υπάρχει χειρότερο χάσιμο χρόνου από του να τσακώνεται κανείς με έναν βλάκα και φανατικό που το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να δικαιωθεί για τις πεποιθήσεις και τις ψευδαισθήσεις του.
Ποτέ μην σπαταλάς τον χρόνο σου σε καβγάδες που δεν βγάζουν νόημα...Υπάρχουν άνθρωποι που, ανεξάρτητα από το πόσα στοιχεία και αν τους παρουσιάσεις, δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβουν ή να παραδεχτούν το λάθος τους, άλλοι δε, τυφλωμένοι από εγωισμό ή γινάτι, το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να επιμένουν ότι έχουν δίκιο.
Όταν η άγνοια ουρλιάζει, η ευφυΐα σιωπά. Η ηρεμία και η ησυχία σου αξίζουν περισσότερο…
Όπως είπε και ο Πλάτωνας, «τον βλάκα μπορείς να τον καταλάβεις από δυο ενδείξεις: μιλάει για πράγματα που δεν ενδιαφέρουν κανένα και απαντά σε ερωτήματα που κανείς δεν του υπέβαλε»! Ή, όπως το είπε ο Πολωνός γνωμικογράφος, Stanislaus Jerzy Lec, 1906-1966, «Μεγαλύτερος ηλίθιος απ’ αυτόν που τα ξέρει όλα είναι αυτός που διαφωνεί μαζί του»!
Ευχές για Καλή Χρονιά και συν τω χρόνω…«χρόνου φείδου»!