Οφειλόμενος αποχαιρετισμός

Η σημερινή στήλη είναι η τελευταία καθημερινή μας συνάντηση. Κανείς δεν το επέβαλε, είναι μια επιθυμία για κατ’ επιλογήν σιωπή μετά από 35 χρόνια παρουσίας, πρώτα στην Αλήθεια κι έπειτα εδώ στο συγκρότημα του Φιλελεύθερου.
Το να μοιράζεσαι κάθε μέρα, για τόσα πολλά χρόνια, ένα κομμάτι του εαυτού σου –την άποψη σου, τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα, το τι σε συγκινεί, τι σε χαροποιεί, τι σε θυμώνει- είναι ένα «ξόδεμα» που δύσκολα αντέχεται. Το είπε καλύτερα ο Οδυσσέας Ελύτης στο ποίημα «Μαρία Νεφέλη»: «Βλέπεις χρειάζονται όπλα να μιλάν στα χρόνια μας τα χαώδη/και να ‘μαστε και σύμφωνοι με τα λεγόμενα «εθνικά ιδεώδη»./Τι με κοιτάς εσύ γραφιά που δεν εντύθηκες ποτέ στρατιώτης/η τέχνη του να βγάζεις χρήματα είναι κι αυτή μία πολεμική ιδιότης/Δεν πα’ να ξενυχτάς- να γράφεις χιλιάδες πικρούς στίχους/ή να γεμίζεις με συνθήματα επαναστατικά τους τοίχους/Οι άλλοι πάντα θα σε βλέπουν σαν έναν διανοούμενο/και μόνο εγώ που σ’ αγαπώ: στα όνειρά μου μέσα έναν κρατούμενο».
Κάπως έτσι λοιπόν: Είναι και η γραφή μια πολεμική ιδιότητα. Ειδικά στις μέρες μας όπου ο δημόσιος διάλογος έχει πάρει άλλες διαστάσεις.
Ο φετινός Νομπελίστας Λογοτεχνίας, ο Ούγγρος Λάσλο Κρασναχορκάι, στο βιβλίο του «Μελαγχολία της Αντίστασης», παρουσιάζει τον ήρωα του, τον Βαλούσκα, να κλείνεται στο σπίτι μακριά από τα εγκόσμια. Τα παράθυρα του σπιτιού κλείνονται με πρόκες όχι για να καταδικάσουν τον Βαλούσκα στην απομόνωση, αλλά για να του χαρίσουν τη σωτήρια εσωτερική σκέψη και αμφιβολία. Κλεισμένος στο σπίτι ονειρεύεται «την απλή ευτυχία της ηρεμίας», το να μπορεί να μένει μακριά από την «αξιοθρήνητη βλακεία της ανθρωπότητας», όπως σημειώνει, με μοναδικό σκοπό τον επαναπροσδιορισμό των βασικών αρχών της ύπαρξης.
Το ζητούμενο, για μένα, σε αυτή την φάση της ζωής μου, στα 61, είναι ακριβώς αυτό. Η απλή ευτυχία της ηρεμίας. Με ρωτάνε τι θα κάνω, τι πλάνο έχω και η αλήθεια είναι πως δεν έχω κανένα πλάνο. Τον τελευταίο καιρό όμως, όλο και πιο συχνά, πιάνω τον εαυτό μου να μην θέλει να πει τίποτα. Να εντοπίζει ένα σωρό ζητήματα που υπό άλλες συνθήκες θα αποτελούσαν θέμα προς σχολιασμό, αλλά να μην θέλει να ασχοληθεί. Είτε λόγω ενός αισθήματος ματαιότητας, είτε ακόμα και αδιαφορίας.
Επειδή όμως, όπως επίσης λέει ο Ελύτης στο ίδιο ποίημα, «Το ‘να μου χέρι τσαλακώνει τα λεφτά και τ’ άλλο μου τα ισιώνει», για λίγο καιρό ακόμα η στήλη θα συνεχίσει να υπάρχει κάθε Κυριακή στο πολιτιστικό κομμάτι του Φιλελευθέρου ο οποίος συμπληρώνει αύριο 70 χρόνια ύπαρξης στη δημόσια ζωή του τόπου.