Οι θεωρίες της εξίσωσης βλάπτουν τη χώρα!

Η ιστορία με την απόφαση της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ευρωβουλευτών, για την ανέγερση ενός μνημείου στο Ευρωκοινοβούλιο, για τα θύματα της τουρκικής εισβολής και των αγνοουμένων ήταν μια ακόμη αφορμή. Για μια ακόμη φορά επιβεβαιώθηκε η ύπαρξη μιας τάσης εντός της κοινωνίας, που αντιδρά σε ό,τι ενοχλεί την τουρκική πλευρά.
Είναι μια προσέγγιση, που δεν εκφράζει την πλειοψηφία, είναι περιορισμένης εμβέλειας και παρά το γεγονός ότι στηρίζεται σε λανθασμένη βάση, πολιτική και ιστορική, είναι σεβαστή. Κάποιοι εξ αυτών, ωστόσο, δεν σέβονται την αντίθετη άποψη καθώς ο φανατισμός τους, τους έχει δώσει διαζύγιο από τη δημοκρατία.
Το μνημείο ήταν η αφορμή αν και δεν θα έπρεπε να ενοχλεί. Γιατί θύματα της τουρκικής εισβολής είναι και οι Τουρκοκύπριοι. Βέβαια, η αντίδραση αφορά το γεγονός ότι εάν γινόταν αναφορά και σε άλλες ιστορικές φάσεις, πριν το 1974, τότε θα αναζητούνταν κι ελληνικές ευθύνες. Η απόλυτη, συνεπώς, εξίσωση. Γιατί, όμως, υπάρχει επιμονή στην εξίσωση; Επειδή θεωρούν πως με το «φταίνε αυτοί, φταίμε εμείς», μπορεί στη βάση αυτή να επιτευχθεί μια ( όποια) συμφωνία, που θα συνδέεται με την αποδοχή των αποτελεσμάτων της εισβολής και των επιπτώσεων, που προκάλεσε, τη συνεχιζόμενη κατοχή εδαφών της Κύπρου. Πρόκειται για μια προσέγγιση, που βλάπτει το Κυπριακό, το οποίο αντιμετωπίζεται στη βάση της ανάπτυξης της ιδεολογίας του αυτομαστιγώματος, της αυτοενοχοποίησης.
Σε ένα θέμα εισβολής και κατοχής, το πρώτο που πρέπει να τεθεί είναι η άρση της ανώμαλης και παράνομης αυτής κατάστασης. Ξεκινούμε από τα αυτονόητα, που αφορούν την αποχώρηση των στρατευμάτων και εποίκων, που είναι έγκλημα πολέμου. Αυτό θα διευκολύνει την έναρξη, ελεύθερα, συζητήσεων στο συνταγματικό και σε όλα τα άλλα εσωτερικά ζητήματα. Αυτό είναι το λογικό, το οποίο ισχύει σε διεθνή προβλήματα. Αυτό ίσχυε και στο Ουκρανικό, προ της επανεμφάνισης του Τραμπ. Η αποχώρηση, δηλαδή, από τα κατεχόμενα εδάφη των στρατευμάτων εισβολής, είναι σημείο αφετηρίας, κατά τη συζήτηση μιας ολοκληρωμένης συμφωνίας. Στο Κυπριακό, οι συζητήσεις διεξάγονται…ανάποδα. Αντί να αρθούν τα κατοχικά δεδομένα, που προκαλούν το πρόβλημα, τίθεται η εσωτερική πτυχή. Αλλά και στο κεφάλαιο αυτό, είναι κανείς που πιστεύει πως στην περίπτωση, που θα συμφωνήσουν Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, θα λυθεί το Κυπριακό, εάν δεν δεχθεί τούτο η κατοχική Τουρκία; Ειδικά, τη στιγμή κατά την οποία θα γνωρίζει ότι θα παραμείνει εσαεί στο νησί μέσα από μία συμφωνία;
Κι ενώ είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει συνεννόηση Ελληνοκύπριων και Τουρκοκυπρίων για κοινό μέλλον, διά της Κυπριακής Δημοκρατίας, την οποία ειρήσθω εν παρόδω, αξιοποιούν πλήρως οι συμπατριώτες μας, τούτο επηρεάζεται από διάφορους παράγοντες. Ο πρώτος παράγοντας είναι η κατοχική δύναμη και η πλήρης εξάρτηση που δημιούργησε με τα κατεχόμενα. Τούτο επηρεάζει την προσέγγιση των Τουρκοκυπρίων, που αρέσκονται στο διπλοπόρτι. Και την θαλπωρή της Τουρκίας και τα καλά της Κυπριακής Δημοκρατίας. Το θέμα, όμως, είναι κρίσιμο και πρέπει να επιλέξουν. Δεν γίνεται να κρατούν και τα δυο σχοινιά. Ο δεύτερος παράγοντας είναι το γεγονός ότι οι προσεγγίσεις «συνεργασίας» με τους Τουρκοκύπριους, προχωρούν με βάση το γνωστό αφήγημα της πεπατημένης στη βάση ότι υπάρχουν «τα σημερινά δεδομένα», στα οποία πρέπει να στηριχθεί μια συζήτηση. Τα δεδομένα, δηλαδή, που διαμορφώθηκαν διά της εδραίωσης της κατοχής. Ασφαλώς και δεν μπορούν αυτά τα δεδομένα να αγνοηθούν. Αλλά δεν μπορούν και να αναγνωρισθούν. Γιατί πέραν από το γεγονός ότι θα συνιστά νομιμοποίηση της παρανομίας και των εγκλημάτων, θα είναι ένα θνησιγενές μοντέλο. Όταν θα υιοθετηθούν ρυθμίσεις, στη βάση όσων επέβαλε η Τουρκία διά της ισχύος, με την παρουσία στρατευμάτων κατοχής στο νησί, τότε η λύση θα συνιστά νομιμοποίηση της παρουσίας του εισβολέα. Αυτό δεν μπορεί να είναι η λύση του προβλήματος. Θα είναι η διαιώνισή του.
Και ένα μοντέλο, όπως το «ονειρεύονται» κάποιοι εντός και εκτός Κύπρου, θα αποδεχθεί ότι αντί της λύσης, θα διαιωνίζει το διαχωρισμό, τον εθνικισμό, τις εντάσεις και θα οδηγήσει σε νέες περιπέτειες.