Να τους στηρίξει ο κόσμος για να κάνουν τι, κυρία Ολγκίν;

Ευτυχώς είναι χαρούμενη που επέστρεψε στο νησί η Μαρία ΄Ανχελα Ολγκίν και προσβλέπει σε μια παραγωγική συζήτηση με τους δύο ηγέτες. Κι εμείς προσβλέπουμε. Αλλά, θέλουμε και κάτι χειροπιαστό πια.
Διότι προσβλέπουμε εδώ και μισό αιώνα. Και αντί να πάρουμε κανένα αισιόδοξο μήνυμα από τα Ηνωμένα Έθνη, παίρνουμε μήνυμα ότι πρέπει να συνειδοποιήσουμε, να συνειδητοποιήσει ο κόσμος, ότι πρέπει να υποστηρίξει αυτή την προσπάθεια των ηγετών. Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου. Λες και είναι ο κόσμος σε θέση να αποφασίσει ότι θα αποσύρει τον κατοχικό στρατό. Ή ότι θα καταργήσει τη νεκρή ζώνη και τον παραταγμένο στρατό και θα αρχίσει να αγκαλιάζεται και να πανηγυρίζει την ελευθερία της πατρίδας του.
Ο κόσμος στηρίζει την προσπάθεια των ηγετών κάθε φορά που ξεκινά μια προσπάθεια συνεννόησης. Κουράστηκε, όμως, να απογοητεύεται, κουράστηκε να βρίσκεται κάθε φορά και σε χειρότερη εξέλιξη με το τέλος της κάθε προσπάθειας. Μακάρι να ήταν διαφορετικά αυτή τη φορά. Αλλά δεν είναι.
Τα Ηνωμένα Έθνη όφειλαν μέχρι τώρα να αντιληφθούν –και να πράξουν ανάλογα– ότι όποιοι και να είναι οι ηγέτες στην Κύπρο, όσο επίμονη και να είναι η προσπάθειά τους, καταλήγουν σε ναυάγιο για έναν μόνο λόγο: Άλλες είναι οι επιδιώξεις της Τουρκίας στην Κύπρο. Άλλες από αυτές που επιθυμεί ο κυπριακός λαός, μια δράκα ανθρώπων, που από τότε που ίδρυσαν το μικρό και ανίσχυρο κράτος τους, παραμένουν όμηροι μιας πανίσχυρης χώρας, που επιβουλεύεται την πατρίδα τους.
Έρχονται εδώ οι εκπρόσωποι των Ηνωμένων Εθνών να παριστάνουν τους τυφλούς (πάνε στα κατεχόμενα αλλά δεν βλέπουν κατοχικό στρατό), να τα φορτώνουν στους πολίτες, στην κοινωνία των πολιτών, στους «δύο ηγέτες», με τους οποίους η κ. Ολγκίν -όπως και όλοι οι απεσταλμένοι πριν από αυτήν- επιδιώκει να έχει «μια πολύ παραγωγική και πολύ συγκεκριμένη συζήτηση».
Εμείς δεν έχουμε αμφιβολία, θα έχει πολύ παραγωγική συζήτηση με τον Χριστοδουλίδη και τον Ερχιουρμάν. Για ζητήματα, όμως, «χαμηλής πολιτικής» (άλλη ανακάλυψη κι αυτή!), οδοφράγματα, εμπόριο, καμιά ρύθμιση για το χαλλούμι – hellim, καμιά συζήτηση για τις συλλήψεις σφετεριστών… Τέτοια. Ούτε κουβέντα για την ουσία του προβλήματος. Μην βλάψουν και το κλίμα τώρα που πάει να στρώσει. Και ο κόσμος πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι πρέπει να υποστηρίξει αυτή την προσπάθεια των ηγετών! Γιατί, όμως;
Για να προχωρήσουν όσα ενισχύουν τα τετελεσμένα της διχοτόμησης; Όσα δημιουργούν ομαλοποίηση στις συνθήκες δύο κρατιδίων ή πολιτειών που τις έφερε η μοίρα να ζουν πλάι – πλάι και πρέπει να μάθουν να συνεργάζονται; Αυτό να υποστηρίξουν οι Ελληνοκύπριοι κ. Ολγκίν; Για να τελειώνετε εσείς με το πρόβλημα; Να καταγράψετε μια επιτυχία νομιμοποιώντας στην πράξη την κατοχή, την παραβίαση του διεθνούς δικαίου, την άρνηση της Τουρκίας να εφαρμόσει τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών;
Τουλάχιστον, ας ενημερώνατε τον Ερχιουρμάν τι λένε τα ψηφίσματα γιατί άρχισε κι αυτός να τα διαβάζει όπως εξυπηρετεί την Τουρκία και τη διαίρεση. Για την Αμμόχωστο, ας πούμε. Διότι, στην πρώτη του μεγάλη συνέντευξη, την Τετάρτη, έλεγε πως «κανένα ψήφισμα δεν αναφέρει ότι το Βαρώσι πρέπει να επιδοθεί στους Ελληνοκύπριους. Αναφέρει ότι πρέπει να ανοίξει υπό την επίβλεψη του ΟΗΕ».
Έτσι στρεβλώνεται η ζωή μας σε αυτό τον τόπο, εδώ και μισό αιώνα. Όσο για να εξυπηρετούνται οι κατακτητές μας. Το Ψήφισμα 550 (1984) λέει ότι το Συμβουλίου Ασφαλείας «θεωρεί τις απόπειρες για εποικισμό οποιουδήποτε τμήματος των Βαρωσίων από άτομα άλλα από τους κατοίκους τους ως απαράδεκτες και ζητά τη μεταβίβαση της περιοχής αυτής στη διοίκηση των Ηνωμένων Εθνών». Ότι θα τα εποικίσουν άτομα άλλα από τους κατοίκους τους; Όπως πάμε, την επόμενη φορά μπορεί και να μας πει ότι το ψήφισμα λέει μεταβίβαση των Βαρωσίων στη διοίκηση των Ηνωμένων Εθνών για να τα προφυλάξουν από τους κατοίκους τους. Και τα Ηνωμένα Έθνη θα σιωπούν!