Να τα πούμε, να τα πούμε; Βούλωστο επιτέλους

Του Πατριάρχη
Αν και στην Κύπρο το φαινόμενο σπανίζει – έως έχει καταστεί ανύπαρκτο – στην Ελλάδα είθισται την παραμονή των Χριστουγέννων, τα παιδιά να πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι να ψάλουν τα κάλαντα. Δεν είναι τυχαίο που τα κάλαντα κατατάσσονται στους ψαλμούς και όχι στα τραγούδια, όπως και ο Εθνικός Ύμνος που δεν τραγουδιέται, αλλά ψάλλεται. Από εδώ ξεκινάει και η φράσει «θα του τα ψάλλω», «μου τα έψαλλε», «άκουσα τον εξάψαλμο» κ.α
Ας αφήσω όμως τους ετυμολογικούς ακροβατισμούς για να έρθω στο θέμα.
Στη Κύπρο, της παράδοσης, του λευκαρίτικου και του χρυσοπράσινου φύλλου (του Λεωνίδα Μαλένη που ξεχνάμε να τον μνημονεύουμε), τα κάλαντα καταργήθηκαν. Οι πιτσιρικάδες δεν έχουν ανάγκη να πηγαίνουν από πόρτα σε πόρτα να μαζέψουν μερικά κέρματα. Άλλωστε με κέρματα δεν αγοράζεις ούτε Iphone ούτε Playstation 5.
Αν θα σου χτυπήσει κάποιος την πόρτα, το πιθανότερο είναι να βρεθείς μπροστά σε κάποιον μαντράχαλο που κρατάει τρίγωνο και δεν ξέρει που επιμένει «να τα πούμε, να τα πούμε», χωρίς να ξέρει ούτε την πρώτη στροφή αυτού που θέλει να πει.
Προσωπικά, όποτε συμβαίνει κάτι τέτοιο, προτιμώ να μην πει τίποτα, να του δώσω ένα χαρτζιλίκι και να γλιτώσω την ταλαιπωρία, της ήδη ταλαιπωρημένης ακοής μου.
Τέτοια μέρα, έχω την επιθυμία να πάρω το τρίγωνο και να τα ψάλω εγώ. Μπορείς και να πεις ότι έχω κατά νου να ψάλλω κάλαντα, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι θα μοιάζουν με ευχές.
Θέλω να τα ψάλλω σε όλους αυτούς που θέλουν να μας πείσουν ότι «ο γάιδαρος πετάει», ότι «ο Μήτσος μπορεί να είναι Δημητρούλα», ότι η αποτύπωση της αφόδευσης είναι τέχνη, ότι είμαστε άτυχοι γιατί δεν είμαστε στη «σωστή» πλευρά της ιστορίας με την Βόρεια Κορέα, ότι είναι λογικό να διεκδικεί εξουσία ένας ανάρμοστος και ένας κλόουν (δεν είναι διαζευτικό), ότι πρέπει να υπερασπιστούμε το δικαίωμα τρομοκρατών να πετάνε κόσμο από ταράτσες…
Ατέλειωτος ο κατάλογος αυτών που τους αξίζει εξάψαλμος, αλλά και αυτών που και να τους τα ψάλλεις δεν θα ακούσουν τίποτα, γιατί είναι απορροφημένοι στον ναρκισσισμό τους.
Επιλέγω να βγω από τον κόπο (τεμπέλης γαρ) και να τα ψάλλω στον εαυτό μου που τρώγομαι με τα ρούχα μου, νομίζοντας πως κάτι πετυχαίνω φωνάζοντας πως ο ήλιος δεν ανατέλλει από τη δύση. Κάποιοι άλλωστε μισούν τόσο την Δύση που αποφεύγουν να φωτογραφηθούν στο ηλιοβασίλεμα.
Καλά Χριστούγεννα, αντί καλάντων λοιπόν.