Μνημεία σε έναν κόσμο που αλλάζει

Την Κυριακή που πέρασε, το πολιτικό σκηνικό στην τ/κ πλευρά αναδιαμορφωνόταν αναπόφευκτα μετά και την συντριπτική νίκη του Τουφάν Ερχιουρμάν έναντι του Ερσίν Τατάρ. Ήταν μία νίκη που έστελνε ηχηρό μήνυμα στην Άγκυρα και στην διεθνή κοινότητα για τις επιδιώξεις των Τ/κ. Αλλά και ένα σαφές μήνυμα στην πλευρά μας. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που η Πρόεδρος του ΔΗΣΥ Αννίτα Δημητρίου ανέγνωσε πως οι Τ/κ γύριζαν την πλάτη στη λύση δύο κρατών. Και επειδή ακριβώς ευχόταν πως πλέον μπορεί να ανοίξει ο δρόμος για ουσιαστικές διαπραγματεύσεις που θα οδηγούσαν στη λύση, θα ανέμενε κανείς πως και στον ΔΗΣΥ θα ξεκινούσε παράλληλα μια προσπάθεια να προετοιμαστεί η βάση του για ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Μόνο που άλλο θέμα επικρατούσε στην επικαιρότητα και την καθημερινότητά του. Και προκαλούσε σύγχυση για το ποιες είναι οι πραγματικές προθέσεις και επιδιώξεις του κόμματος.
Ένας αλληλοσπαραγμός μεταξύ ΔΗΣΥ και ΕΛΑΜ εκτυλισσόταν για το ποιος υπερασπίζεται καλύτερα την τιμή του Γρίβα. Ποιος είναι άξιος συνεχιστής και υπερασπιστής των αξιών του και ποιος ο θεματοφύλακας του τάφου του.
Με την ανησυχία έκδηλη για τις διαρροές που παρουσιάζονται προς την Ακροδεξιά, ο ΔΗΣΥ έπαιξε πρόθυμα το χαρτί του λαϊκισμού και επιχείρησε μία ομολογουμένως οβιδιακή μεταμόρφωση. Δεν ήταν μόνο η Αννίτα Δημητρίου που ενώ απείχε από το μνημόσυνο του «οποιουδήποτε» Διγενή, θυμήθηκε ξαφνικά να ντυθεί στα μαύρα για να τον πενθήσει. Ούτε οι θεατρινισμοί στα Φυλακισμένα Μνήματα που λειτουργούσαν προσβλητικά αντί να τιμούν την μνήμη των αγωνιστών.
Ήταν και η διάχυτη υποκρισία με το περιβόητο μνημείο του Γρίβα που εμπέδωνε τον τυχοδιωκτισμό που έχει καταβάλει το κόμμα. Που αντί να παρουσιάζει θέσεις με σοβαρότητα, παίζει το εύκολο χαρτί του συναισθηματισμού και των συνθημάτων.
«Εγώ προσωπικά δεν συνηθίζω να σιωπώ. Όταν κρίνεται κάτι που αγγίζει τον πυρήνα της εθνικής αξιοπρέπειας, δεν ψάχνω τι με βολεύει πολιτικά-ψάχνω που με καλεί το καθήκον» έλεγε χαρακτηριστικά ο αντιπρόεδρος του κόμματος Γιάννης Καρούσος για να μας ενημερώσει ότι ο «ιερός χώρος» του μνημείου του Γρίβα θα οδηγείτο σε πώληση αν δεν δρούσε ο ΔΗΣΥ «την ώρα που οι άλλοι σιωπούσαν». Μόνο που ο κ. Καρούσος που δεν συνηθίζει όπως λέει να σιωπά, πολύ βολικά σιώπησε σε μία σειρά σοβαρών πολιτικών ζητημάτων. Για το σκάνδαλο των χρυσών διαβατηρίων για παράδειγμα που έπληττε το όνομα της χώρας. Για την ψιθυρολογία λύσης δύο κρατών. Αυτό θα αναμέναμε πως θα άγγιζε «τον πυρήνα της εθνικής του αξιοπρέπειας». Και ενώ με ύφος διαμήνυσε πως δεν συνηθίζει να σιωπά δεν σκέφτηκε να δώσει μια απάντηση όλο αυτό το διάστημα για τα μεγάλα ναυάγια στα δημόσια έργα. Προβλήματα που προκλήθηκαν δηλαδή επί δικής τους διακυβέρνησης. Ή ακόμη να δώσει ο ΔΗΣΥ λύσεις στα σημερινά ζητήματα που προκλήθηκαν στις διπλωματικές σχέσεις μεταξύ Αθήνας-Λευκωσίας, αντί να συζητούν με την ελληνική κυβέρνηση για το μνημείο του Γρίβα. Και να διαγωνίζονται για το ποιος τελικά το έσωσε.
Το ΕΛΑΜ ξέρουμε ποιο είναι. Πως τυχοδιωκτικά πουλά πατρίδα, οικειοποιείται τα σύμβολα. Πως παίζει με το συναίσθημα, τον φόβο και την συντήρηση. Πως πουλά συνθήματα για να κρύψει ακριβώς την γύμνια του σε θέσεις και προτάσεις. Ο ΔΗΣΥ του σήμερα, ποιος να είναι άραγε και σε ποιους απευθύνεται;
Πόσο μακριά μπορεί να πάρει τα πολιτικά πρόσωπα ο καιροσκοπισμός; Και πόσοι πείθονται από αυτό τον άκρατο λαϊκισμό;
Ο ΔΗΣΥ δεν πρόκειται να επανακτήσει ψήφους παίζοντας άτσαλα στα λασπόνερα του εθνικισμού. Αυτή η συζήτηση για τον Γρίβα απλώς γελοιοποιεί την πολιτική συζήτηση. Και μπορεί να ενεργοποιεί το συναίσθημα μίας μερίδας ψηφοφόρων αλλά την ίδια στιγμή απομακρύνει όλους εκείνους που θέλουν να ακούσουν λύσεις για τα μεγάλα και καθημερινά ζητήματα. Όσο ο ΔΗΣΥ δεν κάνει γενναίες παραδοχές για το παρελθόν του, όσο τυμβωρυχεί στην ιστορία της χώρας και στην δική του με όψιμους θεατρινισμούς, θα οδηγείται σε έναν φαύλο κύκλο. Και θα παρακολουθεί την πτώση μέσα από έναν κόσμο που αλλάζει γιατί πλέον δεν τον εκπροσωπεί.