Μας διαφεύγουν πολλά, αλλά μας φταίει ο Ζελένσκι

Του Πατριάρχη
Τις τελευταίες μέρες έχει στηθεί ένα μικρό πανηγύρι γκρίνιας επειδή ο Βολοντιμίρ Ζελένσκι, στις κοινές δηλώσεις του με τον Νίκο Χριστοδουλίδη στο Κίεβο, δεν είπε αναφέρθηκε στη «τουρκική εισβολή» και στη «κατοχή της Κύπρου». Ο Νίκος Χριστοδουλίδης, έκανε τον παραλληλισμό, μίλησε για ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και για την εμπειρία μας από το 1974, κι εμείς αρχίσαμε να μετράμε λέξεις και συλλαβές για να αποφασίσουμε αν ο Ουκρανός Πρόεδρος μας «σεβάστηκε» αρκετά.
Μικρή λεπτομέρεια, που τυχαίνει να είναι και η ουσία. Λίγες μέρες πριν, ο πρέσβης της Ουκρανίας στη Λευκωσία, μέσα στη Βουλή, είπε δημόσια και καθαρά ότι η χώρα του καταδικάζει την τουρκική εισβολή και δεν πρόκειται ποτέ να αναγνωρίσει το ψευδοκράτος. Όχι σε πηγαδάκια, όχι σε διαρροές, αλλά σε επίσημη συνεδρία της Επιτροπής Εξωτερικών, μπροστά σε βουλευτές και με επίσημη καταγραφή στα πρακτικά.
Αντί να θυμόμαστε αυτό, σταθήκαμε σε μια κοινή δήλωση λίγων λεπτών, σε μια χώρα που ζει πόλεμο σε πραγματικό χρόνο. Η Ουκρανία σήμερα δεν έχει την πολυτέλεια να κάνει τοποθετήσεις που δυνατόν να ανοίξουν αντί να κλείσουν μέτωπα. Η επιβίωση της χώρας εξαρτάται και από την Τουρκία, όσο άβολο κι αν ακούγεται στα δικά μας αυτιά. Η Άγκυρα την προμηθεύει μη επανδρωμένα αεροσκάφη, διαπραγματεύεται συμφωνίες για τη ναυσιπλοΐα στη Μαύρη Θάλασσα, ελέγχει τα στενά του Βοσπόρου από όπου περνά το εμπόριο σιτηρών που ταΐζουν όχι μόνο την Ουκρανία, αλλά και μισή υφήλιο. Χωρίς αυτά τα φορτία, η ουκρανική οικονομία στραγγαλίζεται και η χώρα πεθαίνει και χωρίς πόλεμο.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ο Ζελένσκι δεν μπορεί να κάνει τον σχολιαστή διεθνών σχέσεων. Κάθε του λέξη ζυγίζεται με το ερώτημα αν αύριο θα περάσουν τα πλοία, αν θα συνεχιστεί η υποστήριξη, αν η Ρωσία θα βρει αφορμή να πιέσει περισσότερο. Άλλωστε δεν μας χρωστάει θεαματικές δηλώσεις μπροστά στις κάμερες. Η Ουκρανία κατέστησε σαφή τη στάση της, θεσμικά και καθαρά, μέσω του πρέσβη της, εκεί που έχει πραγματικό βάρος η κάθε λέξη.
Εδώ όμως αρχίζει το πιο άβολο κομμάτι για την αφεντιά μας.
Εμείς που σηκώνουμε τώρα το δάχτυλο στον Ζελένσκι, τι ακριβώς κάναμε όταν η Ρωσία καταλάμβανε με τα «πράσινα ανθρωπάκια» την Κριμαία και δημιουργούσε τα πρώτα τετελεσμένα του σημερινού πολέμου; Η Βουλή της Κύπρου, ήταν η μόνη χώρας μέλους της ΕΕ, που ενέκρινε ψήφισμα για άρση των κυρώσεων κατά της Μόσχας, με κείμενο που, όπως όλοι ξέρουν, δεν γράφτηκε στη Λευκωσία. Το έφερε έτοιμο το ΑΚΕΛ από τη Μόσχα και πέρασε χωρίς καμία αρνητική ψήφο, σε μια ωραία επίδειξη του πόσο «ευαίσθητοι» ήμασταν απέναντι στην ουκρανική κυριαρχία. Το ψήφισαν όλα τα κόμματα και το ενέκρινε, κλείνοντας το μάτι με υποκριτική αποχή, ο ΔΗΣΥ.
Λίγο αργότερα ο Νίκος Αναστασιάδης έγινε ο μοναδικός ηγέτης χώρας μέλους της ΕΕ, που έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων του την κοινή στάση της Δύσης και ταξίδεψε στη Μόσχα, μετά την προσάρτηση της Κριμαίας, για να σταθεί δίπλα στον Βλαντιμίρ Πούτιν στη στρατιωτική παρέλαση στη Κόκκινη Πλατεία, μαζί με όλους τους δικτάτορες της υφηλίου. Την ίδια ώρα ο τότε υπουργός Εξωτερικών Ιωάννης Κασουλίδης δήλωνε ότι συμμετέχουμε στις ευρωπαϊκές κυρώσεις με «πόνο ψυχής». Ο πόνος ήταν για την παραβίαση του διεθνούς δικαίου ή για τις σχέσεις μας με το Κρεμλίνο και τους ολιγάρχες του;
Βεβαίως δεν μπορούσαν να λείψουν από το πανηγύρι ρωσολαγνείας αρχηγοί κυπριακών κομμάτων και βουλευτές που έκαναν παράνομες επισκέψεις σε κατεχόμενα ουκρανικά εδάφη υπό την σκέπη του ρωσικού κατοχικού στρατού. Μήπως να θυμηθούμε και το διαδικτυακό δημοψήφισμα της ΕΔΕΚ για να φέρουμε ρωσικό στρατό στη Κύπρο και τις παράλληλες επαφές των ηγεσιών των κομμάτων, για τον ίδιο σκοπό, με βουλευτή του κόμματος της Ενωμένης Ρωσίας;
Την ίδια περίοδο, η Νομική Υπηρεσία της Κυπριακής Δημοκρατίας, λειτουργούσε σαν παράρτημα της Μόσχας, δίνοντας μάχες για την έκδοση πολιτικών αντιπάλων του Πούτιν. Όποιος ενοχλούσε το καθεστώς, μπορούσε να νιώθει ότι στην Κύπρο δεν θα βρει άσυλο, αλλά μια δεύτερη πόρτα προς τις ρωσικές φυλακές. Και μέσα σε όλα αυτά μοιράζαμε ευρωπαϊκά διαβατήρια σε φίλους του Πούτιν και του Λαβρόφ, στήνοντας μια ιδιότυπη αριστοκρατία «επενδυτών» με χρυσά χαρτιά και πολύ σκοτεινές διαδρομές.
Με αυτή την «αξιόπιστη» στάση, ερχόμαστε σήμερα να καταγγείλουμε τον Ζελένσκι επειδή στις κοινές δηλώσεις δεν είπε αυτό που θέλαμε, όπως το θέλαμε, τη στιγμή που το θέλαμε. Αντί να δούμε τι έχει ήδη πει η Ουκρανία για την τουρκική κατοχή, αντί να αναρωτηθούμε πώς φαίνονται από το Κίεβο οι δικές μας επικύψεις στη Μόσχα, προτιμούμε την εύκολη οργή του καναπέ.
Πολλά μας διαφεύγουν. Κυρίως ότι ζητάμε από μια χώρα που παλεύει για την επιβίωσή της να είναι πιο σταθερή στις αρχές, από ότι υπήρξαμε εμείς όταν βολευόμασταν με τα χαμόγελα και τις χρυσές υπογραφές διευκόλυνσης της ρωσικής εξουσίας.