Μαδούρο, μαστούρα και σοσιαλισμός

Το τελευταίο τριήμερο ο «προοδευτικός» Τύπος στη Δύση κατάφερε να αποδείξει για άλλη μια φορά, το πόσο αποκομμένος είναι από την πραγματικότητα με αποτέλεσμα τη συστηματική αποβλάκωση ενός κρίσιμου μέρους των αναγνωστών και του ακροατηρίου του.
Αφορμή έδωσαν οι επιχειρήσεις των ΗΠΑ εναντίον της Βενεζουέλας και του δικτάτορά της Νικολάς Μαδούρο, επιστήθιου φίλου του Ερντογάν, των μουλάδων του Ιράν, του Πούτιν και όλων των άλλων δικτατόρων και αυταρχικών της συγκεκριμένης παγκόσμιας συμμαχίας ενάντια στη δημοκρατία.
Το πόσο επικίνδυνος μπορεί να είναι ο ίδιος ο Τραμπ τελικά για τη δημοκρατία είναι σίγουρα μια σημαντικότατη παράμετρος. Με τη διαφορά ότι στις ΗΠΑ και υπάρχει και λειτουργεί η δημοκρατία, ο δε Τραμπ αποδέχεται έστω και απρόθυμα τις ανατροπές των αποφάσεών του από τη Δικαιοσύνη. Και όπως και να το δει κανείς, είναι υποκρισία ή κάτι στα όρια του κλινικού το να διυλίζει κανείς τον Τραμπ, καταπίνοντας τους Μαδούρο, τους Πούτιν και όλο το είδος. Εάν δεν τους θαυμάζει κιόλας. Που συνήθως αυτό συμβαίνει.
Αιτία της… εξέγερσης ήταν το, απαντημένο αφ’ εαυτού στα μυαλά όλων αυτών ερώτημα εάν, το να πληγούν τα πλοιάρια των εμπόρων ναρκωτικών της Βενεζουέλας συνιστά έγκλημα πολέμου. Σε αντίθεση με το αμερικανικό Κογκρέσο λ.χ. το οποίο καθηκόντως προέβη σε διερεύνηση, ολόκληρο αυτό περιστρεφόμενο γύρω από τον εαυτό του milieu της δυτικής «προόδου» πλημμύρισε από άρθρα τα οποία περνούσαν στον αναγνώστη το μήνυμα ότι, επρόκειτο όντως για εγκλήματα.
Το αποκορύφωμα δε ήταν η οργή για την περίπτωση δύο ναυαγών οι οποίοι χτυπήθηκαν παρότι είχαν επιζήσει της καταστροφής του πλοιαρίου στο οποίο επέβαιναν. Όσο πιο αριστερά πήγαινε το Μέσο, τόσο ανέβαινε και το μεγαλείον του πράγματος με κάποια ΜΜΕ να μιλούν για τις κοινωνικές συνθήκες και τη φτώχεια που οδηγούν αυτούς τους ανθρώπους σ’ αυτή την ενασχόληση. Κακούργα κοινωνία.
Παρατηρήσεις; Πολλές αλλά ας περιοριστούμε στις βασικές:
- Τα ναρκωτικά διακινούνται από δύο οργανώσεις. Την Tren de Aragua ένα καρτέλ κανονικότατο με το οποίο η κυβέρνηση Μαδούρο συνυπάρχει αρμονικότατα και ενίοτε του αναθέτει ατύπως το κουμάντο σωφρονιστικών ιδρυμάτων και την ELN, μια Κολομβιανή μαρξιστική οργάνωση η οποία δρα και στη Βενεζουέλα ελεύθερα, άλλωστε επιδιώκει όπως η ίδια λέει να μεταφέρει το επαναστατικό πρότυπο του Καράκας και στην Κολομβία.
- Την επιτυχημένη δηλαδή συνταγή με την οποία η πλουσιότερη χώρα της Λατινικής Αμερικής έγινε η φτωχότερη με τον κόσμο να ζει σε άθλιες συνθήκες πρώτα υπό το «επαναστατικό» καθεστώς του πατερούλη Τσάβες και έπειτα του Πατερούλη Μαδούρο. Όσο για τη φτώχεια, αυτή σίγουρα οδηγεί ένα μέρος του κόσμου στο έγκλημα, όμως κάπου ας σοβαρευτούμε. Άλλωστε εδώ μιλάμε για σοσιαλισμό.
- Κανείς δεν είδε την ίδια ευαισθησία να επιδεικνύεται όταν ο ΟΗΕ διαπίστωσε χιλιάδες θανάτους πολιτών στη Βενεζουέλα σε «επιχειρήσεις ασφαλείας» των FAES, των ειδικών δυνάμεων της Αστυνομίας, ανάμεσά τους και πολλές περιπτώσεις όπου θύματα εκτελούνται σε σπίτια τους και η σκηνή «στήνεται» ως δήθεν ένοπλη σύγκρουση ή «αντίσταση στην αρχή». Ο ΟΗΕ μίλησε μάλιστα για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας με συστηματικές δολοφονίες, βασανιστήρια, φυλακίσεις, εξαφανίσεις, σεξουαλική βία και πολλά άλλα.
Παρά το γεγονός ότι η Βενεζουέλα είναι ο αδύναμος κρίκος στις εξαγωγές ναρκωτικών στις ΗΠΑ στη λογική του ποσοστού και παρότι δεν δείχνει να ευσταθεί ο ισχυρισμός ότι η φαιντανύλη, η γνωστή και ως «ηρωίνη των φτωχών» η οποία θερίζει τις ΗΠΑ φτιάχνεται στη Βενεζουέλα η οποία κυρίως κοκαΐνη είναι που παράγει, η υπεράσπιση ενός τέτοιου καθεστώτος, έμμεσα ή άμεσα, ακόμα και η συμπάθεια την ώρα μάλιστα που οι άνθρωποι εκεί υποφέρουν είναι, όπως και να το δει κανείς κατάντημα και μάλιστα θλιβερό.
Ειδικά για ένα είδος το οποίο απολαμβάνει τις ελευθερίες της Δύσης και εν τοιαύτη περιπτώσει, διαμαρτύρεται νυχθημερόν ότι δεν του κάνουν…
Βεβαίως, υπάρχει και η αγνή και άδολη ιδεολογία, έστω κι αν οι μαρξιστικές ηγεσίες έχουν μια… ιδιαίτερη σχέση με το χρήμα, σε προσωπικό επίπεδο. Όπως ο σύντροφος Μαδούρο ο οποίος όπως αποκαλύπτεται ζήτησε από τον Ντόναλντ Τραμπ ασφαλή έξοδο από τη χώρα και μόνο 200 εκατομμύρια δολάρια από την παγωμένη περιουσία «του» για να αφήσει την εξουσία.
Ή όπως ο Μαρξ είχε γράψει στη περίφημη εκείνη επιστολή λίγο πριν το θάνατό στους Γάλλους σοσιαλιστές Γκενστ και Λαφάρκ: “Ce qu’il y a de certain c’est que moi, je ne suis pas marxiste”.
Στα ελληνικά: «Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι εγώ δεν είμαι μαρξιστής».
Κάτι θα ήξερε.