Καλά, κ. Ερχιουρμάν, σε μια win – win διευθέτηση θα χάσουν κάτι οι Τ/Κ ή μόνο οι Ε/κ;

Πήγε ο Νίκος Χριστοδουλίδης στην ΕΛΔΥΚ, σε μια τελετή, και στην ομιλία του είπε αυτό που λένε όλοι οι πολιτικοί μας. Αριστεροί, δεξιοί, κεντρώοι, ακραίοι, ακόμα και άχρωμοι. Μας έπεισαν κιόλας ότι αυτό είναι η ύστατη γραμμή άμυνας τους.
Ότι, όπως το είπε ο Πρόεδρος, «λύση του Κυπριακού χωρίς αποχώρηση των τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή, ούτε και μια διευθέτηση που θα κρατά τη χώρα δέσμια αναχρονιστικών εγγυήσεων και λογικών της ψυχροπολεμικής περιόδου της δεκαετίας του ’50».
Το άρπαξε ο νέος ηγέτης των Τουρκοκυπρίων, ο αριστερόφρων, ο διαλλακτικός με το ευρωπαϊκό προσωπείο, που έδιωξε τον Τατάρ για να φέρει τη συνεννόηση, και θύμωσε πολύ. Μάλλον, πρώτη φορά το άκουγε! Το να επιχειρεί ο Χριστοδουλίδης «να θέσει μια τέτοια προϋπόθεση είναι καθαρή ανοησία!», είπε. Θέτει μια προϋπόθεση «που γνωρίζει πως είναι αδύνατο να γίνει αποδεκτή».
Φροντίζει φαίνεται για την ωραία ατμόσφαιρα ο Ερχιουρμάν! Και, ευτυχώς, βρέθηκε μια Τουρκοκύπρια πολιτικός, του δικού του κόμματος, η Ντογούς Ντεριά, να τον καλέσει να χρησιμοποιεί πιο ειρηνική γλώσσα. Διότι, του είπε, «αν η κοινωνία ήθελε μια τέτοια προσέγγιση θα είχε εκλέξει τον Ερσίν Τατάρ». Αλλά, είναι από την μέρα που ανέλαβε την ηγεσία του κατοχικού καθεστώτος, που προσπαθεί να αποδείξει ότι είναι Τατάρ, αλλά καλύτερος Τατάρ.
Μια και «είναι αδύνατο να γίνει αποδεκτή» ως προϋπόθεση λύσης η αποχώρηση των τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων και οι αναχρονιστικές εγγυήσεις που κρατούν τη χώρα δέσμια, καλό θα ήταν να αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις από αυτό ακριβώς. Για να ξέρουμε πού στεκόμαστε. Άλλωστε, όλα τα άλλα συζητήθηκαν σε όλους τους κύκλους διαπραγμάτευσης και έφτασαν σε ένα πολύ προχωρημένο σημείο. Μόνο αυτό απομένει να συζητηθεί εξαντλητικά, γιατί να το αποφεύγουμε;
Μόνο ο Νίκος Αναστασιάδης (και είναι επιτυχία του, ό,τι και να λένε οι αλλοτριωμένοι εγκέφαλοι του Κυπριακού) κατάφερε να το ανοίξει στο Κραν Μοντάνα όπου για πρώτη φορά αναγκάστηκε η ίδια η Τουρκία να τοποθετηθεί ενώπιον του Γενικού Γραμματέα. Ξέρουμε πώς τοποθετήθηκε, τα είπαμε πολλές φορές. Τώρα, λοιπόν, που και ο καλός Ερχιουρμάν το λέει με δικά του λόγια -ότι είναι ανοησία κι ότι είναι αδύνατο να γίνει αποδεκτό- (ο Τσαβούσογλου το έλεγε με άλλα λόγια: «Mηδέν εγγυήσεις μηδέν στρατεύματα, είναι ένα όνειρο»), πρέπει να μάθουμε τι έχουν να κερδίσουν οι Ελληνοκύπριοι σε μια διευθέτηση win – win (κι αυτό το win – win ο Ερχιουρμάν το είπε) όταν αυτό που τους καίει είναι εκτός συζήτησης.
Γιατί να συμφωνήσουν οι Ε/κ δύο κράτη ή δύο ισότιμα κρατίδια εάν δεν θα φύγει η Τουρκία, δεν θα φύγουν οι έποικοι, δεν θα πάρουν πίσω τη γη τους. Ούτε Αμμόχωστο, ούτε Μόρφου, ούτε Κερύνεια, μας λένε. Γιατί να συμφωνήσουν έστω και την ΔΔΟ, αν θα μοιραστούν όσα πέτυχαν με την ένταξη στην ΕΕ, θα μοιραστούν το φυσικό αέριο, θα χάσουν την όποια ασφάλεια της Κυπριακής Δημοκρατίας, θα παραδώσουν τη διοίκηση του κράτους στο 18% του πληθυσμού με τα βέτο της «αποτελεσματικής συμμετοχής», κι ένα σωρό άλλες παραχωρήσεις που έγιναν ήδη στο βωμό της λύσης…
Αν ήταν να απαλλαγούν από την Τουρκία για να δημιουργηθούν οι συνθήκες για μια ειρηνική, ανεξάρτητη, ευημερούσα χώρα, να το κάνουν. Αλλά, αφού αυτό αποκλείεται εκ των προτέρων τι είναι αυτό που θα διαπραγματευτούμε; Πόση εξουσία θα έχουν οι Τουρκοκύπριοι στην κεντρική κυβέρνηση ενός κράτους, που θα ελέγχει η Τουρκία; Και με ποιον τρόπο θα μπει το τ/κ κρατίδιο στην ΕΕ;
Οι Ελληνοκύπριοι έχουν να κερδίσουν τη λύση, θα πει κάποιος. Μα, όντως; Με την Τουρκία μέσα στο νησί να ελέγχει και τους Ελληνοκύπριους και τους Τουρκοκύπριους; Και να είναι εγγυήτρια και για το ελληνοκυπριακό κρατίδιο; Να μας πουν, τουλάχιστον για να καταλάβουμε, στη win – win διευθέτηση που ψάχνουμε, ξέρουμε τι θα δώσουν και τι έχουν να χάσουν οι Ελληνοκύπριοι. Οι Τουρκοκύπριοι και η Τουρκία τι θα χάσουν; Πού θα υποχωρήσουν; Τι θα δώσουν από τα παράνομα τετελεσμένα τους για να επέλθει η λύση; Ή αυτό δεν είναι προς συζήτηση;
Φωτογραφία: Αμμόχωστος.