«Και ποιος δεν ευχήθηκε κάποτε τον θάνατο του πατέρα του;»

Μια σκοτεινή φράση του αβυσσαλέου Ντοστογιέφσκι στους «Αδελφούς Καραμαζώφ», θυμήθηκε η συγγραφέας Μάρω Βαμβουνάκη με αφορμή τη δολοφονία του διάσημου Αμερικανού σκηνοθέτη, Ρομπ Ράινερ και της συζύγου του, που βρέθηκαν νεκροί στο σπίτι τους στο Λος Άντζελες την Κυριακή.
Η Αστυνομία συνέλαβε τον γιο τους Νικ ως ύποπτο για φόνο. Δεν έχει υποδείξει κανένα κίνητρο στην υπόθεση ή κάποια στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι η πολιτική και η κριτική του Ράινερ προς τον Τραμπ έπαιξαν κάποιο ρόλο.
Και συνεχίζει η σπουδαία μας λογοτέχνιδα:
«Ο Ράινερ έχει σκηνοθετήσει εξαιρετικά επιτυχημένες ταινίες σαν το θρίλερ “Misery” που μας είχε κόψει την ανάσα. Αλλά να που η απρόβλεπτη, άπιαστη ζωή του επεφύλασσε ένα σκληρότερο προσωπικό θρίλερ.
Και για άλλη μια φορά αναρωτιόμαστε, τι είναι εκείνο που ωθεί κάποια παιδιά να σκοτώνουν τους γονείς τους, όχι σπανιότατα, δυστυχώς. Το ότι αναγράφεται μετά πως πάσχουν από ψυχολογικά προβλήματα ή παίρνουν ουσίες δεν καθησυχάζει το ερώτημα.
Θυμάμαι θεραπευόμενό μου, να μου εξομολογείται: “Ήρθα σε εσάς για να καταφέρω να σκοτώσω τη μάνα μου”. Ασφαλώς θεώρησα ότι το εννοούσε συμβολικά, αλλά να που συμβαίνει το συμβολικό κάποτε να γίνεται πραγματικό».
Και καταλήγει με την αναφορά στην πιο πάνω φράση του Ντοστογιέφσκι από το σπουδαίο του μυθιστόρημα.
«Μας ανατριχιάζει, αντιδρούμε, όμως;…
Πού οδηγεί μια προσωπικότητα το γονεϊκό τραύμα, η έλλειψη, πόσο διαρκεί; Τι άγρια σύγκρουση και πόση αμφιθυμία παίζεται μέσα σε μια ψυχή από θυμό προς τον γονιό, όπως ίσως και πριν μέσα στον γονιό για τον δικό του γονέα.
Δεν είναι βέβαια απλό να απαντήσουμε σε ένα τέτοιο ζήτημα για το οποίο έχουν χυθεί ωκεανοί μελάνης. Απλώς, να υπογραμμίσουμε την απίστευτη ευαλωτότητα της οικογενειακής ζωής, την οποία τόσο εξυμνούμε και να προσέχουμε βαθύτερα την ιερή σχέση με τα παιδιά».
Η άλλη πτυχή αυτής της ιστορίας, αποκαλύπτει μία ακόμα «δολοφονία». Από τον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.
Ο Ντόναλντ Τραμπ επέκρινε τον Ράινερ με ανάρτησή του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, λέγοντας χωρίς αποδεικτικά στοιχεία, ότι και οι δύο «φέρεται» να πέθαναν «λόγω του θυμού που προκάλεσε σε άλλους (ο ηθοποιός) όταν μίλησε για το “Σύνδρομο Διαταραχής Τραμπ”. Για μένα! Ναι, ο Ράινερ ήταν σφοδρός επικριτής μου. Του Προέδρου».
Μια δήλωση που όλα τα σοβαρά δυτικά μέσα ενημέρωσης, αποδοκιμάζουν μετά βδελυγμίας. Μερικά, αποκαλούν τον πρόεδρο των ΗΠΑ επιεικώς αισχρό…
ΥΓ: Θα πρόσθετα και το «άξεστος»!
Στα δικά μας τώρα, εισπράττω ως θετικές τις τελευταίες εξελίξεις που φαίνεται να οδηγούν σε μια νέα προσπάθεια αναζωογόνησης του Κυπριακού, που ήταν σε μια παρατεταμένη χειμερία νάρκη.
Περιμένοντας τι; Σκέφτομαι. «Να ωριμάσουν οι συνθήκες;», όπως λέγεται κάθε φορά από μερικών Κυπρίων τις κοινότητες που έχουν άλλον γαλαξία – παραφράζοντας στίχο του αγαπημένου μου Σαββόπουλου.
Πραγματικά. Αντί να ξεψαχνίζουν κάθε φορά με υποκειμενική σχολαστικότητα εκείνες τις λεπτομέρειες που θα μπορούσαν να χαλάσουν το όλον, γιατί δεν δοκιμάζουν τη σοφή ιατρική συνταγή ότι η δράση είναι πιο ευεργετική από την αντίδραση;
Εάν είναι, εκ των προτέρων, να απορρίπτουμε ό,τι πέσει στο τραπέζι, δεν καταλαβαίνουμε ότι έτσι βοηθάμε τον αντίπαλο (για μένα, συνομιλητή), να τρίβει τα χέρια του και να συνεχίσει τη ζωή του;
Τόσο εύκολοι ήμασταν ως τώρα. Θα έπρεπε να μας ευγνωμονούν!
Εικονογράφηση: Από τις πρώτες εκδόσεις του βιβλίου «Αδελφού Καραμαζώφ». Που, στο εξώφυλλο, είναι σαν να παίζουν την τύχη της χώρας τους στα ζάρια!…