Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του

Βρε τους αφιλότιμους! Είναι και θρασύτατοι. Αντί να το βουλώσουν βγάζουν τη γλώσσα τους περίπατο. Αυτοί που έκαναν τον Νίκο Αναστασιάδη δυο φορές Πρόεδρο της Δημοκρατίας, θέλουν να φορτώσουν σε άλλους όσα έκανε ή δεν έκανε και οι ίδιοι παριστάνουν τα αγιούθκια.
«Ο κάθε ψευδο-πατριώτης προσφέρει καταφύγιο στον κάθε απατεώνα», γράφει ο Μακάριος Δρουσιώτης. Ψευδο-πατριώτη μάλλον εννοεί εμένα και απατεώνα εννοεί τον Αναστασιάδη. Διότι, γράφει, «ο Αρ. Μιχαηλίδης υιοθετεί τα όσα διηγήθηκε ο Αναστασιάδης», σχετικά με τοποθετήσεις του Χρήστου Στυλιανίδη στο Κολλέγιο των Επιτρόπων, όταν ήταν Επίτροπος, μετά το ναυάγιο του Κραν Μοντάνα. Τα έγραψα χθες επί λέξη. Σε εισαγωγικά. Δεν άλλαξα ούτε λέξη. Αλλά, δεν έπρεπε να τα γράψω, λέει, ή έπρεπε να τα διερευνήσω διότι «ο Αναστασιάδης δεν έχει την καλύτερη σχέση με την αλήθεια, ενώ το ταλέντο του στην ηθοποιία είναι αξιοθαύμαστο».
Τι ωραία που τα λένε! Όταν τον έβγαζαν Πρόεδρο γιατί δεν μας είπαν ότι δεν έχει σχέση με την αλήθεια και ότι έχει ταλέντο στην ηθοποιία; Ή, όταν έκανε εκστρατείες ως επικεφαλής του θιάσου τους κι έλεγε παραμύθια υπέρ του σχεδίου Ανάν. Δεν με ενδιαφέρει λοιπόν να διερευνήσω. Δημοσίευσα ακριβώς όσα είπε στην τηλεόραση, δημοσίως τα είπε, κι όποιος επηρεάζεται ας του απαντήσει. Ας βγάλουν τα μάτια τους, για να πω το ήμαρτον μου, ολίγον με ενδιαφέρει.
Με τον Νίκο Αναστασιάδη δεν είχα ποτέ ταύτιση, αν ενδιαφέρει κανέναν. Ειδικά μετά το 2004, που ήθελε με πάθος και παραπλανητικά να μας φορτώσει (μαζί με όλους αυτούς που σήμερα τον βρίζουν) μια λύση που θα μας έδενε χειροπόδαρα και θα μας έριχνε εσαεί στην αγκαλιά της Τουρκίας. Αλλά τον σέβομαι επειδή είναι ικανότατος πολιτικός, πολύ πιο ντόμπρος από τα πομούσουρα που παριστάνουν τους πολιτικούς, και επειδή επίσης, όταν διαπίστωσε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων την ωμή πραγματικότητα στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και τους έστειλε όλους στον αγύριστο. Μαζί και αυτούς που τον λάτρευαν, διότι νόμιζαν πως θα τον χρησιμοποιήσουν για να μπει μπροστά να ανοίξει την εποχή των ξεπουλημάτων. Και για να εξηγούμαστε, τον πιστεύω περισσότερο από τους κατεργαράκους και τους προβοκάτορες.
Αυτοί, λοιπόν, έπρεπε να ντρέπονται σήμερα. Διότι, αν ισχύουν όσα λένε για τον Αναστασιάδη –ότι είναι διεφθαρμένος, ότι είναι ο «κάθε απατεώνας», ότι είχε τη λύση στα χέρια του και την κλώτσησε, ότι είναι ψεύτης, ότι είναι μαφιόζος, ότι θέλει δύο κράτη, και πολλά άλλα– σημαίνει ότι ξεγέλασαν τον λαό και τον έπεισαν ως κοινοί απατεώνες να τον αναδείξει δυο φορές στην προεδρία. Δεν ντρέπονται όμως, μιλούν ακόμα! Τόσο θράσος! Φταίμε εμείς, που επικρίναμε τον Αναστασιάδη για τις θέσεις του στο Κυπριακό και όχι αυτοί που τον στήριζαν φανατικά, με τόσα που τον διακοσμούν σήμερα ως να είναι ο χειρότερος των ανθρώπων; Σήμερα που δεν είναι στην εξουσία, φυσικά!
Όπως θα έπρεπε να ντρέπονται να μας κάνουν μαθήματα και πολλοί άλλοι παρόμοιοι και παρόμοιες. Όπως, για παράδειγμα, η κυρία Ερατώ, η γνωστή, που κάθε μέρα μοιράζει ευθύνες στο «απορριπτικό μέτωπο». Της ίδιας συνομοταξίας. Υπήρξαν υπουργοί, υπήρξαν μέλη στις διαπραγματευτικές ομάδες, συνομιλούσαν για το Κυπριακό με Τούρκους, Ηνωμένα Έθνη, πρέσβεις, Ευρωπαίους, Αμερικάνους, και όταν απομακρύνθηκαν από τις θεσούλες τους πουλούν πνεύμα και παραδίδουν μαθήματα στους υπόλοιπους για το τι πρέπει να κάνουν για να λύσουν το Κυπριακό.
Αυτοί γιατί δεν το έλυσαν; Ποιος τους εμπόδισε; Εμείς που γράφουμε απλώς τη γνώμη μας; Ούτε εξουσία είχαμε ποτέ, ούτε αποφάσεις παίρναμε ποτέ, ούτε κατοικοεδρεύσαμε ποτέ στο προεδρικό μέγαρο, δίπλα από κάποιον Πρόεδρο, έμμισθοι και παρατρεχάμενοι να του δίνουμε συμβουλές και να ορίζουμε τη μοίρα του λαού. Ας ντραπούν και λίγο. Δεν κόβεται η μουτσούνα τους; Και θα μας πουν και ψευδο-πατριώτες! Άτε, ρε Μακάριε, πήγαινε να δεις αν έρχομαι, γιε μου.