«Ισότητα» με φόρεμα… Μήπως να βάλουμε και γόβες να αναβοσβήνουν;

Επιτέλους λύσαμε τα θέματα μισθολογικής ανισότητας ανδρών – γυναικών, αντιμετωπίσαμε την ενδοοικογενειακή βία με θύματα τις γυναίκες, και εξαλείψαμε κάθε σεξιστική έκφανση της καθημερινότητας μας… τι μας έμεινε; Να βάλουμε φούστα στις σιλουέτες στα φώτα τροχαίας και να γίνουμε Σκανδιναβία της Μεσογείου.
Αν προσπαθούμε να δούμε σοβαρά την παράσταση που έστησαν ο Υπουργός Συγκοινωνιών και η Επίτροπος Ισότητας, η νέα φιγούρα στα φώτα υπόσχεται επανάσταση με μισό βήμα στο πεζοδρόμιο. Αν δούμε ρεαλιστικά την κατάσταση, είναι μια χαριτωμένη πινελιά που κάνει το κράτος να φαίνεται προοδευτικό χωρίς να κουνήσει ούτε μια πέτρα από εκείνες που σκοντάφτεις στις διαβάσεις πεζών.
Το πρόβλημα δεν είναι η φιγούρα. Το πρόβλημα είναι η ιδέα ότι αλλάζεις τον κόσμο με κόκκινα και πράσινα ανθρωπάκια με φούστες και παντελόνια. Θα μπορούσαμε το ίδιο εύκολα να ζωγραφίσουμε κράνος στους μοτοσικλετιστές του κόκκινου και να πούμε ότι μειώσαμε τα τροχαία ή να κολλήσουμε ένα χαμόγελο στη ράμπα που είναι κατειλημμένη από παρκαρισμένο όχημα και να ανακοινώσουμε ότι έγινε φιλική προς τα άτομα με αναπηρία. Η πραγματική πρόοδος δεν είναι καρναβάλι. Απαιτεί έργα και όχι στάμπες.
Εφόσον όμως άνοιξε η όρεξη της σημειολογίας, ας το πάμε μέχρι τέλους.
Υπάρχουν γυναίκες που δεν φορούν φορέματα. Τί κάνουμε με αυτές; Να βάλουμε παντελόνι στο πράσινο; Και οι άνδρες με μακριά μαλλιά; Μήπως να προσθέσουμε μια αλογοουρά στο πορτοκαλί;
Η γραφιστική φαντασία δεν έχει όρια, η λογική της οδικής ασφάλειας όμως έχει. Θέλει απλό, καθολικά αναγνωρίσιμο σύμβολο που δεν σηκώνει παρερμηνείες, γιατί στην άκρη της διάβασης δεν κάνεις ιδεολογική συζήτηση. Περνάς ή δεν περνάς.
Και έρχεται η σοβαρή ερώτηση που σύντομα θα κληθούν να απαντήσουν ο κ. Βαφεάδης και η κα Χριστοδούλου. Αν θελήσουν οι γκέι, οι λεσβίες και οι τρανς να διεκδικήσουν ισότητα και ορατότητα και άλλες τέτοιες χαριτωμενιές με δικές τους φιγούρες, τι θα κάνουμε; Θα στήσουμε πασαρέλα ταυτοτήτων στις διασταυρώσεις; Θα έχουμε διαφορετική φιγούρα πρωί και διαφορετική βράδυ για να μη μείνει κανείς παραπονεμένος; Θα συνεδριάζει επιτροπή συμβόλων από ενδυματολόγους για να αποφασίσει αν το πράσινο είναι φέτος στη μόδα και αποτυπώνει αρκετή ποικιλομορφία;
Η κοινωνική αναγνώριση δεν είναι καρναβάλι. Οι άνθρωποι αξίζουν ίσα δικαιώματα στον μισθό, στην προστασία από κακοποίηση, στην πρόσβαση σε υγεία και εκπαίδευση. Αυτά κρίνονται στη Βουλή, στα υπουργεία, στα δικαστήρια. Όχι στα λαμπάκια των διαβάσεων και των διασταυρώσεων.
Αν θέλουμε να κάνουμε κάτι που να έχει ουσία, ας μετρήσουμε χρόνο διέλευσης για πεζούς που δεν τρέχουν να προλάβουν το πράσινο πριν γίνει κόκκινο, ας βάλουμε αντίστροφη μέτρηση σε κάθε διασταύρωση, ας φωτίσουμε σωστά επικίνδυνα σημεία, ας φροντίσουμε οι ράμπες να μην είναι διακοσμητικές. Ας τοποθετήσουμε έξυπνα φανάρια που διαβάζουν την κίνηση και δίνουν προτεραιότητα όταν υπάρχει ανάγκη. Ας καταγράψουμε βλάβες και να τις διορθώνουμε γρήγορα. Εκεί κρίνεται ο σεβασμός στον άνθρωπο, είτε φοράει τακούνια είτε αθλητικά παπούτσια.
Η ισότητα δεν είναι θέαμα. Είναι συμβόλαιο. Στήνεται με διαφάνεια στις αμοιβές, με κανόνες σεβασμού στους χώρους εργασίας, με γονική άδεια που δεν τιμωρεί τη μητρότητα, με δομές που στηρίζουν την οικογένεια, με ουσιαστική παιδεία. Αν αυτά προχωρούν, ας βάλουμε όποια φιγούρα θέλουμε και ας κάνουμε και συλλεκτικές εκδόσεις. Αν δεν προχωρούν, το φανάρι με φόρεμα είναι ακόμα μια κιτς έκφανση της κυπριακής κωμωδίας.
Ας αφήσουμε λοιπόν τα φώτα να κάνουν τη δουλειά τους. Κόκκινο, πορτοκαλί, πράσινο. Τα υπόλοιπα είναι για τα πανηγύρια, στα οποία διαπρέπουμε.