Η φτώχεια με βαλίτσα και τα σαλέ στην Αράχωβα

Στις γιορτές, τα καταλύματα δεν έχουν διαβάσει ότι «ο κόσμος δεν έχει»
Αν η
Ελλάδα ήταν τόσο ρημαγμένη όσο την περιγράφουν οι μόνιμες μοιρολογίστρες των πάνελ και των κομματικών ανακοινώσεων, θα έπρεπε να βλέπεις άδειους δρόμους, άδειες τσέπες, άδειες κλίνες. Αντ’ αυτού βλέπεις μια χώρα που γκρινιάζει με γεμάτο στόμα.
Στους αγρότες, για παράδειγμα, το κράτος δεν μιλάει με ποιήματα αλλά με μεταφορές χρημάτων. Το 2025 προβλέπεται να καταβληθούν 3,3 δισ. ευρώ μέσω ΟΠΕΚΕΠΕ έναντι 2,7 δισ. το 2024, δηλαδή 600 εκατ. περισσότερα, από ευρωπαϊκά κονδύλια του δεύτερου πυλώνα της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής. Μια αύξηση γύρω στο 22%, για να μην παριστάνουμε ότι δεν ξέρουμε αριθμητική όταν δεν μας βολεύει. Την ίδια ώρα τα λαμόγια του ΟΠΕΚΕΠΕ έχουν βρεθεί με χειροπέδες και ακολουθούν κι άλλοι.
Στις γιορτές, τα καταλύματα δεν έχουν διαβάσει ότι «ο κόσμος δεν έχει». Σε πολλούς ορεινούς προορισμούς, οι πληρότητες για Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά αγγίζουν το 90%, ενώ σε δημοφιλείς περιοχές, όπως η Αράχωβα και τα Καλάβρυτα οι πληρότητες είναι κοντά στο 100%. Βεβαίως, για να είμαστε δίκαιοι, υπάρχουν και περιοχές που χτυπήθηκαν από ακυρώσεις και πιέστηκαν σημαντικά, λόγω των μπλόκων των αγροτών. Δεν θα ισυριστώ επίσης πως όλοι κολυμπάνε στο χρήμα αλλά άλλο οι ανισότητες και τα σκαμπανεβάσματα της αγοράς και άλλο το παραμύθι ότι «όλοι πεινάνε, πάντα και παντού».
Και μέσα στην ίδια εικόνα «καταστροφής», οι καταθέσεις του ιδιωτικού τομέα αυξήθηκαν κατά 3,1 δισ. ευρώ στο δεκάμηνο του 2025, φτάνοντας τα 206 δισ. ευρώ. Δηλαδή, δεν μιλάμε για κοινωνία που ζει με το κέρμα στο χέρι, μιλάμε για κοινωνία που αποταμιεύει, έστω άνισα, έστω και ανομοιόμορφα.
Για τα ταξίδια στο εξωτερικό, η «δυστυχία» πήρε θέση στο τσεκ ιν. Στο πρώτο εννεάμηνο του 2025 καταγράφεται αύξηση 20% στους Έλληνες ταξιδιώτες στο εξωτερικό και αύξηση 20% στη συνολική δαπάνη. Παράλληλα, οι ταξιδιωτικές πληρωμές των Ελλήνων στο εξωτερικό εμφανίζονται αυξημένες κατά 28,4% στο ίδιο διάστημα. Δεν είναι «μια βόλτα για ψωμί», είναι επιλογές κατανάλωσης που δείχνουν αυτοπεποίθηση, ή τουλάχιστον ικανότητα να ξοδέψεις.
Και στους μισθούς, οι αριθμοί δεν συμφωνούν με το διαρκές μνημόσυνο. Ο μέσος μισθός στον ιδιωτικό τομέα εμφανίζεται στα 1.342 ευρώ το 2024 από 1.251 ευρώ το 2023, δηλαδή αύξηση 7,2%. Δεν θα αναφερθώ στο μαύρο χρήμα και τη φοροδιαφυγή γιατί κανείς δεν ξέρει το εύρος τους.
Οπότε το έργο έχει δύο παράλληλες σκηνές. Στη μία, μια χώρα που κινείται, κλείνει δωμάτια, ταξιδεύει, καταθέτει, εισπράττει επιδοτήσεις, ανεβάζει μισθούς. Στην άλλη, οι επαγγελματίες της κατάρρευσης που δεν αντέχουν την πραγματικότητα όταν δεν τους δίνει δραματικό αφήγημα. Η φτώχεια είναι υπαρκτή για συγκεκριμένους ανθρώπους και συγκεκριμένες ομάδες. Η «καθολική δυστυχία» όμως, όπως πλασάρεται, θυμίζει προϊόν από ταινία της δεκαετίας του ’60 με τον Βασιλάκη Καΐλα και τη Μάρθα Βούρτση.
Μ.Κα.