Η πίσω πλευρά της εικόνας του «οικονομικού θαύματος»

Του Χρήστου Χαραλάμπους
Συχνά ακούμε να λένε ότι η Λεμεσός αποτελεί την ατμομηχανή της οικονομίας του τόπου, κι αυτό είναι κάτι που όντως ισχύει, αφού η πόλη έχει συγκεντρώσει εδώ και αρκετά χρόνια όλη την «αφρόκρεμα» των μεγαλοεπενδυτών, Κυπρίων και ιδιαίτερα ξένων, που στο επίκεντρο της επιχειρηματικής δράσης τους βρίσκονται όχι μόνο οι κατασκευές και ο τουρισμός, αλλά κυρίως ο τομέας της έρευνας και της τεχνολογίας και, βέβαια, οι χρηματοοικονομικές υπηρεσίες.
Αυτό το «οικονομικό θαύμα», όμως, που καταγράφει η Λεμεσός, αποτελεί μόνο τη μία όψη του νομίσματος. Αυτή που αρέσκονται να προβάλλουν με περηφάνια οι άμεσα εμπλεκόμενοι (κυβέρνηση και ιδιώτες). Υπάρχει όμως και η άλλη όψη του νομίσματος, αυτή που την βλέπει, ή καλύτερα την αισθάνεται, στην καθημερινότητά της, η κοινωνία, γιατί σε αντίθεση με τη συνεχή οικονομική σφριγηλότητα που καταγράφει η πόλη ως απότοκο της έντονης επιχειρηματικής δραστηριότητας, η πλειοψηφία της κοινωνίας της Λεμεσού όχι μόνο δεν έχει κανένα όφελος από αυτή την οικονομική δυναμική, αλλά υποφέρει κάτω από τα βάρη που, σε κάποιο βαθμό, έχουν την πηγή και την αιτία τους στην «οικονομική ευμάρεια».
Ο κόσμος της Λεμεσού υποφέρει κάθε μέρα και πιο πολύ από μια σειρά δεδομένων που προέκυψαν τα τελευταία χρόνια μέσα από την περιβόητη ανάπτυξη, τις μεγάλες επενδύσεις και το «οικονομικό θαύμα» για το οποίο κυβέρνηση και επιχειρηματίες κοκορεύονται με κάθε ευκαιρία, επικαλούμενοι ζηλευτούς ρυθμούς ανάπτυξης και παραθέτοντας αριθμούς και στατιστικές. Πράγματι, οι αριθμοί ευημερούν, όπως και εκείνοι που τους επικαλούνται, όμως καθόλου δεν ευημερούν οι άνθρωποι.
Όλοι εκείνοι που δεν ασχολούνται με την εκμετάλλευση της γης και των ακινήτων (που δεν τα έχουν άλλωστε), όλοι εκείνοι που δεν έχουν συνεργασίες με ντόπιους και ξένους μεγαλοεπενδυτές αλλά παλεύουν καθημερινά να βγάλουν τον μήνα τους μέσα από τις πενιχρές επαγγελματικές αμοιβές τους, σίγουρα δεν ευημερούν μέσα στην ευημερούσα πόλη τους.
Είναι ο πολύς κόσμος που απελπισμένα ψάχνει εδώ και χρόνια τρόπους για μια αξιοπρεπή στέγη χωρίς να το κατορθώνει, αφού η «οικονομική ευμάρεια» της Λεμεσού έχει καταστήσει απρόσιτα τα ενοίκια ακόμα και για ένα δωμάτιο, ενώ η ιδιοκατοίκηση αποτελεί πλέον προνόμιο για τους οικονομικά εύρωστους, που είναι και οι ολίγοι. Είναι οι χιλιάδες οικογενειάρχες που κυνηγούν καθημερινά ένα μεροκάματο, οι συνταξιούχοι που περιμένουν πώς και πώς να αλλάξει ο μήνας για να τους γίνει το εξευτελιστικό έμβασμα και όλοι οι άλλοι που βρέθηκαν στην ανάγκη να στηρίζουν την επιβίωσή τους σε πενιχρά επιδόματα.
Αυτή είναι η πίσω πλευρά της εικόνας του «οικονομικού θαύματος» που χαρακτηρίζει τη Λεμεσό. Και με αυτή τη σκληρή πραγματικότητα που βιώνει η κοινωνία, κανένας δεν έχει το δικαίωμα να περηφανεύεται που η Λεμεσός αποτελεί την κινητήρια δύναμη της οικονομίας του τόπου.