Η Ομόνοια «ΦΩΝΑΖΕΙ» δυνατά πλέον πως μόνο ο εαυτός της μπορεί να τη ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ

Ήταν ένα από τα παιχνίδια που κρύβουν πολλές παγίδες αυτό με την ΕΝΠ, αφού όλοι περιμένουν πως θα κερδηθεί, αλλά κανένα παιχνίδι δεν κερδίζεται χωρίς κόπο και προσπάθεια.
Φάνηκε άλλωστε και στο σημερινό παιχνίδι πως παρά το 2-0, η επικράτηση δεν ήρθε καθόλου εύκολα. Δόθηκαν πολλές μάχες και μονομαχίες για να έρθει το διπλό.
Από εκεί και πέρα δεν έχει και πολλή νόημα να συζητήσουμε ή να αναλύσουμε το αγωνιστικό. Η Ομόνοια ήταν καταφανώς ανώτερη και δίκαια κέρδισε.
Αυτό που μπορούμε να συζητήσουμε είναι το πόσο πολύ πιστεύουν οι παίκτες των «πρασίνων» πως στο τέλος θα κερδίσουν το παιχνίδι ότι κι αν γίνει. Δηλαδή πιέστηκε κάποια φάση η ομάδα της Λευκωσίας αλλά το έβλεπες πως δεν θα άφηνε κανένας την εστία του να παραβιαστεί, ό,τι κι αν δοκίμζε ο αντίπαλος.
Όποιος κληθεί να αγωνιστεί, σε οποιαδήποτε θέση, δίνει τον καλύτερο του εαυτό και όλοι είναι διατεθειμένοι να… «θυσιαστούν» για το σύνολο.
Ο Σεμέδο έφτασε εκτός των 7 γκολ που πέτυχε και τις 4 ασίστ ενώ τις 4 ασίστ έφτασε επίσης και ο Τάνκοβιτς. Τα 4 γκολ έφτασε ο Μαέ ενώ ο Γιόβετιτς πέτυχε ένα πανέμορφο τέρμα μετά το πέναλτι που κέρδισε την προηγούμενη αγωνιστική.
Μια τετράδα «φωτιά», ικανή να βάλει δύσκολα σε κάθε αντίπαλο. Το έπραξε άλλωστε και απέναντι στους περσινούς πρωταθλητές.
Η Ομόνοια ουσιαστικά απέδειξε μια ακόμη αγωνιστική ότι ο πιο δύσκολος της αντίπαλος είναι ο εαυτός της. Ευκαιρίες δημιουργεί σε κάθε ματς, το θέμα είναι να τις αξιοποιεί. Όταν το πράττει, το θέμα είναι το που θα σταματήσει το κοντέρ. Όσο γι’ αυτές που δέχεται, είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Ακολουθεί η Λωζάνη και ακολούθως το ντέρμπι «αιωνίων» με το ΑΠΟΕΛ. Δύο ματς που θεωρούμε θα επιβεβαιώσουν τον τίτλο μας σε μεγάλο βαθμό, ιδιαίτερα αναλόγως των αποτελεσμάτων που θα έχουν οι «πράσινοι».
Για την ώρα απολαμβάνουν την μοναξιά της κορυφής και το δικαιούνται με βάση και την απόδοση που έχουν στον αγωνιστικό χώρο.
Σάββας Πηλακούτας