Η κυβέρνηση που έχασε τον έλεγχο και ψάχνει ακόμη τον Χριστόφια…

Του Παναγιώτη Πενταλιώτη
Εμπεδώνεται πια στη συλλογική μνήμη της κοινωνίας πως η κυβέρνηση Χριστοδουλίδη έχει χάσει εντελώς τον έλεγχο πολιτικά, θεσμικά και ηθικά. Αντί να αναλάβει ευθύνες, ανέσυρε από τα συρτάρια τη γνωστή της μέθοδο: την «Κάρτα Χριστόφια». Δεκατρία χρόνια πίσω, το ίδιο φτηνό τέχνασμα.
Κάθε μέρα που περνά αποκαλύπτει ένα καθεστώς ασυνεννοησίας, προχειρότητας και πολιτικής υποκρισίας, το οποίο οι ίδιοι βαφτίζουν «μεταρρυθμιστική πορεία». Άνθρωποι που όταν τους ασκείται κριτική, θυμούνται όχι την προηγούμενη κυβέρνηση, αλλά την προ-προηγούμενη.
Γιατί; Επειδή η διακυβέρνηση Χριστοδουλίδη δεν είναι τίποτα άλλο παρά η φυσική συνέχεια της προηγούμενης. Τι να φταίξουν; Ποιον να κατηγορήσουν; Τους δικούς τους; Κάποιοι βρίσκονται ακόμα στην κυβέρνηση. Η κυβέρνηση του πολιτικού του πατέρα, Νίκου Αναστασιάδη, απλώς άλλαξε βιτρίνα και έγινε πιο ερασιτεχνική. Μια διακυβέρνηση που επιβιώνει πίσω από μισές αλήθειες και επικοινωνιακά τεχνάσματα, μεταθέτοντας ευθύνες όπου βολεύει: ο «νέος» με «νέες» αξίες που ήθελε και την Αριστερά μαζί του, φταίει συνήθως… την Αριστερά.
Την ίδια ώρα, ο υπόκοσμος κάνει κουμάντο στις φυλακές και στους δρόμους, και η κυβέρνηση Χριστοδουλίδη κάνει κουμάντο μόνο στην επικοινωνία. Από το Μεταναστευτικό μέχρι την εγκληματικότητα, φταίει πάντα κάποιος άλλος: το ΑΚΕΛ και σε επείγουσες περιπτώσεις ο Χριστόφιας.
Και ενώ η κοινωνία ζητά απαντήσεις, η κυβέρνηση επιδίδεται στο αγαπημένο της σπορ: να παίζει επικοινωνία με δικαιολογίες. Ο Υπουργός Δικαιοσύνης, κ. Χαρτσιώτης, δήλωσε με απίστευτη ψυχραιμία ότι «δεν γίνεται να μηδενίσουμε την εγκληματικότητα». Λες και το ζήτησε κανείς. Δεν ζητάμε θαύματα, ζητάμε να μη φοβόμαστε να πάμε στη δουλειά χωρίς να μας πετύχει καμιά «ανεξάρτητη» μέρα μεσημέρι. Θα ήταν επίσης προτιμότερο από τους υπουργούς του Νίκου Χριστοδουλίδη να μη συγκρίνονται ληστείες, για παράδειγμα στο Λούβρο, με δολοφονίες μέρα μεσημέρι, γιατί αυτό δείχνει ότι ο ερασιτεχνισμός τους περνάει καλά και αυτό βγαίνει προ τα έξω.
Όλοι μπορούν να φταίνε, εκτός από τους ίδιους. Αν, λέμε τώρα, μια μέρα έριχναν ευθύνη πάνω τους, υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να λυθεί το πρόβλημα του Υδατικού και να δούμε βροχή. Μια φορά να το παραδεχτούν, θα ανοίξουν οι ουρανοί. Ίσως να πρέπει να το σκεφτεί η Μαρία Παναγιώτου σαν τη fatality card, θα της στοιχίσει βέβαια την καρέκλα, αλλά το κοινωνικό καλό υπερτερεί.
Στο Μεταναστευτικό, η κυβέρνηση επικαλέστηκε με θράσος ότι δήθεν «καθυστερεί» στη Βουλή το νομοσχέδιο, προσπαθώντας να στοχοποιήσει το ΑΚΕΛ. Μόνο που, όπως αποκαλύφθηκε, οι ίδιοι είχαν ενημερώσει τη Βουλή πως ετοιμάζουν νέο, ευρύτερο πλαίσιο και νομοσχέδιο. Και οι «επείγουσες αλλαγές» που επικαλούνται; Προϊόν… δικών τους λαθών. Οι ίδιοι έγραψαν λάθος, οι ίδιοι που το έφεραν πρόχειρα στη Βουλή, οι ίδιοι τώρα ψάχνουν ποιον να κατηγορήσουν.
Το πιο ανησυχητικό, ωστόσο, είναι η σταδιακή ιδεολογική σύμπλευση με το ΕΛΑΜ, με τον Χριστοδουλίδη να κινείται με το βλέμμα στραμμένο στις Προεδρικές του 2028. Όχι, δεν είναι νωρίς. Για έναν άνθρωπο που ξεκίνησε την προεκλογική του 2023 από το 2017, θα έλεγα πως… μάλλον έχει αργήσει.