Η κοντοφθαλμία βλάπτει σοβαρά την πόλη…

Του Τάσου Περδίου
Όπως βλέπετε στην κάτω φωτογραφία -και σε άλλες που ήδη έχουν κυκλοφορήσει- η πρώτη ματιά από τα αποτελέσματα της ανάπλασης των κεντρικών εμπορικών δρόμων της Λάρνακας φέρνει στο φως ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα. Το πριν και το μετά της οδού Γλάδστωνος είναι κυριολεκτικά όπως η νύχτα με τη μέρα, αφού ένας παλιός, φθαρμένος δρόμος που εξέπεμπε στασιμότητα και παραμέληση, έχει μεταμορφωθεί σε μια πανέμορφη πλατεία όπου μπορείς να κάθεσαι, να περπατάς και να χαίρεσαι που ζεις σε αυτή την πόλη.
Βλέποντας την καινούργια πλατεία, θυμάμαι ξανά και ξανά το όργιο κοντοφθαλμίας από κάποιους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μεταξύ των οποίων δυστυχώς και δημοσιογράφοι, και δεν πιστεύω ότι κάποιοι μπορεί να είναι τόσο στενόμυαλοι. Αναρωτιέμαι επίσης τι θα συνέβαινε στην πόλη εάν το modus operandi του Δήμου ήταν ίδιο με αυτό που ήταν πριν δέκα χρόνια περίπου. Και τούτο, γνωρίζοντας την κουβέντα που είχε γίνει πριν μερικά χρόνια στους διαδρόμους του δημαρχείου, όταν κάποιοι υψηλά ιστάμενοι είχαν ρωτηθεί: «Γιατί η ανάπλαση του κέντρου δεν ξεκίνησε από τις οδούς Ερμού και Ζήνωνος και μετά να πάει προς τα έξω;» και απάντησαν: «Ποιος τρελός είχε τα κότσια να κάνει κάτι τέτοιο;»
Διερωτώμαι πώς θα ήταν η Λάρνακα σήμερα αν η νοοτροπία της ηγεσίας συνέχιζε να είναι στη λογική του «κρύψε να περάσουμε». Θυμάμαι όταν είχε γίνει η ανάπλαση των τριών πλατειών -Ερμού, Αγίου Λαζάρου και Μεσαιωνικού Κάστρου- πριν περίπου 15 χρόνια, όταν κάποιοι φώναζαν και έκαναν και εκδηλώσεις διαμαρτυρίας για να ανοίξει η Ερμού και πάλι για τα αυτοκίνητα. Ευτυχώς που δεν εισακούστηκαν. Θυμάμαι πιο παλιά τις σφοδρές διαμαρτυρίες για την αφαλάτωση και τρέμω στην ιδέα και μόνο τι θα γινόταν σήμερα αν δεν υπήρχαν οι μονάδες αφαλάτωσης.
Για να μην παρεξηγηθώ, αυτό δεν σημαίνει ότι οι πολίτες, οι δημότες και ο λαός σε έναν τόπο θα πρέπει να καταπίνουν αμάσητα και να δέχονται αδιαμαρτύρητα ό,τι βάζει μπροστά τους η εκάστοτε εξουσία. Και πιο μεγαλειώδες παράδειγμα της δύναμης της κριτικής και της διαμαρτυρίας είναι οι κινητοποιήσεις του 2014, οι οποίες αποτέλεσαν την κινητήρια δύναμη για να σταματήσουν οι εν κρυπτώ μεθοδεύσεις της τότε κυβέρνησης να μετατρέψει το λιμάνι της Λάρνακας σε ενεργειακό-βιομηχανικό.
Από την άλλη όμως, όταν βλέπεις με τα μάτια σου ότι ο σκοπός ενός έργου είναι να εκσυγχρονίσει την πόλη, να την ομορφύνει, να αναβαθμίσει τις υποδομές, να ενισχύσει το πράσινο, να την κάνει πιο ανθρώπινη, δεν μπορεί η νοοτροπία σου να περιορίζεται στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού και του μαγαζιού σου. Αν ήταν έτσι, η πόλη θα παρέμενε μέχρι σήμερα στάσιμη…