Η κάθοδος των ηλιθίων

Δεν νομίζω να υπάρχει λογικός άνθρωπος που να μην ένιωσε τουλάχιστον άβολα παρακολουθώντας τα βιντεάκια από τις συνεντεύξεις του Φειδία με υποψηφίους που επιθυμούν να κατέλθουν με το κόμμα της Άμεσης Δημοκρατίας στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές. Ή εκείνα τα προσωπικά βιντεάκια γνωριμίας των ενδιαφερομένων που κατέκλεισαν το διαδίκτυο: Ο ένας με αλεξίσφαιρο γιλέκο να δηλώνει έτοιμος για τον πόλεμο, άλλος με μαλλιά αφάνα να καλεί τον κόσμο να συστρατευτεί μαζί του για να αφανίσουν το σύστημα, άλλος υποσχόμενος να κατέλθει στη Βουλή με τρακτέρ εφόσον εκλεγεί και άλλος, καταδικασμένος σε 8 χρόνια φυλάκιση για σεξουαλική κακοποίηση ανήλικης, να θεωρεί ότι δικαιωματικά ανήκει στη νέα Βουλή αφού «είδαμε και τους άλλους τι πέτυχαν». Αυτούς που μέχρι σήμερα διαγωνίζονταν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για τα clicks να διαγωνίζονται πλέον για το ποιος θα εισέλθει στη Βουλή. Και από κάτω εκατοντάδες πολίτες να δηλώνουν έτοιμοι να τιμωρήσουν το σύστημα. Χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι τους πρώτους που θα τιμωρήσουν θα είναι τους εαυτούς τους.
Το υφιστάμενο σύστημα έχει δικαιολογημένα απαξιωθεί. Υπάρχει μια ακραία απογοήτευση, μια κλιμακούμενη αποστροφή, μια συσσωρευμένη οργή. Όσοι κλήθηκαν να υπηρετήσουν τη χώρα έδειξαν όλο το προηγούμενο διάστημα αποκομμένοι από τον κόσμο. Με τις πράξεις και επιλογές που έκαναν, σε αρκετές περιπτώσεις, δημιούργησαν την πεποίθηση ότι εκπροσωπούν τον εαυτό τους και μεμονωμένα συμφέροντα παρά τον πολίτη. Ελάχιστοι, επίσης, μπορούν να ισχυριστούν ότι η εικόνα της Βουλής μας -η σοβαρότητα, η υπευθυνότητα, η στάθμη της πολιτικής ηθικής- είναι στο επίπεδο που θα έπρεπε. Ούτε ότι η γελοιότητα -που κάποιοι θυμήθηκαν σήμερα- είναι μονοπώλιο του Φειδία και των υποψηφίων του. Τα παραδοσιακά κόμματα, στο όνομα της πολυφωνίας, επέλεξαν -και με τη βοήθεια του κόσμου εξέλεξαν- διαχρονικά αρκετούς υποψηφίους οι οποίοι πλησιάζουν σε γραφικότητα όσους εμφανίστηκαν το τελευταίο διάστημα για να πείσουν ότι αυτή η χώρα δεν έχει πάτο. Μπορεί όμως η απάντηση σε αυτό το ανίκανο και εν πολλοίς διεφθαρμένο σύστημα να είναι αυτή η γελοιότητα που παρακολουθούμε το τελευταίο διάστημα; Ο κόσμος να επιλέγει να μετατρέψει τη Βουλή της χώρας σε τσίρκο για να εκδικηθεί το σύστημα; Και να μην αντιλαμβάνεται ότι τις συνέπειες αυτής της επιλογής ο ίδιος πρωτίστως είναι που θα τις υποστεί;
Η επόμενη Βουλή, όπως και κάθε προηγούμενη, θα κληθεί να πάρει αποφάσεις που θα καθορίσουν σε μεγάλο βαθμό την καθημερινότητα αλλά και το μέλλον των πολιτών της χώρας. Είναι παραδεκτό ότι η Βουλή σήμερα δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι λειτούργησε αποτελεσματικά ή υπεύθυνα καθ’ όλη τη θητεία της. Το «νέο», όμως, που φιλοδοξεί να πάρει τη θέση του παλιού, δεν θέτει ως στόχο ούτε την πιο αποτελεσματική ούτε την πιο υπεύθυνη λειτουργία της Βουλής. Δεν μιλά για το πώς θα λύσει τα προβλήματα, δεν διεκδικεί μια δικαιότερη κοινωνία. Απλά προτάσσει την τιμωρία του υφιστάμενου συστήματος και μια αδιευκρίνιστη αλλαγή. Με μόνο όπλο τη διακωμώδηση της πολιτικής ζωής -με κόκκινες μύτες, αλεξίσφαιρα γιλέκα, περούκες. Πώς θα λειτουργήσει όμως αυτό το καινούργιο εφόσον εκλεγεί; Ο Φειδίας δεν έχει τοποθετηθεί σχεδόν για κανένα ζήτημα της δημόσιας σφαίρας. Ποια πολιτική πρόταση, ποιες κοινές θέσεις θα ενώσουν την επόμενη μέρα τα άτομα που θα εκλεγούν ως μια ομάδα, ώστε να αποτελέσουν κομμάτι της νέας κατάστασης που θα επιφορτιστεί με την παραγωγή πολιτικής; Aλλά και, ως μονάδες, στη βάση ποιων θέσεων τα άτομα αυτά θα λειτουργήσουν; Ποια πολιτική πρόταση, ποιες πολιτικές ιδέες θα υπηρετήσουν την επόμενη των εκλογών;
Κυρίως όμως με ποια ικανότητα και ποια πολιτική αντίληψη θα αναλάβουν την ευθύνη της Νομοθετικής Εξουσίας; Για να εξυπηρετήσουν το κοινό καλό, να βελτιώσουν τις ζωές των ανθρώπων; Με ποια εχέγγυα θα διαχειριστούν ενδεχόμενες κρίσεις; Η συζήτηση όλο το προηγούμενο διάστημα επικεντρώθηκε στο πώς και αν μπορεί να λειτουργήσει η άμεση δημοκρατία. Κατά πόσο ο κόσμος διαθέτει την απαραίτητη γνώση για να μπορεί να αποφασίζει για πολύπλοκα ζητήματα. Το ερώτημα όμως που θα έπρεπε πρώτα να απασχολεί είναι αν τα άτομα που θα βρεθούν στη Βουλή θα έχουν με τη σειρά τους την απαραίτητη γνώση ή την πρόθεση να κάνουν την αναγκαία προετοιμασία για να λαμβάνουν σημαντικές αποφάσεις. Διότι αυτοί που θα επιλεγούν θα έχουν κατά κανόνα τα ίδια χαρακτηριστικά με τα άτομα που θα τα ψηφίσουν. Τα ίδια άτομα άλλωστε θα τους επιλέξουν.
Το κύριο επιχείρημα που προβάλλεται είναι ότι αυτοί που είναι σήμερα στη Βουλή απέτυχαν. Άρα γιατί να μην δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό; Και είναι ένα επιχείρημα που ακούγεται λογικό. Μπορεί όμως η αποτυχία ενός συστήματος να φέρνει ως εναλλακτική μια επιλογή τέτοιου επιπέδου; Δηλ. να προτάσσεται ως επιχείρημα ότι αφού έχουμε δει πού οδηγούν μέτριες ώς κακές επιλογές, θα πρέπει πλέον να πάμε σε επιλογές ακόμα χειρότερες; Υπάρχει κανείς που να μπορεί να ισχυριστεί ότι αυτές οι στρατιές κλόουν που ετοιμάζονται να πολιτικοποιηθούν θα αλλάξουν την επόμενη μέρα τη Βουλή προς το καλύτερο;
Όσο ελκυστικό κι αν φαντάζει το να τιμωρήσουμε ένα σύστημα που ανακυκλώνει υποσχέσεις και αποτυχίες, όσο εύηχο κι αν ακούγεται το «να δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό», αυτό το διαφορετικό -όπως παρουσιάζεται και αυτοπροβάλλεται- δεν μπορεί να αποτελεί επιλογή. Πολύ απλά επειδή το μόνο που υπόσχεται είναι να τιμωρήσει το σύστημα και κατ’ επέκταση τη χώρα.
Οι επιλογές σε κάθε Δημοκρατία είναι πάντα δύσκολες. Κυρίως σε ελλειμματικές Δημοκρατίες όπως τη δική μας. Το τελευταίο που χρειάζεται η χώρα σήμερα είναι να τις καταστήσουμε και γελοίες.