Η έξωθεν καλή μαρτυρία

Την βδομάδα που πέρασε, το ΑΚΕΛ έμπαινε σε μία ευθεία αντιπαράθεση με την κυβέρνηση, καταγγέλλοντάς την μεταξύ άλλων για «ημετεροκρατία με πάρε δώσε φίλων γνωστών και αυλικών». Αφορμή για αυτή την ομολογουμένως μεγάλη ένταση, στάθηκε η δημοσιοποίηση των προσώπων που θα πληρώσουν τις τέσσερις θέσεις γενικών διευθυντών στη δημόσια υπηρεσία. Η Πόλυ Παπαβασιλείου και η Άννα Αριστοτέλους είχαν διοριστεί προηγουμένως από τον Πρόεδρο, η πρώτη ως γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου και η δεύτερη ως επίτροπος Ανθρωπιστικών Θεμάτων προτού τεθεί σε διαθεσιμότητα. Ενώ ο Γιώργος Παπαγεωργίου, που τυγχάνει να είναι φίλος του προεδρικού ζεύγους είναι παράλληλα και σύζυγος της υφυπουργού παρά τω προέδρω Ειρήνης Πική.
Και ενώ ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Κωνσταντίνος Λετυμπιώτης απέρριψε ενοχλημένος τις κατηγορίες ημετεροκρατίας παραπέμποντας στις «αυστηρές προϋποθέσεις που έχουν εισαχθεί για να μην υπάρχει οποιαδήποτε αμφισβήτηση» μάλλον δεν κατάφερε να κατευνάσει την οργή.
Η περίπτωση των εν λόγω διορισμών επανέφερε στο προσκήνιο το πως η κοινωνία αμφισβητεί μέρα με τη μέρα τους θεσμούς. Σε τέτοιο σημείο που να επικρατεί η αίσθηση ενός τόσο διάτρητου συστήματος που να παρεμβαίνει με ευκολία το Προεδρικό για να βολέψει τους δικούς του ανθρώπους. Όμως όσο προβληματικό κι αν είναι να αμφισβητούνται οι διαδικασίες, η αλήθεια είναι πως ο Πρόεδρος με την συμπεριφορά και τις επιλογές του όλο αυτό το διάστημα, ενέτεινε την ρήξη της κοινωνίας με τους θεσμούς.
Γιατί ένα σύννεφο συμπτωσιολογίας ακολουθούσε τον Πρόεδρο από την εκλογή του μέχρι και σήμερα. Μία συμπτωματολογία που ήθελε τους πιο ικανούς για αξιώματα να είναι με κάποιο τρόπο αποκλειστικά οι υποστηρικτές και ο στενός περίγυρος του Προέδρου.
Όσοι λοιπόν συνέβαλαν στην εκλογή του Νίκου Χριστοδουλίδη, επιβραβεύθηκαν γι αυτό. Τα πλείστα μέλη του επιτελείου του υπουργοποιήθηκαν. Στο υπουργείο εργασίας, γεωργίας, στο υφυπουργείο κοινωνικής πρόνοιας, στο ναυτιλίας και στο υπουργείο άμυνας. Και άλλοι διορίστηκαν στη θέση του κυβερνητικού εκπροσώπου, του διευθυντή του γραφείου τύπου του προέδρου, της επιτρόπου ισότητας, του Προέδρου του Κυπριακού Οργανισμού Αθλητισμού. Ακόμα και στην καίρια θέση του Κεντρικού Τραπεζίτη, επιλέγηκε πρόσωπο του επιτελείου του Νίκου Χριστοδουλίδη. Και διευρύνθηκε ο κύκλος στα διοικητικά συμβούλια των ημικρατικών οργανισμών, όπου με τη συνδρομή του γνωμοδοτικού συμβουλίου και με επικεφαλής τον υποστηρικτή του Νίκου Χριστοδουλίδη Γιώργου Αρέστη επιλέγηκαν συμπτωματικά οι υποστηρικτές του Προέδρου. Φίλοι και συγγενείς όμως επικράτησαν και στο προεδρικό. Με τον σύγαμπρο να αναλαμβάνει την θέση του διευθυντή του γραφείου του προέδρου, την κουμπάρα του το υφυπουργείο ευρωπαϊκών υποθέσεων και την στενή του φίλη υφυπουργό παρά τω προέδρω.
Θα ήταν λαϊκισμός να αναμέναμε από κάποιον πρόεδρο να μην βάλει πρόσωπα της απολύτου εμπιστοσύνης του στο προεδρικό. Θα ήταν και αφέλεια όμως να πιστέψουμε πως μόνο οι υποστηρικτές του τυγχάνει να είναι οι κατάλληλοι για όλες τις υπόλοιπες θέσεις εξουσίας. Όμως μεταξύ της μίας επιλογής ή της άλλης, υπάρχει κάτι που λέγεται μέτρο το οποίο έχει εδώ και καιρό χαθεί.
Και δεν είναι ότι ο νεποτισμός ανακαλύφθηκε επί Νίκου Χριστοδουλίδη. Όμως η απόσταση των προεκλογικών υποσχέσεων με τις πράξεις του, είναι αυτό που έχει ενέτεινε την οργή, την απογοήτευση και κατ’ επέκταση την καχυποψία. Με τον ίδιο να χάνει την όποια έξωθεν καλή μαρτυρία. Μία πλήρης διάσταση αποτυπώνεται μεταξύ του Προέδρου και της υπόλοιπης κοινωνίας. Μίας κοινωνίας που κατά τα άλλα ο ίδιος ήταν εκπρόσωπος. Μίας κοινωνίας που υποσχέθηκε πως θα πατάξει την κομματοκρατία. Μόνο για να διαπιστώσει επί διακυβέρνησής του ότι η κομματοκρατία αντικαταστάθηκε πλέον από τους δικούς του ανθρώπους σε όλη την κρατική μηχανή. Και κάπως έτσι, μερίδα της κοινωνίας είναι έτοιμη να αμφισβητήσει ακόμη και τις πιο απλές διαδικασίες. Και εμπεδώνεται μέρα με την μέρα πως η αναξιοκρατία θα κρατήσει τον τόπο και τους θεσμούς πίσω. Πίσω, από το να λειτουργήσουν ποτέ κανονικά και αποτελεσματικά.