Επιστήμονες υπερασπίζονται χρήση γερανού στην Αγία Σοφία

Τα μέλη της Επιστημονικής Επιτροπής που επιβλέπουν τις εργασίες αποκατάστασης της Αγίας Σοφίας υπερασπίζονται τη χρήση γερανού και βαρέων χαλύβδινων κατασκευών εντός του μνημείου, υποστηρίζοντας ότι πρόκειται για τη μόνη τεχνικά εφικτή και ασφαλή μέθοδο όσο το μνημείο παραμένει ανοικτό για μουσουλμανική προσευχή.
Σε συνέντευξή τους στη Χουριέτ, οι επιστήμονες αναφέρουν ότι η επέμβαση είναι η πιο εκτεταμένη από την εποχή των αδελφών Fossati, στα μέσα του 19ου αιώνα, και απαιτεί σύνθετες εργασίες μεγάλης κλίμακας σε ύψος έως 46 μέτρων. Όπως δηλώνει ο αναπλ. καθηγητής Μεχμέτ Σελίμ Οκτέν, «δεν υπάρχει άλλο μηχάνημα στον κόσμο που να μπορεί να σηκώσει το βάρος της χαλύβδινης ενίσχυσης πέρα από τον συγκεκριμένο γερανό», προσθέτοντας ότι προηγήθηκαν 58 συνεδριάσεις, τεχνικές αναλύσεις, σεισμικές δοκιμές, υπόγειες σαρώσεις και προσομοιώσεις.
Ο καθηγητής Τζαν Μπιναν, σύμβουλος της UNESCO, δηλώνει ότι η εφαρμογή «είναι σύμφωνη με τα διεθνή πρότυπα», υποστηρίζοντας ότι η UNESCO δεν απαγορεύει συγκεκριμένα εργαλεία, αλλά απαιτεί εργασίες που δεν προκαλούν βλάβη στο μνημείο. Παρομοιάζει την επέμβαση με «εγχείρηση ανοικτής καρδιάς», επισημαίνοντας ότι η πολυπλοκότητα του έργου δυσκολεύει την κατανόησή του από το κοινό.
Ως παραδείγματα αντίστοιχων επεμβάσεων, τα μέλη της Επιτροπής αναφέρουν τη Notre Dame στο Παρίσι και τον Καθεδρικό του Dessau στη Γερμανία, όπου χρησιμοποιήθηκαν ακόμη μεγαλύτεροι γερανοί. Τονίζουν ότι η επιλογή του εξοπλισμού δεν σχετίζεται με κόστος, σημειώνοντας ότι «χρησιμοποιείται ό,τι πιο προηγμένο υπάρχει».
Η Επιτροπή αναγνωρίζει, όπως λένε, ότι οι σκληρές αντιδράσεις οφείλονται εν μέρει στην πολιτική πόλωση και στη φύση του έργου, που περιλαμβάνει τεχνικές λεπτομέρειες δύσκολα κατανοητές από το ευρύ κοινό. Υπογραμμίζει ότι η Αγία Σοφία, λόγω της μοναδικής αρχιτεκτονικής και στατικής της δομής, δεν επιτρέπει εναλλακτικές μεθόδους χωρίς να κλείσει πλήρως το μνημείο ή να τεθεί σε κίνδυνο η στατικότητα.
Σύμφωνα με τα μέλη της Επιτροπής, η χρήση του γερανού και των χαλύβδινων στηριγμάτων θεωρείται «απαραίτητη, επιστημονικά τεκμηριωμένη και ασφαλής», ενώ οι εργασίες συνεχίζονται με τακτικούς ελέγχους δονήσεων και παρακολούθηση από ειδικούς του Πολυτεχνείου Κωνσταντινούπολης και του Παρατηρητηρίου Καντίλι.