Δηλαδή; Δεν έπρεπε να γίνουν εξετάσεις για Γενικούς Διευθυντές

Η σύγκρουση ανάμεσα στο ΑΚΕΛ και την Κυβέρνηση για τους τέσσερις νέους Γενικούς Διευθυντές είναι χρήσιμη μόνο αν μιλήσουμε για κανόνες και όχι για εντυπώσεις. Τα γεγονότα, είναι ταυτόχρόνως ευτυχώς και δυστυχώς, συγκεκριμένα.
Η Επιτροπή Δημόσιας Υπηρεσίας ανακοίνωσε την πλήρωση των τεσσάρων θέσεων, με ονόματα και ημερομηνίες, και η τελική επικύρωση θα γίνει από το Υπουργικό Συμβούλιο όπως ορίζει η διαδικασία. Οι επιτυχόντες είναι οι, Άννα Αριστοτέλους, Γεώργιος Παπαγεωργίου, Κυριάκος Ιορδάνου και Πηνελόπη Παπαβασιλείου. Δεν πρόκειται για κάποια μυστική τελετή από επεισόδιο του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών», αλλά για διάφανη διαδικασία που δημοσιοποιήθηκε όπως πρέπει να συμβαίνει.
Το κρίσιμο σημείο είναι ο τρόπος επιλογής. Η ΕΔΥ, ως ανεξάρτητο συνταγματικό όργανο με αρμοδιότητες που απορρέουν από τα άρθρα 124 και 125 του Συντάγματος, διενήργησε διαδικασία (για πρώτη φορά) με ανεξάρτητο «Εξεταστικό Κέντρο» και δημοσιοποίησε αποτελέσματα αξιολόγησης για τις θέσεις Γενικού Διευθυντή. Αυτό σημαίνει ότι προηγήθηκαν δοκιμασίες και προφορικές εξετάσεις εκτός του πολιτικού ελέγχου του Προεδρικού. Η ανεξαρτησία και η διαδικασία είναι καταγεγραμμένες.
Αντιλαμβάνομαι πως το ΑΚΕΛ πρέπει να κάνει αντιπολίτευση, αλλά μάλλον διάλεξε λάθος περίπτωση.
Κανένα κόμμα και καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να κατηγορεί τους άλλους για ημετεροκρατία, καθώς όλοι έχουν κυβερνήσει και όλοι έχουν αφήσει το αποτύπωμα τους. Ως εκ τούτου δεν έχει πολλή σημασίαα να κάτσει κάποιος να καταγράψει τις ρουσφετολογικές επιλογές του ΔΗΣΥ, του ΑΚΕΛ, του ΔΗΚΟ, της ΕΔΕΚ και των υπολοίπων που κάποια στιγμή είχαν πρόσβαση στην εξουσία.
Σήμερα, διατυπώνονται ενστάσεις επειδή ένας εκ των διορισθέντων είναι σύζυγος υφυπουργού και μία νέα Γενική Διευθύντρια βρίσκεται υπό έρευνα για μια υπόθεση με πολλά ερωτηματικά και πολύ παρασκήνιο. Η συγγένεια γεννά εύλογες υποψίες, δεν συνιστά όμως αυτομάτως ενοχή ή ανικανότητα. Ο μόνος θεσμικά ορθός δρόμος είναι η θωράκιση της διαδικασίας. Η ΕΔΥ οφείλει να δημοσιοποιεί συνοπτικά και ανώνυμα τα αποτελέσματα των αξιολογήσεων και τα κριτήρια βαρύτητας. Οι διοριζόμενοι να καταθέτουν πλήρη δήλωση σύγκρουσης συμφερόντων και οι πολιτικοί προϊστάμενοι να αυτοεξαιρούνται από κάθε στάδιο που τους αφορά. Όλα αυτά είναι μετρήσιμα και ελέγξιμα.
Η εναλλακτική που υπονοείται από ορισμένους είναι να αποκλείονται εκ των προτέρων σύζυγοι υπουργών ή πρόσωπα με γνωστές σχέσεις ή ακόμα και να καταργηθεί το τεκμήριο της αθωότητας. Αυτό θα ήταν άδικο και αντισυνταγματικό, αφού τιμωρείς κάποιον όχι για το βιογραφικό του αλλά για την οικογενειακή του κατάσταση ή για ενέργειες τρίτων οι οποίες μπορεί αν είναι και κακόβουλες. Το ζητούμενο δεν είναι να κόβεις κεφάλια στα τυφλά. Είναι να έχεις φίλτρα που αντέχουν στον έλεγχο. Αν η διαδικασία είναι καθαρή και τεκμηριωμένη, τότε ο δημόσιος διάλογος στρέφεται επιτέλους στην ουσία. Αν δεν είναι, υπάρχουν δικαστικές προσφυγές και θεσμικός έλεγχος.
Η δημόσια διοίκηση χρειάζεται λιγότερη φασαρία και περισσότερη διαφάνεια. Οι κυβερνήσεις κρίνονται από τις διαδικασίες που αφήνουν πίσω τους. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης κρίνονται από τη συνέπειά τους σε σχέση με όσα έκαναν όταν κυβερνούσαν. Η ημετεροκρατία δεν αντιμετωπίζεται με κραυγές. Αντιμετωπίζεται με καθαρά κριτήρια, ανεξάρτητες αξιολογήσεις και πλήρη λογοδοσία. Τα υπόλοιπα είναι πρόσκαιρος θόρυβος.
Υπάρχει βεβαίως και η άλλη λύση… Να παίρνουν διαζύγιο οι σύζυγοι αξιωματούχων ή να παραιτούνται από την διεκδίκηση θέσεων στην δημόσια υπηρεσία όσοι δεν βολεύουν τα κομματικά αφηγήματα.
Φαίνεται όμως ότι τελικώς επιλέγεται κάτι διαφορετικό… Επιστροφή στην εποχή του ρουσφετιού με κατάργηση εξετάσεων και με κόψιμο και ράψιμο στα κομματικά γραφεία.