Γιώργος Μολέσκης: Η διαδικασία της δημιουργίας είναι μια ανάγκη για τον δημιουργό

Με αφορμή
Με αφορμή … τη φετινή απονομή του Βραβείου «Τεύκρος Ανθίας– Θοδόσης Πιερίδης» που απονέμει η Κεντρική Επιτροπή του ΑΚΕΛ και που θα γίνει τη Δευτέρα 3 Νοεμβρίου στις 19:30 στο Σατιρικό Θέατρο στη Λευκωσία ο βραβευθείς με το Βραβείο Πολιτιστικής προσφοράς, ο λογοτέχνης Γιώργος Μολέσκης μιλάει στον Ορίζοντα:
Ένα βραβείο για τον πολιτισμό και τους δημιουργούς του τόπου
Προσωπικά ανήκω στην ομάδα των ανθρώπων που πιστεύουν στην επανένωση και εργάζονται γι’ αυτή
Τι σημαίνει για εσάς η βράβευση με ένα Βραβείο Πολιτιστικής Προσφοράς που φέρει τα ονόματα του Τεύκρου Ανθία και του Θοδόση Πιερίδη;
Ένα βραβείο με τόσο μεγάλη ιστορία και με το οποίο έχουν τιμηθεί τόσοι άνθρωποι με σημαντική συμβολή στον πολιτισμό του τόπου, δεν μπορεί παρά να είναι χαρά και τιμή για όποιον βραβεύεται. Πέρα απ’ αυτό, όπως συμβαίνει με κάθε βράβευση, αυτή μπορεί να προκαλέσει κάποιο ενδιαφέρον για το έργο του δημιουργού, έτσι που μερικοί αναγνώστες να το αναζητήσουν και να επικοινωνήσουν μαζί του. Κι αυτό είναι ένα κέρδος για το δημιουργό.
Πώς ορίζετε τον πολιτισμό και ειδικότερα την ποίηση; Είναι (πρέπει να είναι;) αναγκαία και ωφέλιμη στην κοινωνία;
Από την εποχή που ο άνθρωπος απέχτησε συνείδηση του εαυτού του, η ποίηση αποτελεί την πιο διαδεδομένη μορφή έκφρασης των συναισθημάτων, των σκέψεων και των συγκινήσεών του. Γράφοντας ο ποιητής εκφράζει αυτά τα συναισθήματα σε σχέση με όσα βιώνει ο ίδιος αλλά και με όσα συμβαίνουν στον κόσμο. Δίνει έτσι μορφή στους προβληματισμούς του για τη ζωή, στους αγώνες του, στα όνειρα και στις ελπίδες του για ένα καλύτερο κόσμο. Με αυτό το τρόπο, όπως και η κάθε μορφή πολιτιστικής έκφρασης, συμβάλλει στην καλλιέργεια της ευαισθησίας, και της σκέψης του ανθρώπου, ο οποίος λειτουργεί πάντα ως μέλος της κοινωνίας. Και παρόλο που η διαδικασία της δημιουργίας είναι μια ανάγκη για τον δημιουργό, ανεξάρτητα και πέρα από την κοινωνική αναγκαιότητα ή την ωφελιμότητα της, αυτή έχει, σίγουρα, και μια κοινωνική λειτουργία, καλλιεργώντας την ευαισθησία του ανθρώπου και τους προβληματισμούς του για την πορεία της κοινωνίας και του κόσμου γενικά.
Μια τέτοια διάκριση, έστω και ασυνείδητα, οδηγεί συχνά σε αναστοχασμό. Ποιες στιγμές από την πορεία σας όλα αυτά τα χρόνια θα ξεχωρίζατε;
Υπάρχουν κάποιες στιγμές στη ζωή μου που καθόρισαν την πορεία που ακολούθησα. Αυτές οι στιγμές έρχονται όλο και πιο συχνά στη σκέψη μου όσο μεγαλώνω. Πρώτα είναι η μέρα εκείνη που στα δεκαπέντε μου χρόνια, το 1961, εργαζόμενος ως ηλεκτροκολλητής σε μηχανουργείο στην Αμμόχωστο, μου γεννήθηκε η ιδέα να γράψω το πρώτο μου ποίημα. Αυτό με οδήγησε στα βιβλία, στη μελέτη της λογοτεχνίας, της γλώσσας, της ιστορίας. Ύστερα ήταν η πρόσληψή μου το 1971 στο τότε Σοβιετικό Πολιτιστικό Κέντρο ως νυχτερινός επόπτης, κάτι που μου επέτρεψε να εγκαταλείψω το επάγγελμα του ελαιοχρωματιστή που ασκούσα τότε, να ελευθερώσω τα πρωινά και να φοιτήσω για τα επόμενα χρόνια στο Αγγλικό Κολλέγιο Λευκωσία, ακολουθώντας το πρόγραμμα του Αγγλικού Πιστοποιητικού Εκπαίδευση, του γνωστού ως G. C. E., καλύπτοντας στο συνηθισμένο επίπεδο (O Level) και στο ανώτερο επίπεδο (A Level) τα θέματα με τα οποία το απολυτήριό μου αναγνωρίζονταν ως ισότιμο του απολυτηρίου μέσης παιδείας και μου έδινε τη δυνατότητα για σπουδές σε πανεπιστήμιο. Και η πιο σημαντική στιγμή, όταν ο τότε γενικός Γραμματέας της ΕΔΟΝ Δώνης Χριστοφίνης σήκωσε το τηλέφωνο, μίλησε με τον τότε Γενικό Γραμματέα της Κομσομόλ, της οργάνωσης νεολαίας της Σοβιετικής Ένωσης, και του ζήτησε, ως προσωπική χάρη, να δοθεί μια επιπλέον υποτροφία για εκείνο το χρόνο, ειδικά για μένα, και να παρακαμφθεί και το όριο ηλικίας, που ήταν τα 25 χρόνια, αφού εγώ ήμουν ήδη 27. Ύστερα όλα ακολούθησαν το δρόμο τους…
Μαζί σας βραβεύεται ο συμπατριώτης μας Umit Inatci. Θεωρείτε ότι υπάρχει ακόμη ελπίδα για επανένωση της Κύπρου; Μπορεί η τέχνη να βοηθήσει προς αυτή την κατεύθυνση;
Χαίρομαι για τη βράβευση του Ουμίτ, με τον οποίο μας συνδέει μια φιλία πολλών χρόνων. Μαζί, όπως και με άλλους Τουρκοκύπριους λογοτέχνες και καλλιτέχνες, συμμετείχαμε σε διάφορες πολιτιστικές εκδηλώσεις στην Κύπρο, στην Τουρκία και σε άλλες χώρες. Προσωπικά ανήκω σ’ αυτή την ομάδα των ανθρώπων που πιστεύουν στην επανένωση και εργάζονται γι’ αυτή, παρόλα τα εμπόδια και τις δυσκολίες που μας έχουν κατακλύσει. Θέλοντας να συμβάλω σ’ αυτή την προσπάθεια, μετάφρασα από την αγγλική γλώσσα ποιήματα 17 σύγχρονων Τουρκοκυπρίων ποιητών και έκανα μια ανθολογία, στην οποία ενέταξα και μια εκτεταμένη εισαγωγή. Η ανθολογία αυτή βγήκε το 2010 στην Αθήνα, από τις Εκδόσεις Τόπος. Ήταν από τις πρώτες τέτοιες προσπάθειες και ο τίτλος της «Σύγχρονοι Τουρκοκύπριοι ποιητές: Απόπειρα επικοινωνίας».