Ατελής πραγματικότητα

Προσπαθώ να περιγράψω αυτόν τον συλλογισμό που με βασανίζει κάποιους μήνες, σκέψεις που περιστρέφονται γύρω από την ενασχόληση με την επικαιρότητα ή τα κοινά ή την πολιτική, τις ειδήσεις που καταπίνουν κάθε μέρα οι δημοσιογράφοι και τις ξερνάνε πίσω στον κόσμο σαν να είναι αυτονόητο ότι όλοι καταλαβαίνουν, τους προϋπολογισμούς, το Κυπριακό, τις συνομιλίες, τα ΜΟΕ, τις αποστολές του ΟΗΕ και της ΕΕ, και με πιάνει μια παρόρμηση να βγω στον δρόμο, να αρχίσω να ρωτάω τους ανθρώπους τι είναι τα ΜΟΕ, πότε αναλαμβάνει η Κύπρος την ευρωπαϊκή προεδρία, τι σημαίνει όλο αυτό και τι θα κάνει η χώρα, αν θα μετακομίσει στις Βρυξέλλες, εκείνη την περίοδο, πόσο διαρκεί και ποιος έρχεται μετά, και ύστερα σκέφτομαι τον Γιώργο Γαβριήλ, συνέχεια τον σκέφτομαι αυτόν τον άνθρωπο που κάποιοι θεωρούν ότι δεν δικαιούται ούτε να μιλά ούτε να ζωγραφίζει, λες και υπάρχει κάποια αόρατη επιτροπή που αποφασίζει ποιος έχει δικαίωμα να απεικονίζει τον Χριστό ή τον Πρόεδρο και ποιος πρέπει να σωπάσει, λες και η τέχνη είναι κρατικό προνόμιο και όχι ανθρώπινη ανάγκη, και μετά ψηφίζεται ο Προϋπολογισμός.
Και αναρωτιέμαι τι σημαίνει πραγματικά ότι «πέρασαν», ποιοι τους ψήφισαν και τι συνεπάγεται αυτό για το κράτος και για τον πολίτη, και το 2026 έχει ξανά εκλογές, τα κόμματα, τα ψηφοδέλτια, οι λίστες που ολοκληρώνονται, οι θέσεις που αλλάζουν σαν να είναι κουπόνια προσφορών, και μέσα σε όλο αυτό οι δημοσιογράφοι που ξέρουν τις απαντήσεις όχι επειδή είναι πιο φωτισμένοι αλλά επειδή έχουν πρόσβαση στην πηγή, στα υπουργεία, στους εκπροσώπους, στις αυθεντίες και τροφοδοτούν τον αλγόριθμο με πληροφορίες που ελπίζουν ότι κάποιος πολίτης θα διαβάσει και θα μάθει κάτι χρήσιμο, και μετά όλοι αυτοί που είναι μέσα στην επικαιρότητα βγαίνουν στα μίντια και στα σόσιαλ και μιλούν μεταξύ τους σαν να βρίσκονται σε μια κλειστή λέσχη, και μετά, αχ, μετά, ανοίγεις το ραδιόφωνο και ακούς τις εκπομπές όπου βγαίνουν οι πολίτες, εκείνοι που οδηγούν, που έχουν παιδιά στο σχολείο, που ψωνίζουν, που περιμένουν στις Πρώτες Βοήθειες στο Γενικό Νοσοκομείο όμως, που ζουν εδώ, και τότε καταλαβαίνεις πόσο λίγες από αυτές τις πληροφορίες φτάνουν πραγματικά στον κόσμο, πόσο ξένες είναι οι λέξεις όπως Υπουργικό και Δέλτα Σίγμα, κοινοβουλευτική, ΜΟΕ, διζωνική, αξιολόγηση, ομοσπονδιακό, Ολγκίν και συνειδητοποιείς ότι όσοι νομίζουν πως είναι γνώστες μιλούν μέσα σε μια φούσκα, ενώ οι υπόλοιποι ζουν στην πραγματική πραγματικότητα και τέτοιες μέρες, που είθισται να κάνεις ανασκόπηση και απολογισμό και σκέφτεσαι νέα ξεκινήματα, αναρωτιέμαι αν όλο αυτό έχει νόημα ή αν αξίζει να το ξανασκεφτούμε συλλογικά ή αν απλώς συνεχίζουμε από συνήθεια…