Απηύδησε το Εφετείο. «Φρένο» σε επίμονο διάδικο που απασχολεί 15χρόνια τα δικαστήρια για περιουσιακά με την πρώην

Η υπόθεση έχει τις ρίζες της σε διαζύγιο και περιουσιακές διαφορές ανάμεσα στους δύο πρώην συζύγους. Ο σύζυγος παρά το ότι τα θέματα που έχει θέσει έχουν κριθεί τελεσίδικα, επιμένει φορτικά να απασχολεί τα δικαστήρια
Το Εφετείο απέρριψε νέα αίτηση πρώην συζύγου για επανάνοιγμα παλιάς έφεσης σε οικογενειακή υπόθεση περιουσιακών διαφορών και κάνοντας χρήση της εξουσίας του, εξέδωσε διάταγμα περιορισμού έγερσης νέων διαδικασιών για την ίδια υπόθεση. Πρόκειται για σπάνια κίνηση, με σαφές μήνυμα προς διαδίκους που επανέρχονται ασταμάτητα με τα ίδια ζητήματα, επιβαρύνοντας το δικαστικό σύστημα.
Η απόφαση εκδόθηκε από το Εφετείο, με έφεση του Δ. Ντ. και εφεσίβλητη την πρώην σύζυγό του Ν. Ντ. Το Δικαστήριο, με σύνθεση τους Δικαστές, Χ.Β. Χαραλάμπους, Μ. Τουμαζή και Θ. Θωμά, έκρινε ομόφωνα ότι η νέα αίτηση για επανάνοιγμα της έφεσης ήταν δικονομικά εσφαλμένη, ουσιαστικά αβάσιμη και καταχρηστική.
Εμμονή διάρκειας 15 χρόνων
Η υπόθεση έχει τις ρίζες της σε διαζύγιο και περιουσιακές διαφορές ανάμεσα στους δύο πρώην συζύγους. Το Δευτεροβάθμιο Οικογενειακό Δικαστήριο, με απόφασή του το 2010, στην υπόθεση «Ντ. vs. Ντ.», απέρριψε τόσο την έφεση του πρώην συζύγου όσο και την έφεση της πρώην συζύγου του, επιβεβαιώνοντας την πρωτόδικη κρίση για τη ρύθμιση των περιουσιακών τους διαφορών.
Έκτοτε, ο Δ. Ντ. επανέρχεται ξανά και ξανά, με αλλεπάλληλες αιτήσεις και διαδικασίες, είτε στο Δευτεροβάθμιο Οικογενειακό Δικαστήριο είτε στο νεοσυσταθέν Εφετείο είτε ακόμη και στο Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο, ζητώντας ουσιαστικά το ίδιο πράγμα. Να ξανανοίξει η παλιά έφεση και να επανεξεταστούν ζητήματα που, σύμφωνα με τα δικαστήρια, έχουν ήδη κριθεί τελεσίδικα.
Η απόφαση παραθέτει ενδεικτικά σειρά σχετικών υποθέσεων του Δ. Ντ. από το 2008 μέχρι το 2025, τόσο σε επίπεδο Οικογενειακών Δικαστηρίων όσο και σε Δικαστήρια ανωτέρων βαθμών δικαιοδοσίας, δημιουργώντας εικόνα διάδικου που αρνείται να αποδεχθεί το τέλος της δικαστικής διαμάχης.
Δικονομική ντρίπλα
Με την τελευταία αίτηση, ημερομηνίας 11 Νοεμβρίου 2025, ο Δ. Ντ. ζήτησε εκ νέου το επανάνοιγμα της έφεσης, υποστηρίζοντας ότι το Δευτεροβάθμιο Οικογενειακό Εφετείο, το 2010, δεν εξέτασε συγκεκριμένες μαρτυρίες που, κατά την άποψή του, είχαν παρουσιαστεί πλήρως και έπρεπε να ληφθούν υπόψη.
Ο ίδιος επικαλέστηκε, μεταξύ άλλων, ότι, δεν διατάχθηκε η επιστροφή χρημάτων που είχαν κατασχεθεί, δεν έγινε αναλυτική αναφορά στις καταθέσεις και αγορεύσεις των πλευρών,
«αγνοήθηκε» κατά την κρίση του ο τίτλος ιδιοκτησίας συγκεκριμένου τεμαχίου γης, δεν αξιολογήθηκε η μαρτυρία εκτιμητή και λογιστή που, όπως υποστηρίζει, αποδείκνυε ότι η αγορά γης έγινε με δικά του χρήματα κλπ.
Το Εφετείο υπενθυμίζει ότι όλα αυτά τα σημεία είχαν ήδη τεθεί και εξεταστεί στην αρχική έφεση του 2010, αλλά και σε μεταγενέστερες προσπάθειες του ίδιου του Δ. Ντ. να ανακινήσει το θέμα. Μάλιστα, σε πρόσφατη απόφαση, στις 3 Οκτωβρίου 2025, το Εφετείο είχε απορρίψει παρόμοια αίτηση του Δ. Ντ., εξηγώντας ξεκάθαρα ότι δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις επανανοίγματος έφεσης και ότι δεν συντρέχουν «εξαιρετικές περιστάσεις» ούτε έχει καταδειχθεί οποιαδήποτε αδικία.
Σημαντικό δικονομικό ζήτημα είναι ότι ο Δ. Ντ, όπως και σε προηγούμενη αίτηση του Μαρτίου του 2025, προχώρησε ξανά χωρίς να εξασφαλίσει την απαιτούμενη, σύμφωνα με τους νέους Κανονισμούς Πολιτικής Δικονομίας του 2023, άδεια από το Εφετείο πριν καταχωρίσει αίτηση επανανοίγματος έφεσης. Ο Κανονισμός 41.15(2) είναι σαφής και προβλέπει πως πρώτα ζητείται άδεια και, αν και εφόσον δοθεί, ακολουθεί η αίτηση για επανάνοιγμα. Εδώ συνέβη το αντίθετο.
Ο αιτητής παρουσιάστηκε αυτοπροσώπως, χωρίς δικηγόρο, κάτι που το Δικαστήριο λαμβάνει υπόψη, αλλά δεν μπορεί να παραβλέψει τους κανόνες της διαδικασίας ούτε να μετατρέψει την ανοχή σε ατιμωρησία.
Κατάχρηση της δικαστικής διαδικασίας
Στο σκεπτικό της απόφασης, το Εφετείο διαπιστώνει ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα από τα όσα είχαν ήδη κριθεί στην απόφαση της 3ης Οκτωβρίου 2025. Ούτε στο δικονομικό σκέλος, όπου συνεχίζεται η ίδια παράκαμψη της διαδικασίας, ούτε στην ουσία, αφού ο Δ. Ντ. προβάλλει τα ίδια επιχειρήματα γύρω από μαρτυρίες, τίτλους ιδιοκτησίας και χρηματικά ποσά.
Το Εφετείο σημειώνει ότι ο Δ. Ντ. «παραγνωρίζει πλήρως τη δικαστική κρίση» και επανέρχεται διαρκώς προβάλλοντας τα ίδια θέματα, παρά τις επανειλημμένες αποφάσεις που τα έχουν απορρίψει. Αυτή η τακτική χαρακτηρίζεται ευθέως ως κατάχρηση της δικαστικής διαδικασίας, δηλαδή ως συμπεριφορά που δεν στοχεύει σε ουσιαστική απονομή δικαιοσύνης αλλά σε επ’ άπειρον παράταση μιας υπόθεσης που έχει κλείσει.
Το δικαστήριο υπογραμμίζει ότι η συνεχής αυτή «βροχή» αιτήσεων δεν αφορά μόνο τις σχέσεις των πρώην συζύγων, αλλά επηρεάζει και τη λειτουργία της Δικαιοσύνης συνολικά, αποσπώντας χρόνο, δυνάμεις και πόρους από τις πολλές άλλες υποθέσεις που εκκρεμούν στο Εφετείο.
Civil Restraint Order ή «ως εδώ αι μη παρέκει»
Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο, το Εφετείο εξετάζει το ενδεχόμενο έκδοσης διατάγματος περιορισμού έγερσης διαδικασιών, γνωστού ως Civil Restraint Order (CRO), τύπου Grepe v. Loam, όπως καθιερώθηκε στο αγγλικό δίκαιο. Στην ουσία, πρόκειται για ένα δικαστικό «ανάχωμα» απέναντι σε διαδίκους που καταθέτουν αλλεπάλληλες, αβάσιμες αιτήσεις πάνω στην ίδια υπόθεση.
Το Δικαστήριο παραπέμπει σε αγγλική νομολογία (Bhamjee v. Forsdick, Grepe v. Loam κ.ά.), αλλά και σε αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, για να εξηγήσει ότι το δικαίωμα πρόσβασης στη Δικαιοσύνη είναι μεν θεμελιώδες, όμως μπορεί να ρυθμίζεται και να περιορίζεται, εφόσον ο περιορισμός δεν ακυρώνει την ουσία του δικαιώματος και υπηρετεί θεμιτό σκοπό, όπως είναι η προστασία του δικαστηρίου από κατάχρηση.
Στην προκειμένη περίπτωση, κρίθηκε ότι οι επανειλημμένες, ατελέσφορες προσπάθειες του ίδιου διαδίκου να ανοίξει ξανά την ίδια έφεση, δεκαπέντε και πλέον χρόνια μετά, συνιστούν ακριβώς αυτό που περιγράφουν τα ξένα και ευρωπαϊκά δικαστήρια ως κατάχρηση της διαδικασίας.
Ακόμη κι αν οι νέοι Κανονισμοί Πολιτικής Δικονομίας δεν καλύπτουν εξαντλητικά όλες τις εκδοχές τέτοιων περιπτώσεων, το Εφετείο τονίζει ότι διατηρεί τη «συμφυή εξουσία» του να προστατεύει τη διαδικασία του από τέτοιες καταχρήσεις. Με άλλα λόγια, δεν χρειάζεται ρητή διάταξη για να πει ένα «ως εδώ και μη παρέκει».
Οριστικό «φρένο»
Το Εφετείο με εξαντλημένη την υπομονή του απέρριψε την αίτηση επανανοίγματος της έφεσης κρίνοντας ότι αυτή υπεβλήθη χωρίς την προαπαιτούμενη άδεια, ενώ είναι ουσιαστικά ανυπόστατη και καταχρηστική.
Επίσης εξέδωσε διάταγμα περιορισμού έγερσης διαδικασιών (Civil Restraint Order τύπου Grepe v. Loam), με το οποίο απαγορεύει στον Δ. Ντ, να καταχωρίσει, ο ίδιος ή μέσω άλλου, οποιαδήποτε νέα αίτηση στο πλαίσιο της συγκεκριμένης έφεσης ή σε σχέση με αυτήν, χωρίς να εξασφαλίσει προηγουμένως άδεια από το Εφετείο. Αν τυχόν επιχειρήσει να το κάνει, χωρίς την άδεια, η αίτηση θα απορρίπτεται χωρίς καν να χρειαστεί ακρόαση.
Όριο ανάμεσα στην επιμονή και την κατάχρηση
Οι δικαστικές αίθουσες είναι γεμάτες ανθρώπους που αισθάνονται αδικημένοι. Η επιμονή να δικαιωθεί κάποιος δεν είναι ούτε ασυνήθιστη ούτε κατακριτέα. Όμως, όπως δείχνει η συγκεκριμένη απόφαση, υπάρχει ένα σημείο όπου η επιμονή μετατρέπεται σε καταχρηστική ανακύκλωση της ίδιας υπόθεσης και εμμονή.
Το Εφετείο δεν στέρησε από τον Δ. Ντ. κάθε πρόσβαση στη Δικαιοσύνη, όμως του έθεσε ένα σαφές πλαίσιο. Αν θέλει να επανέλθει, θα πρέπει πρώτα να πείσει το ίδιο το Δικαστήριο ότι κάτι πραγματικά νέο και ουσιαστικό δικαιολογεί μια ακόμη προσπάθεια. Μέχρι τότε, οι πόρτες για την παλιά του έφεση παραμένουν τυπικά κλειστές.
Σε μια περίοδο που η καθυστέρηση στην απονομή της Δικαιοσύνης, θέτει σε αμφισβήτηση την ίδια την Δικαιοσύνη, το δικαστικό σύστημα δεν μπορεί να είναι όμηρος της αδυναμίας ορισμένων διαδίκων να αποδεχθούν ότι κάποτε, σε μια αντιπαράθεση, το «τέλος» είναι πράγματι τέλος.