Ανάλυση CT: Πάρε-δώσε για τα 4 προαπαιτούμενα Έρχιουρμαν. Οι θέσεις της ε/κ πλευράς

Ανοίγει η ουσιαστική συζήτηση για τα τέσσερα προαπαιτούμενα του Έρχιουρμαν – Τα παρουσίασε χθες ενώπιον της Ολγκίν – Απαντά σήμερα ο Πρόεδρος στη δική του συνάντηση με την Απεσταλμένη – Υπό συζήτηση τα τρία σημεία – Οι προϋποθέσεις αποδοχής που θα θέσει η ελληνοκυπριακή πλευρά
Όρια, κόκκινες γραμμές και περιθώρια ευελιξίας εξετάζει η Μαρία Άνχελα Ολγκίν, στην πρώτη αποστολή της στην Κύπρο μετά την «εκλογή» του Τουφάν Έρχιουρμαν. Η Προσωπική Απεσταλμένη χαρτογραφεί τα νέα δεδομένα, ενόψει της σύγκλισης της καθοριστικής επόμενης πενταμερούς. Μετά από χρόνια απραξίας, ο στόχος είναι να επανέλθει η διαδικασία σε κοινό έδαφος ως βάση για επανέναρξη των συνομιλιών.
Για την ελληνοκυπριακή πλευρά το κοινό έδαφος ήταν πάντοτε εκεί. Είναι το πλαίσιο που καθορίζουν τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας για λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Αυτή είναι η αφετηρία των θέσεων Χριστοδουλίδη, ο οποίος κατά τη συζήτηση που θα έχει σήμερα με την Ολγκίν θα επαναλάβει πως οι συνομιλίες πρέπει να επανεκκινήσουν από το σημείο όπου διεκόπησαν στο Κραν Μοντανά.
Όμως για να φτάσουμε εκεί θα πρέπει οι δύο πλευρές να συμφωνήσουν πως προτίθενται να συζητήσουν για τα ίδια πράγματα, στο ίδιο πλαίσιο. Για το σκοπό αυτό απαιτείται να αποσαφηνιστεί από πλευράς Έρχιουρμαν εάν αναφέρεται σε συνομιλίες βασισμένες στις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών. Εάν κλείνει το κεφάλαιο που άνοιξε ο προκάτοχος του για λύση δύο κρατών, την οποία ακόμη στηρίζει πιστά και τυφλά η Άγκυρα.
Αυτό θα ήταν ένα πρώτο βήμα, το οποίο οδηγεί στη συζήτηση για τη μεθοδολογία και τις απαιτήσεις του κατοχικού ηγέτη για τα τέσσερα προαπαιτούμενα. Η κατεύθυνση της ελληνοκυπριακής πλευράς δεν είναι a priori αρνητική και -όπως γράψαμε προ μερικών εβδομάδων- υπό προϋποθέσεις θα μπορούσε να αποδεχθεί τα τρία από τα τέσσερα σημεία.
Με άλλα λόγια αν ο Έρχιουρμαν αναφέρεται στην πολιτική ισότητα, όπως περιγράφεται στα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας και δεν επιχειρεί να επιβάλει κυριαρχική – αριθμητική ισότητα, τότε οι δύο πλευρές είναι στην ίδια σελίδα. Ως επίσης και για το ζήτημα της επιβεβαίωσης των συγκλίσεων που επιτεύχθηκαν στο παρελθόν, νοουμένου ότι θα ετοιμαστεί ένα έγγραφο που θα καθιστά σαφές σε τι αναφέρονται τα δύο μέρη.
Κάπως πιο πολύπλοκο είναι το σημείο που θέτει ο Έρχιουρμαν για χρονοδιάγραμμα στη διαδικασία των συνομιλιών. Η ελληνοκυπριακή πλευρά απορρίπτει ως θέση αρχής τα συγκεκριμένα και αυστηρά χρονικά πλαίσια. Όμως θέση αρχής είναι και η προσέγγιση πως «το γοργόν και χάριν έχει». Υπό την έννοια ότι είναι επείγουσα η ανάγκη για επίτευξη συμφωνίας. Με βάση αυτό το συσχετισμό τα δύο μέρη μπορούν να καταλήξουν σε ένα κοινό πλαίσιο επ’ αυτού.
Εκεί που δεν μπορούν να τα βρουν είναι στην απαίτηση του κατοχικού ηγέτη για τις εξασφαλίσεις της επόμενης μέρας. Η εγγύηση ότι σε περίπτωση αποτυχίας της διαδικασίας θα γίνουν προσυμφωνημένα βήματα προς άρση της απομόνωσης των Τουρκοκυπρίων, κρύβει μια σειρά από παγίδες. Με πρώτη και κύρια να μην αποδώσει καρπούς η προσπάθεια, η πλευρά των κατεχόμενων να αποδώσει στοχευμένα τις ευθύνες στην ελληνοκυπριακή πλευρά και να πετύχει κινήσεις αναγνώρισης του παράνομου μορφώματος.