Αιμιλιανίδης: Η προηγούμενη δημόσια συζήτηση για τον Γαβριήλ έγινε και πάλι προεκλογικά!

Ο νομικός Αχιλλέας Αιμιλιανίδης επανέρχεται στη δημόσια συζήτηση γύρω από την έκθεση του ζωγράφου Γιώργου Γαβριήλ, επισημαίνοντας την ανάγκη σεβασμού της ελευθερίας της καλλιτεχνικής έκφρασης.
Μέσω ανάρτησής του στο Facebook, ο κ. Αιμιλιανίδης υπενθυμίζει ότι η άσκηση δημόσιας εξουσίας δεν μπορεί να στοχεύει στην καταστολή της τέχνης και τονίζει ότι η δημοκρατία απαιτεί χώρο για ελεύθερη ανταλλαγή απόψεων, ακόμη και όταν αυτές είναι ακραίες ή προκαλούν αντιδράσεις.
Παράλληλα, επισημαίνει με έμφαση ότι η προηγούμενη δημόσια συζήτηση για το ίδιο ζήτημα συνέβη προεκλογικά, μερικούς μήνες πριν από τις βουλευτικές εκλογές, υποδεικνύοντας ότι η κινητοποίηση του ζητήματος φαίνεται να είχε σαφείς μικροπολιτικές σκοπιμότητες. Ο ίδιος παραπέμπει και σε σχετικό άρθρο του που είχε δημοσιευτεί το 2021 στο Cambridge Journal of Law, Politics, and Art, όπου αναλύει λεπτομερώς τα ζητήματα αυτά.
Αυτούσια η ανάρτηση του Αχιλλέα Αιμιλιανίδη στο facebook:
Με τη δημόσια συζήτηση για τον ζωγράφο Γιώργο Γαβριήλ είχα ασχοληθεί λεπτομερώς σε άρθρο μου το 2021 στο Cambridge Journal of Law, Politics, and Art, που εκδίδει το Πανεπιστήμιο του Cambridge. Θα βάλω τον σύνδεσμο στο πλήρες άρθρο σε σχόλιο για όσους ενδιαφέρονται, μια και εξακολουθώ να υιοθετώ την ανάλυση.
Προσθέτω όμως εδώ τα ακόλουθα: Ο καθένας έχει δικαίωμα να του αρέσει ή όχι ένα είδος τέχνης και να εκφέρει την άποψή του, ακόμα και έντονα, όχι όμως προφανώς με απειλές.
Οποιοσδήποτε ποινικής φύσης περιορισμός της ελευθερίας της τέχνης κατ’ επίκληση προσβολής των συναισθημάτων μερίδας του κοινού είναι πλήρως ανεπιθύμητος σε μια δημοκρατική κοινωνία.
Η δημοκρατία είναι χώρος ανταλλαγής απόψεων, μερικές φορές ακραίων, άλλοτε αποκρουστικών, και είναι σκόπιμο να μην μεταβάλλεται η άποψή μας ως προς τη σημασία της ελευθερίας της έκφρασης, αναλόγως αν μας αρέσει ή όχι η εκάστοτε έκφραση.
Όταν εξάλλου πολιτικά πρόσωπα συμμετέχουν σε δημόσιο διάλογο αναφορικά με παρόμοια ζητήματα πρέπει να επιδεικνύουν τη δέουσα αυτοσυγκράτηση, καθώς η άσκηση δημόσιας εξουσίας δεν μπορεί να γίνεται με σκοπό την καταστολή της καλλιτεχνικής ελευθερίας. Παραδόξως βέβαια και η προηγούμενη φορά που έγινε δημόσιος διάλογος για το ζήτημα ήταν μερικούς μήνες πριν από βουλευτικές εκλογές.