Παγιέτες σε καιρούς λιτότητας

«Αυτό θα βάλω απόψε στο ρεβεγιόν», είπε και έβγαλε απ’ την τσάντα ένα μαύρο παντελόνι με παγιέτες, κρατώντας το από τα μακριά, μπορντό, μυτερά νύχια, όλα τελευταία λέξη της φετινής μόδας και ξεκίνησε άλλη μια συζήτηση για ρούχα, παπούτσια, σε ποιο μαγαζί έκαναν κράτηση, και ποιοι πρώην, αφίχθησαν από τις σπουδές και θεάθηκαν απ’ εκεί κι απ’ εδώ, το παντελόνι αυτό το έχω δει να κυκλοφορεί παντού, σε βιτρίνες και σάιτ, σε φτηνές και πανάκριβες εκδοχές, και η αλήθεια είναι πως κι εμένα μ’ αρέσει, σε σοκολατί όμως, γιατί το καφέ είναι τελευταία λέξη φέτος, σήκωσε με το νύχι κι ένα μπουστάκι, μαύρο κι αυτό, γυαλιστερό κι αυτό, και μου φάνηκε αστείο, που όσο πιο μίζερος γίνεται ο κόσμος μας τόσο πιο φανταχτερά και φωναχτά είναι τα γλέντια μας.
Σαν να προσπαθούμε να καλύψουμε την ανασφάλεια με παγιέτες και στρας, γυαλιστερά όλα απ’ έξω, με το ανάλογο μολύβι στα μάτια, στα χείλια και ολόισιο μαλλί, κερατίνη, γιατί προχώρησε με ταχύτητα η τεχνολογία της τρίχας, του φαγητού, του κρασιού, του τυριού, του κουραμπιέ, του κόκκινου κρέατος, της απόλαυσης και της κραιπάλης. Μόνο ο κατώτατος μισθός δεν προχώρησε, έκανε ένα δειλό βήμα, όσο για να κάνει, στρουθοκαμηλισμός να κάνεις μια αλχημεία με αριθμούς χωρίς να κάτσεις να ρωτήσεις το απλό «πώς θα βγει ο μήνας;» ο γνωστός μήνας, με τα πολλά έξοδα, τους φόρους, το σουπερμάρκετ, τους λογαριασμούς, τη δόση, να σκεφτείς δηλαδή το αυτονόητο πριν έρθεις να ανακοινώσεις πως ο μηνιαίος κατώτατος μισθός για πλήρη απασχόληση και μετά από έξι μήνες συνεχούς εργασίας αυξάνεται από τα 1000 ευρώ στα 1088, από πρώτη, πρώτου 2026, και μάλιστα να το παρουσιάσεις ως βελτίωση, μην σου πω και ως άθλο, μιας και όπως εξήγησαν απαιτείται λεπτή ισορροπία ανάμεσα στην κοινωνική προστασία των εργαζομένων και τη βιωσιμότητα των επιχειρήσεων -όχι βέβαια των επιχειρηματιών, εκείνοι θα καταχραστούν τις εταιρείες τους για να έχουν τα ωραία τους, τα μεγάλα σπίτια, εξοχικά, αμάξια, ταξίδια- και ασφαλώς αμφισβητήθηκε αυτή η ανάταση, όχι της ψυχής, σίγουρα όχι του βιοτικού επιπέδου, μόνο ανάταση φρυδιού, από πολιτικούς και συνδικαλιστές, όλοι απογοητευμένοι. Αλλά κανείς δεν έσκισε παντελόνι ή μπουστάκι για την εξέλιξη, μέρες που είναι, πρέπει κι αυτοί να μαγειρέψουν, να πάνε από σπίτι σε σπίτι, όσοι έχουν συγγενείς και φίλους, ακόμα κι αυτοί που ζουν στο όριο ή κάτω απ’ αυτό, όπως και οι συνταξιούχοι που κάθονται σε έναν καναπέ, άλλοι σε άθλιες στέγες κι άλλοι σε σπίτια που τα έδωσαν όλα στα παιδιά τους και περιμένουν κάποιον να τους επισκεφθεί, στην Κύπρο πάντα κάτι θα βρούμε να φάμε και κάτι να φορέσουμε, οι φιλανθρωπικές μάζεψαν μακαρόνια, κονσέρβες και ρούχα που δεν μας άρεσαν πια και τα δώσαμε απλόχερα, «δεν τα πετάμε, τα δίνουμε», θα περάσουν κι αυτές οι μέρες, φτάνει να έχουμε την υγεία μας, δηλαδή να αναπνέουμε, κι ας κουβαλάμε αυτοάνοσα και ψυχικά μας, θα μας πουν τα «χρόνια πολλά» και θα μας ρωτήσουν αν είμαστε καλά, χωρίς να ακούσουν την απάντηση και φυσικά από πού πήραμε το παντελόνι, αυτό με τις παγιέτες.